Maand: augustus 2011

Veules les Roses

Veules betekent iets als ‘ongewerveld’ of ‘slap’. Volgens Google dan.
‘Ongewervelde Rozen’, ik vind het wel wat.
De roos hierboven staat in het tuintje van een vervallen huisje, aan de rand van het dorp.

Het huisje staat leeg, het dak is lek en de ramen zijn stuk.
Niemand die er huur betaalt.
Dat er wel iemand woont wil overigens niet zeggen dat de huur dan wel betaalt wordt.
Zelfs de doden hebben een huurschuld hier.

Tzatziki met (mega) Crouton

Een recept voor tzatziki plaatste ik eerder op deze pagina. De tzatziki die ik deze keer maakte was beter. Dit komt volgens mij door het gebruik van een grovere rasp voor de komkommer. De stukken komkommer zijn iets groter en minder beschadigd. Ik voegde ook een beetje citroengras toe en 2 gemalen pilli pilli pepertjes.

Het brood noem ik ‘mega crouton’. Ik sneed bruin brood in 4 delen, smeerde dit in met een mengsel van knoflook, Provençaalse kruiden en olijfolie. De stukken legde ik op een ovenblik en dit ging een kwartiertje de oven in op 250 graden.
-LET OP!- Ovens gedragen zich verschillend en het maakt veel uit of je diepgevroren-, vers-, oud-, wit- of bruinbrood gebruikt. Houd de boel dus in de gaten en zet de oven – om te beginnen – wat lager.

De ‘salade’ is niets meer dan een snipper rode paprika, een beetje geraspte peen en een toefje van mijn eigengemaakte appelstroop.
Ook de kinderen vonden het heerlijk.
Eet smakelijk!

Valse Geschiedenissen

Ik vind kijken naar de toekomst soms beangstigend.
Niet vanwege (economische) crisissen die ons wellicht te wachten staan, pensioenen die verdampt blijken of het uiteenvallen van het systeem zoals wij het nu kennen. Zelfs mogelijke lichamelijke aftakeling, fysieke beperkingen de achteruitgang van zintuigen maken mij niet ‘bang’.
Het is veel meer het verlies van de flexibiliteit in mijn brein dat ik vrees.

Wanneer ik naar mijn kinderen, naar mijzelf en naar mijn ouders kijk dan lijkt het wel of wij de scherpe hoekjes van onze eigen geschiedenis afslijpen, hier en daar stukjes afbreken en ook nieuwe stukjes creëren om de gaatjes een beetje mee op te vullen. De ‘bijgeschaafde’ geschiedenis gebruiken we vervolgens als onze nieuwe waarheid. Het is niet voor niets dat tien mensen dezelfde gebeurtenis zich op tien verschillende manieren kunnen herinneren. Iedereen modelleert zijn eigen geschiedenis. Iedereen zijn eigen waarheid.

Naarmate de tijd verstrijkt lijken we ons ook steeds meer vast te bijten in hoe wij ons een geschiedenis herinneren. Of beter, de versie zoals wij die hebben ingekleurd, bijgeschaafd, aangevuld, opgepoetst en opgeborgen in ons brein. Naarmate we ouder worden lijkt onze herinnering, onze waarheid steeds minder ter discussie te mogen staan. Als de bijbel van een gereformeerde. Er valt niet aan te tornen, er is geen ruimte voor twijfel en we dulden nauwelijks tegenspraak.
Het is zo. Zo is het gebeurd, en niet anders.

Dat onze versie van de geschiedenis uiteindelijk de enige waarheid is komt volgens mij niet door de wijze waarop wij de herinneringen hebben vastgelegd. Het komt veel meer – ben ik bang – door het afnemen van de elasticiteit van ons brein. Het is niet eens dat we niet willen nadenken of wij het ons wel helemaal goed herinneren, het is veel meer dat we het niet meer kunnen.
We kunnen er niet goed meer ‘bij’, we kunnen ons er niet genoeg voor concentreren, niet meer toe zetten. Het lukt niet meer.
En daarom zeggen we dan maar: ‘Nee, dat zie je verkeerd. Zoals ik het mij herinner, zo is het gegaan.’
Tenminste, dat is mijn angst dan hè.

Misschien is het ook wel een beetje mijn hoop.
Anders moet het bijna zo zijn dat mijn hoofd vol zit met valse geschiedenissen.

Profiel: @Aldith_Hunkar – de Krachtige Tweep

Iedereen kent Aldith Hunkar wel èrgens van. Is het niet van een congres, waar zij de dagvoorzitter was, dan is het wel van de radio waar zij tussen 1988 en 2007 bij verschillende stations, voor verschillende omroepen heel verschillende programma’s presenteerde.
Ken je Aldith Hunkar niet van congressen of de radio dan is er nog de televisie. Kinderen voor Kinderen, de Sinterklaas intocht, het NOS journaal of als presentator van de rechtstreekse uitzending van de millenniumwisseling.

