Dag: 27 februari 2011

POEPIE? POEPIE!? KAK!!!

We zijn als land nu definitief afgezakt tot het niveau kabouter Plop.

Wij, de ouders van de moderne kinderen, weten helemaal niets, en we kunnen niets meer.
Hoe vertel ik het de kinderen?
Het is de vraag die de moderne ouder niet meer los laat. De volksgezondheid kwam in het geding, de productiviteit van de BV Nederland stortte in elkaar. Honderdduizenden jonge moderne ouders liepen, ook ‘s nachts, nog maar met één vraag bonkend tegen de wanden van hun toch al zo overbelaste schedel: ‘Hoe – in Godsnaam! helpt u mij Goede Vader!! – vertel ik het de kinderen?!?!’

Wat we de kinderen moeten vertellen?
Nee, het gaat niet om uw kind te behoeden voor AIDS. Het is niet de vraag hoe je zoonlief duidelijk maakt dat een meisje versieren iets anders is dan GHB in haar cola gieten.
Nee, het gaat ook niet over seksuele voorlichting.
Of over de dood van opa.
Of dat pappa en mamma toch maar eens gaan scheiden.

De vraag is hier hoe je aan je kindertjes moet vertellen dat gezond eten minder buikklachten geeft.
Want dat kunnen wij niet. Daar hebben wij ‘Poepie‘ voor nodig.
Poepie heeft een hele website waar de kindertjes wordt verteld dat je gezond moet eten, en dat je dan beter poept. En dat je dan minder buikiebuikiepijntje krijgt!!
Dat wordt je kinderpinderke dan vertelliebellie door dokter Buik! Jaha en door de kruidenier, jaha, dat is een meneer die heet Vezel!
Fijn hè?

En dan straks, als pappie en mammie weer een bak patat en een hamburger op tafel zetten, dan zeggen Hermieneke en Greetje natuurlijk: ‘Nee mammie en pappie, wij hebben liever een donkere volkoren bruine boterham, want daar zitten veel meer goede vezeltjes in, en dan kunnen wij beter poepiedoepie *leuke scheetgeluidjes* doen en hebben we veel minder buikiepijn. Dat hebben wij gezien op Poepie, gehoord van dokter Buik en kruidenier Vezel. En we hebben het gemeten op de buik-fijn-meter.’

Nou kinders, als jullie nou even op de website van Poepie gaan kijken dan kijken wij ondertussen naar ‘Help! Mijn kind is te dik!’
Leren we allemaal wat vandaag.

Joepie…

Ik ben een fan van Youp van ‘t Hek. Altijd al geweest. Het eerste dat ik mij van Youp herinner is ‘De Eerste Officiële Nederlandse Echtscheidingselpee‘ uit 1983. Ik zat toen, achteraf gezien, al redelijk dicht tegen mijn eigen scheiding aan, maar dit geheel terzijde.

Gisteravond zo maar weer eens een voorstelling op televisie, en een nieuwe ook. Zelfs de helpdesk van T-Mobile zat er in. Cola, chips en het grote scherm aan.
Relaxen en lachen: Youp kijken.

Wat ik altijd zo lekker heb gevonden aan Youp is het gevoel – ik zeg ‘het gevoel’ – dat hij het echt meende als hij zich opwond. Theo Maassen, die kan mij dat gevoel ook geven. Dat verongelijkte, onbegrepene. Schelden en tieren. Mij als publiek in verwarring brengen.
Mag ik nu eigenlijk wel lachen? Is het eigenlijk wel gepast dat ik lach?

Maar, het lijkt of de tijd alles inhaalt.
Eénentwintig jaar geleden – Youp wees ons er gisteren maar weer even op – hielp Youp van ‘t Hek het merk Buckler om zeep. Waarom? Omdat hij zich vreselijk opwond over mensen die, omdat zij nog een auto moeten besturen, van arren moede in de kroeg met een alcohol vrij biertje in hun hand gaan staan.
‘Buckler lul!!’, schreeuwde Youp van t Hek.

Van ‘t Hek had gelijk. Zijn boosheid was geheel terecht. Pure waanzin, dat Buckler. Gaat godverdomme gewoon léven zakkenwasser!
Het Buckler van toen is net zo waanzinnig als al die ‘light producten’, ‘groene stroom’, ‘Becel en Bona broodjes’, ‘groentemomentjes’, ‘anti-rimpel crèmes’ of een kippenshredders’ van nu.
Of de idiotie van een helpdesk als die van T-Mobile.

En Youp is nog altijd bereid ons dat eens flink in te peperen.
Maar het vervelende is dat ik Youp niet meer zo geloof.
Ik geloof wel in zijn kracht, ik lach wel om zijn betere grappen, maar ik geloof hèm niet meer zo.
Zijn boosheid krijgt voor mij iets geroutineerds.

Het is van ‘YOUP!!!!!’ een beetje ‘joepie’ geworden.

Captain’s Cheese

Voor u begint leest u dit blog van Rob Captijn (@rcaptijn). Alles wat daar al in wordt besproken hoef ik dan niet nogmaals te doen.
Ik maakte deze kaastaart ook, maar wel even anders.

Wat ik anders deed?
Ik maakte in de eerste plaats een bakseltje van 2 grote uien aan ringen, gesneden tenen knoflook, een fijn gesneden pepertje, een bakje grof verkruimelde walnoten en wat geroosterde paprika.
dat ziet er dus zo uit:

Wat ik ook anders gedaan heb is de bodem. Rob schrijft: ‘Leg op het bladerdeeg de tweede cirkel bakpapier en stort daarop de gedroogde peulvruchten of van die speciale blindbak korrels.
Dat deed ik niet. Ik bakte het bladerdeeg zo. ‘As is’. Dat geeft wat instorting aan de randen en wat verhogingen in het midden – het bladerdeeg wordt immers niet geremd – maar dat leek me nu juist zo leuk. Luchtig, anders.

De vulling is gemaakt volgens Rob’s recept met de volgende kazen:
Een grote punt (150 gram) Roche Baron
Een hele Specialité de Loire (250 gram)
Zwitserse Emmentaler (200 gram)
Old Amsterdam (200 gram)

Na het bakken van de bodem de ui-walnoot-paprika vulling op de bodem storten, dan de gesmolten kaas-bechamel er in en wegzetten om af te laten koelen.
In de vorm ziet hij er zo uit:

U wilt weten hoe hij smaakt?
Het is alsof een engeltje over je tong fietst.
Met iemand achterop, maar daar wen je maar aan.

Badoo: A-Social Media

Ik kreeg een bericht – via Facebook – dat @RobertEngel ‘een vraag over Berend Quest’ had beantwoord. En of ik dat antwoord wilde zien.
Nee dus. Ik weet zo ook wel wat @RobertEngel van mij denkt.

Of ik even mee wil doen. Of ik dertig punten wil komen verdienen.
Want pas dan mag ik zien wat @RobertEngel over mij zegt namelijk.

Nee! Dat wil ik niet! Donder op!

Deze morgen, in mijn mailbox:

Donder op! Kssssjjjtt!! Ga. Weg.

En nee, ik heb niets ‘beloofd’.
Nee, ik heb niet gezegd, aangekondigd of iemand verteld dat ik mijn foto ga uploaden.

Badoo is Anti Social Media, en dat is het.