Maand: maart 2011

Eerst verdienen, dan uitgeven bij TenPages

Een boek, een boek!
Niet lezen, maar een boek schrijven! De droom van enkelen, de nachtmerrie van hen die tevergeefs met een manuscript van deur tot deur leurden.
‘Don’t call us, we’ll call you’, en daarna werd het stil.
TenPages heeft een mooi alternatief, vinden ze bij TenPages.

Ze (V. van der Lande) wilde het probleem verhelpen dat veel (aspirant-)schrijvers kennen: je stuurt je manuscript per post naar een uitgeverij, wacht maanden op antwoord om vervolgens afgewezen te worden.

Aldus de website TenPages.com.
Dat is mooi. Want dat betekent natuurlijk dat je op TenPages.com je je manuscript niet per post instuurt en niet maanden hoeft te wachten om vervolgens afgewezen te worden.
Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
En dat is het natuurlijk ook.

Het werkt als volgt: Jij zet 10 pagina’s van je manuscript online, jij zoekt daar minimaal 100 aandeelhouders bij die samen voor € 10.000 in die 10 pagina’s willen investeren en als dat binnen 3 maanden lukt, dan wordt jouw boek uitgegeven.

Lukt het jou binnen 3 maanden niet, dan verdwijnt je manuscript van de website. Gelukkig zijn er promotools die je – uiteraard tegen vergoeding – kunt inzetten om aandeelhouders te werven. Lukt het nog niet?
Dan krijgen de aandeelhouders 4 van iedere geïnvesteerde 5 euro retour. Dat betekent dus dat wanneer jij ‘maar’ de helft van de benodigde aandelen weet te verkopen, de aandeelhouders de rekening betalen: 1000 euri.
Ja, dat is 20%. ‘Transactiekosten’, heet dat bij TenPages.com.

En als het dan wel lukt? Dan worden die aandeelhouders uiteraard slapend rijk?
Nou, dat valt nogal mee. Of tegen zo je wilt. Een boek met een winkelprijs van € 15.90 levert een aandeelhouder per aandeel van €5 zo weinig op dat hij pas na 7.093 verkochte boeken zijn €5 heeft terugverdiend.
Dus, niet alleen moet het boek worden uitgegeven, het moet ook een ‘succes’ worden. laten we zeggen, 25.000 exemplaren verkopen. Bij 25.000(!) verkochte boeken heeft onze aandeelhouder dus een prima rendement van €12,63.
Alleen, dat lukt niet veel schrijvers in Nederland, 25.000 boeken verkopen.

Maar goed, fuck de aandeelhouder, moet je maar niet gokken met je centen.
De schrijver, daar gaat het om.
Geen maanden wachten en dan afgewezen worden, maar.. maar…
Maar wat eigenlijk?

Ruim 1100 manuscripten werden geplaatst op TenPages. daarvan haalden nog geen 30 manuscripten de benodigde €10.000 op. Dat is nog geen 3%.

Die andere 97% van de aspirant schrijvers zat dus 3 maanden penen te zweten en naar de teller te staren om vervolgens de noeste arbeid in de digitale prullenbak van TenPages te zien verdwijnen.
Je kunt niet tussentijds je manuscript terugtrekken bij TenPages. Dat mag niet.
Je mag ook niet een andere uitgever zoeken binnen die 3 maanden.

Wat je dus wel mag bij TenPages is je manuscript digitaal inleveren, maanden wachten en dan vervolgens afgewezen worden.

O ja, nog even dit:

Weet wat je deelt

Een tijdje geleden schreef ik op Twittermania een stukje met de titel ‘Don’t roll the dice, if you can’t pay the price‘. Het stukje gaat over het gebruik van Internet en het gebrek aan privacy.
De boodschap van het stukje is: kijk uit wat je online deelt, het kan tegen je gebruikt worden.

