De hoop van Alex Gbanse

Toen mijn zoon een aantal jaren geleden begon met voetballen werd hij gecoacht door een donkere man die Nederlands met een Afrikaans-Frans accent sprak. En dat is een Friese plaats waar weer een eigenwijs dialect van het Fries wordt gesproken. Mijn zoon was gek op zijn coach, Alex.
Een paar jaar later sprak ik Alex opnieuw. Alex was geen coach meer en ik was inmiddels voorzitter van het jeugdvoetbal en altijd op zoek naar kader.
Alex is opnieuw coach geworden. Of hij dat nu nog is; ik weet het eigenlijk niet.
Ik ben Alex een beetje uit het oog verloren. Tot gisteren.

In Brandpunt een item over Ivoorkust: ‘Het drama van Carrefour’. Over de moordpartijen of beter: slachtingen die daar hebben plaatsgevonden.
Ik zie KRO’s Aart Zeeman samen met Alex Gbanse boven een put staan waar volgens een inwoner de rebellen lijken in hebben gedumpt. Beide mannen deinzen achteruit als zij de lucht uit de put opsnuiven.
Alex Gbanse, Ivoriaans Nederlander. Getrouwd met een Friezin, vader, voetballiefhebber, jeugdcoach en ICT ondernemer blijkt ook journalist te zijn die de wereld wil confronteren met de gebeurtenissen van Ivoorkust. Die de daders voor het gerecht wil brengen. Die de nabestaanden gerechtigheid wil brengen en die de inwoners van Ivoorkust hoop wil bieden.

‘Ik heb hoop’, zegt Alex Gbanse aan het eind van de uitzending.
‘In Nederland is het na de oorlog ook goedgekomen, dus waarom niet hopen voor Ivoorkust.’

Het vraagt niet alleen moed om hier in vrede en welvaart te leven en je te bekommeren om Ivoorkust. Het vraagt misschien nog veel meer moed om er heen te gaan en verslag te doen.
Het meeste moed vraagt misschien wel het hopen, zeker wanneer je hebt gezien wat mensen als Alex Gbanse hebben gezien.
Ik vraag mij af of ik die moed ook zou hebben.