Dag: 7 januari 2011

Johnny Halliday was dan wel Frans, maar Halliday had Belgische roots. Hij werd geboren als Jean-Philippe Smet en had een Belgische vader en een Franse moeder.
Gelukkig maar, want dat geeft mij een bruggetje naar één van mijn andere absolute helden: Jacques Brel.

Er is heel veel op de plaat gezet van Jacques Brel. In 1977 verschijnt zijn laatste album bij leven, Brel heeft dan al een tijd longkanker. Het is zijn 16e album sinds het eerste in 1953.
Na 1977 verschijnen nog een groot aantal verzamelaars waarvan het meeste eerder verschenen, verzameld werk is, maar in 1993 worden ook de live opnames van het Casino te Knokke in 1963 op plaat uitgebracht.
Ik heb vandaag geluisterd naar ‘J’arrvive’ uit 1968 – sinds 1967 trad Brel al niet meer op – en dat deed ik niet omdat ik dit album het allerbeste album van Brel vind.
Dat deed ik omdat op dit album ‘De nuttelozen van de nacht’ staat, wat ik het beste Nederlandstalige nummer vind van Brel.
Op dit album in ieder geval de 3 hoofdthema’s van Brel: Burgerij, Liefde en Dood.
De grote foto heeft helemaal niets met het album te maken, het is een foto uit de filmcarrière die Brel na 1967, niet met erg veel succes, begon. Hiernaast ziet u nog een kleinere foto van Brel, nu wel tijdens een optreden als chansonnier.

U kunt ‘J’arrive’ via deze link beluisteren op Spotify.

Ook het Nederlandstalige ‘Mijn vlakke land’ staat op ‘J’arrive’.
Zelf nam ik een interpretatie van dit nummer op met mijn band ‘Basalt’. Ik schreef een andere tekst, noemde het nummer ‘Polderland’ en Frank Kerssens (gitaar) gaf het iets extra’s. U kunt Polderland hier beluisteren via Spotify.

‘The biggest rock star you’ve never heard of’, zo wordt hij wel genoemd. Dat komt, Johnny Halliday is vooral – en bijna alleen – een ster in eigen land, Frankrijk. Maar wel een hele grote. Een kleine 100 miljoen (!) albums verkocht de man. Ook op 66-jarige leeftijd nog altijd goed voor volle stadions (Route 66 Tour).
Vergis je dus niet. Johnny Halliday is heel groot, echt heel groot. In Frankrijk.
Jimmy Hendrix mocht bijvoorbeeld in het voorprogramma (1966), nog voor Hendrix echt doorbrak in Engeland. Toen was Johnny Halliday namelijk al een ster, in Frankrijk.

Ter ere van zijn 60e verjaardag in 2003 een show in het Parc des Princes. Een investering van bijna 10 miljoen euro in een decor geïnspireerd op de Matrix Trilogie. Eerder, in 1995, bouwde Halliday de Golden Gate Bridge na als decor, kostte destijds ook al ettelijke miljoenen.

Ik spreek en versta geen Frans. Een paar woordjes. Ik herken, bij het luisteren naar Halliday, woorden als liefde, vergeten, huilen en vechten. En het geeft niks, ik hoef het niet te verstaan, ik voel het wel.
Op het live album Parc des Princes ramt Halliday er meteen na het instrumentale intro keihard in. Als deze man zegt dat hij van je houdt, dan geloof je dat niet alleen, het klinkt meteen ook als een bedreiging.
En natuurlijk is Johnny Halliday een rariteit. Een soort vreemde Elvis achtige figuur.
Maar, luister naar dit album.
Luister hoe deze man op 60-jarige leeftijd, na een jaar of 40 ‘sex, drugs and rock & roll’ er nog altijd staat als een huis. Rauw, brutaal, intens, hard en zacht. Met passie en vol overgave.

Sinds 2009 zit Halliday in de lappenmand (darmkanker) en de laatste status wordt mij niet helemaal duidelijk.

U kunt ‘Parc des Princes’ via deze link beluisteren op Spotify.

Op het vorige album, het naamloze debuut van Brainbox, zijn èn een groot gitarist (Jan Akkerman) èn een groot drummer (Pierre van der Linden) te horen.
Dat maakt het bruggetje naar een van mijn allergrootste helden wel heel erg gemakkelijk.
Jimi Hendrix is, voor mij zonder enige twijfel, de grootste rockgitarist ooit. Ooit eens gekeken naar opnamen van de man? Gezien hoe hij de slag- en leadgitaar tegelijkertijd speelt? Dat je ziet dat Hendrix de partijen in één keer speelt, en het niet een opname met meerdere sporen betreft?
Hendrix was een overigens perfectionist. Dat zouden sommigen wellicht niet denken, maar die laten zich in de war brengen door het over z’n toeren gaan van alle apparatuur.
Hendrix kende maar 1 stand als het om volume knoppen ging: max.
Bassist Noel Redding – die eigenlijk zelf ook gitarist was – werd helemaal gek van Hendrix. Keer op keer liet Hendix hem de baspartijen opnieuw inspelen. En wanneer Redding even de studio uitliep om af te koelen, dan had Hendrix bij zijn terugkomst de baspartij zelf al ingespeeld.

Dit doet me overigens denken aan Focus.
Van Jan Akkerman wordt ook beweerd dat hij de baspartijen op een album van Focus opnieuw heeft ingespeeld zonder medeweten van de eigenlijke bassist overigens. Ik kan nu alleen even niet terugvinden waar ik dit gelezen heb.

Het album ‘Live at the Royal Albert Hall’ kunt u hier beluisteren met Spotify.