We kijken ‘live’ naar een revolutie.
We zijn getuige van het moment dat een megalomane leider besluit zijn leger bommen te laten gooien op de burgers van de grote steden, terwijl op het vliegveld zijn privé jet wordt volgeladen met kisten geld.
Er woedt al weken een vuur dat zich oncontroleerbaar lijkt uit te breiden. Als brand in een gortdroog bosgebied.
Grenzeloos, overspringend van boom naar boom, van struik naar struik en van bos naar bos.
Er staat een hele regio in de fik.
De één spreekt over bevrijding, de ander waarschuwt voor nieuwe radicale islamitische staten die zullen ontstaan. Nog weer een ander roept om het sluiten van de grenzen, nu het nog kan. De vluchtelingen zullen ons immers straks in grote golven, tsunami’s, overspoelen.

Ik kijk naar de beelden en luister naar huilende en schreeuwende stemmen die monotoon vertaalt verslag blijken te doen van moordpartijen, schietincidenten en overvallen.
Ik raak in verwarring, de hele situatie beangstigt mij.
Het beangstigt mij dat niet meer mensen angstig zijn.

Dan komt onze vertrouwde presentator weer in beeld.

Ook voor de sport heeft de onrust in Noord Afrika gevolgen. Zo heeft de Formule 1 organisatie …

Deze omschakeling, dit moment, dit bizarre bruggetje.
Dit is wat mij pas echt bang maakt.