Een goed uitgangspunt is altijd dat wanneer je iets online zet het in principe nooit meer te verwijderen is.
Dat wat je met iemand via de elektronische weg deelt is dus ‘voor altijd’. De relatie die je met een ander hebt is dat over het algemeen niet. Vrienden worden kennissen of worden in de loop van de tijd juist het tegenovergestelde van wat je van vrienden verwacht.

Heb je dus een geheim of een roddel die je wilt delen, zo luidt mijn advies, doe dit dan mondeling. In de kroeg, met een borrel op. Zorg ook vooral dat de ander strontlazarus is zodat die zich de volgende dag niets weet te herinneren. Doe het ook vooral zonder getuigen.
Wat je ook doet, doe het niet over de mail, via een Twitter DM, voicemail of bijvoorbeeld SMS.

Vandaag publiceerde @van_pruikem op zijn blog een e-mail die hij ontving van @TenaTina. Dat mailtje gaat over mij en het mailtje is geen lofzang op mij zullen we maar zeggen.
Vervelend ja.
Niet voor mij trouwens, ik geef er namelijk niets om.
Er is niets wat mensen over mij kunnen melden wat ik zelf niet weet of wat u niet mag weten.

Het is vooral vervelend voor @TenaTina.
Ja maar, eigen schuld dikke bult toch? Welnee. Ouwehoeren doen we allemaal. En als u zegt dat u zich er niet schuldig aan maakt dan liegt u dat u scheel ziet. We doen het allemaal. Ik ook.
Ik zet het alleen niet op een mail.
Ben ik boos?
Natuurlijk niet. Ik zou niet weten op wie. Mijn standpunt naar @TenaTina mag helder zijn: het boeit me niet wat iemand met een glas wijn op over mij zegt. Dat het online is gekomen is rotter voor haar dan voor mij.

En voor wat @van_pruikem betreft, hij verdient slechts minachting en hoon. Wekenlang heeft hij deze blogpost boven het hoofd van @TenaTina laten bungelen.
Iemand onder druk zetten door te dreigen met het openbaar maken van duidelijk als privé bedoelde e-mail is al van het laagste allooi. Een e-mail openbaar maken omdat je ontvolgd wordt op Twitter is zo zonder niveau daar past zelfs boosheid niet bij.

