Ik herinner mij – al weet ik niet meer wie deze woorden opschreef – dat er een Nederlandse zeeheld is geweest die een paar eeuwen geleden in een scheepsjournaal noteerde:

Hun bedoelingen niet bevroedend, schoten wij met schroot!

Het schip was op een kust van Afrika aangevaren en op het strand hadden de plaatselijke negers zich dansend en zingend verzameld, met zeer waarschijnlijk tot doel om de gasten uit den vreemde te verwelkomen.
‘Je weet maar nooit’, dacht onze zeebonk. ‘Ze kijken wel blij, maar toch’.
‘Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet’ en ‘wat de kapitein niet snapt dat schiet hij af’.

Ach ja. Vroeger.

Jongens van Jan de Wit. Vinger in de Dijk. Het Verzet. de Scheepsjongens van Bontekoe. Walvisvaarders. Zilvervloot. Aflsuitdijk. Deltawerken.
Land veroveren op de zee.

Willem van Oranje, Michiel de Ruijter, Joseph Luns, Joop den Uyl, Prins Bernhard, Johan Cruijff, Jeroen Krabbé (Niet in mijn blogs kliederen Jeroen!!).
Dàt waren mannen!

2011
Onze premier (44!) komt thuis na een lange dag met ijzeren grimas de pers te woord staan, eindeloos standpunten herhalen (vroeger heette dat ‘debatteren’) en het vermijden van het naar buiten lekken van – wat men dan noemt – interne problemen.

Gisteren heeft Mark Rutte, want zo heet onze premier van 44 jaar, zijn stem uitgebracht.
Hij kwam niet met vrouw en kinderen, niet met een vriend. Niet eens met een hond.
Mark Rutte kwam samen met het stembiljet van zijn moeder.
‘Ik heb gestemd hoor mam!’, riep hij trots door zijn nieuwe mobiel die hij voor zijn verjaardag kreeg (De premier was namelijk 14 februari jarig. Hij werd 44 jaar!).
En daarna, met een hoorbare trilling van vertedering in zijn stem fluisterde onze premier:
‘Zullen wij vanavond frietjes eten, moeder?’