Mij is Aldith Hunkar altijd het meest bijgebleven als de presentator van het jeugdjournaal.

Ik keek altijd graag naar het jeugdjournaal. Het zat voor het ‘grote mensen journaal’ en het was voor mij als het aantrekken van een jas voor je naar buiten gaat. Het grote mensen journaal is vaak koud en kil. Hard.
Het jeugdjournaal daarentegen probeerde altijd – in mijn beleving – het nieuws niet te ‘ontmenselijken’. Houd het klein, en menselijk. Of het nu om verdrietig of vrolijk nieuws gaat. Probeer nieuws een gezicht te geven.
En daar was Aldith Hunkar voor mij precies op haar plek.
Een donkere, wat ondeugend ogende vrouw met een enorme expressie in het gezicht. Bij Aldith Hunkar kon je het geluid uitzetten en hoefde je alleen naar haar gezicht te kijken om te zien waar het over ging. Ik vroeg mij wel eens af of Aldith Hunkar aan gezichtsgymnastiek deed.
Prachtig.

Maar goed, voor hen die nooit naar congressen gaan en geen radio luisteren of televisie kijken; je kunt Aldith Hunkar ook leren kennen via Twitter.
Ook op Twitter is Aldith Hunkar zoals ik haar van de televisie ken. Expressief met haar gezicht (een zoekopdracht in Google op Aldith Hunkar levert je direct een 40-tal ava’s op) en als Aldith het niet met haar gezicht kan zeggen dan benadrukt zij het door een veelvuldig gebruik van emoticons, vraag- en uitroeptekens. bezuinigen op tekens – het blijft immers Twitter – doet Aldith Hunkar liever op woorden. Woorden kun je uitkleden, dan blijft het woord nog altijd dezelfde betekenis houden.
Het overbrengen van de emotionele lading die je aan die woorden wilt meegeven, daar gaat het om. Daar moet je ruimte voor maken.

Aldith Hunkar is energie.
Maar ook – of misschien wel juist – mensen met heel veel energie kunnen met een enorme klap tot stilstand komen. Er achter komen dat je jezelf hebt uitgehold en jezelf voorbijgelopen bent.
Bang! Tegen de muur. Niet met je rug, maar met je gezicht.
Het gebeurde Aldith Hunkar in augustus 2007.

En van alles wat deze vrouw al gepresteerd heeft is het terugkomen na een heftige ‘burn out’ misschien wel de prestatie waar ik het meest respect voor heb.

“dat kleine beestje
op mijn knie
ongemerkt
maar telkens weer
tel ik jouw stippen
één, twee, drie
Je moest eens weten
hoe blij ik ben
dat ik ze zie”

Ik volg @Aldith_Hunkar met veel genoegen. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Meer profielen van de Twitter Profiler vind je hier.

Appelstroop

De appels vallen niet ver van de boom, en dus bij mij in de voortuin.
Wat doe je met een dagelijkse portie appelen die op je gazon valt?
Je maakt appeltaarten, stroop, jam, moes en compote.

Vandaag een receptje voor appelstroop, het meest makkelijke recept maar ook meest langdurige proces.

Pak, schud of pluk een emmer of wat appels. Verzamel een hoeveelheid die in je allergrootste pan past.
Was de appels, snijd de appels doormidden en doe ze in de pan.
Nee, niet schillen, geen klokhuis verwijderen. gewoon in de pan er mee.

In de pan voeg je een 10% van het volume van de pan water toe.
Breng alles aan de kook, op het allerlaagste vuurtje van het kleinste pitje, deksel er op en de komende anderhalf uur niet meer aanzitten.
Laat hierna de appelprut afkoelen.
Ga niet zitten stampen, harken en malen. Laat alles zoals het is!

Als de prut afgekoeld is stort je het over in een schone emmer.
Pak een oude doek (een versleten laken doet het goed) bind die om de pan zodat er een grote zeef in de pan ontstaat. Zorg dat de doek niet de bodem raakt, ook niet als je de appelprut er in stort.
Stort de prut in de doek, deksel er op, laten staan.
Een paar uur later haal je de doek van de pan, en wat je ziet is een ingedikte appelsap.
Mooi helder, prachtig van kleur en zoet-zurig van smaak.

Zet de pan weer op het vuur, kook het voor de helft in en voeg – indien nodig – suiker toe. Of wat kaneel, als je dat lekker vindt.

De halve liter stroop die je overhoudt is niet veel.
Maar wel verschrikkelijk lekker!!

Op onderstaande foto een verse appeltaart, ingesmeerd met de nog lobbige warme stroop.