Vreselijke Dialogen: Dokter Druk

– Meneer in ‘t Veldt?
– Ja, dat ben ik.
– Mooi, komt u binnen. Gaat u daar maar zitten. Doet u de bril maar even af, en even omhoog kijken.
– Het is zeker helemaal niet bijzonder meer hè?
– Wat?
– Nou, dat ik bijna een uur zit te wachten in de wachtkamer.
– Ohh. Tja, het is erg druk vandaag. Goed, even omhoog kijken, komt’ie hoor.
– U weet dat ik problemen heb aan mijn linkeroog dokter?
– Jazeker, hoezo? Even uw andere oog, kijkt u maar omhoog. Ja, goed zo.
– Omdat u mijn rechteroog druppelt?
– Dit onderzoek is voor beide ogen.
– En wat is het?
– Wat is wat?
– Wat voor druppels gooit u nu in mijn ogen?
– Oh, niets bijzonders hoor, even wat verdoving. Legt u uw kin maar even in de beugel en dan recht vooruit kijken. Prima.
– …..
– Goed, even een beetje naar links kijken. Mooi.
– …..auuww….
– Zo klaar hoor. Kijkt u even naar rechts, ja, goed zo. Even vasthouden, doe ik even de lens er op.
– …..auw…godver…
– Mooi. Gaat u maar weer naar achteren zitten hoor. Ziet u halo’s?
– Pardon?
– Of u halo’s ziet. Bijvoorbeeld rond een lantarenpaal.
– Ik dacht het niet, maar ik heb geen idee eigenlijk. Sinds mijn linkeroog heeft iedere lamp halo’s.
– U heeft een aangeboren afwijking waardoor de druk in uw ogen oploopt. Dat gaan we verhelpen door een extra kanaaltje te maken in uw ogen met behulp van laser.
– En dan kan ik beter zien?
– Nee, dat wordt veroorzaakt door een ander probleem.
– Maar, daar kwam ik wel voor.
– Ja, luister eens meneer in ‘t Veldt. U kunt het ook niet doen. Dan heeft u over een jaar, twee, vijf of tien jaar op een avond ineens pijn in uw ogen en dan bent u zomaar blind!
– Dus ik moet het zien als een voorzorgsmaatregel.
– Precies.
– Maar goed, mijn transplantatie is dus min of meer niet gelukt, en ik zou nadenken of ik een nieuwe transplantatie wilde.
– Ja, waarom ziet u eigenlijk zo slecht door uw linkeroog?
– Vraagt u dat nu echt aan mij?
– Maakt ook niet uit.
– Nou, mij anders wel hoor
– Haha, dat begrijp ik meneer, maar ik ben door uw specialist gevraagd om naar uw oogboldruk te kijken, voor de transplantatie moet u bij hem zijn. Mijn advies, en dat werd gevraagd, is om eerst de laserbehandeling aan beide ogen uit te voeren. Anders is een nieuwe transplantatie vrij zinloos. Eerst die druk aanpakken.
– En op welke termijn kan dat?
– Eens even zien. Ehhh, nou, dat zit goed vol. Ik kan dat niet zeggen, u ontvangt wel een oproep per post. Dat kan over een half jaar zijn, maar kan ook wel langer duren.
– Dus heel veel haast heeft het niet.
– Nee, niet heel veel haast. Het krijgt ineens haast als de druk oploopt. Daar heeft u toch medicijnen voor, om de druk te verminderen?
– Ja.
– Mooi. Dan als u zich dan met dit briefje even bij het secretariaat meldt, dan krijgt u een oproep voor de behandeling thuisgestuurd.
**

Bloemkool met een Gorgonzola Sausje

Ik kreeg ooit een hekel aan bloemkool omdat er altijd van die laffe, sterk naar nootmuskaat ruikende papjes overheen werden gekwakt. Daarbij kwam dat mij moeder de bloemkool helemaal zacht kookte en ik houd van knapperig.

Vandaag aten wij bloemkool + rijst + een sausje.
Niet bijzonder boeiend of smaakvol denk je. Dat viel heel erg mee. Het hele gezin Quest vond het heerlijk.

Dit is hoe ik het gorgonzola sausje maakte.
Ik had nog een beetje kruidenboter, maar gewone roomboter mag uiteraard ook. (Fruit dan een teentje knoflook.)
Warm maken in een steelpannetje met dikke bodem, fruit een heel klein gesneden uitje (sjalotje).
Wat verse Italiaanse kruiden vind ik heerlijk, maar je kunt het helemaal zelf bepalen.
Afblussen met een kopje witte wijn (droog), dan een stuk gorgonzola erbij en een onsje verse roomkaas. Roeren, op smaak brengen met wat peper. Ik sneed er een stuk rode paprika door, alleen voor de kleur.

Beetje inkoken, eventueel nog wat aandikken met kaas, of verdunnen met wijn.
Over de bloemkool en rijst, stukje vlees.
(Stukje witte vis, dat kan volgens mij ook heel goed.)

Eet smakelijk.

Gekruide Aardappelmousse

Je maakt wel eens wat en dus loop je het risico dat het een keer mis gaat.
Ik wilde aardappelkroketten maken, maar de puree was niet stevig genoeg.
Dan kun je de puree weer gaan verstevigen, maar ik deed dat niet. Ik maakte van de nood een deugd.

Ik haalde de staafmixer en een hand verse basilicum door de puree tot …

Wilt u het complete recept samen met tientallen andere lekkere recepten als eBook? Download dan ‘Koken Zonder Pakjes’ van Berend Quest!