Dag: 27 december 2010

Herinneringsminuut: het kan altijd erger

27 december 2010 / / 5 reacties

Nu ben ik vandaag net een beetje van mijn kerstdepressie hersteld, zit een beetje de babyboomer te zijn en luister dus de Top2000. Maar wat blijkt: het kan toch nog erger.
Uit een persbericht van Yarden:

“Donderdagavond 30 december om exact 19:58 wordt voor het tweede jaar de Herinneringsminuut uitgezonden. De Herinneringsminuut is tegelijkertijd te zien op NED1, RTL4, SBS6 en alle regionale omroepen van ORN. Nederland krijgt zo de mogelijkheid om samen stil te staan bij een overleden dierbare. De Herinneringsminuut is een initiatief van Yarden Uitvaartorganisatie en wordt dit jaar door Robert ten Brink ingeleid.”

Robert ten Brink dus. dat is die man die jaren geleden zijn eigen kinderen al verkocht aan reclame bureaus.
Wat hier erg aan is?
Alles!
Wij zijn de weg kwijt. Volledig de weg kwijt.
In dit land moet de televisie worden stopgezet om ons ‘de mogelijkheid te geven’ stil te staan bij een overleden dierbare.
Hoezo?

Lukt dat niet zonder dat iemand de televisie op stop zet? Kunnen we het anders niet opbrengen? Ja, kijk, het is niet dat ik niet wil herdenken he, maar, As The World Turns komt, het journaal moet ik nog zien en er is vanavond The Voice Of Holland.
En wat is dat eigenlijk, ‘de televisie stopzetten’? Hoe werkt dat?
Krijgen we kaarsjes? Net als op de website? En, wat komt er aan tekst te staan?
‘Deze uitzending is mede mogelijk gemaakt door Yarden?‘

Wat nou economische crisis? Welke politieke crisis?
Een diepe, grauwe, geestelijke crisis zul je bedoelen!!

Ik ben er weer liefje

27 december 2010 / / 4 reacties

Ik doe het ieder jaar.
Zo half december keer ik nog meer in mijzelf dan dat mijn omgeving al van me gewoon is (en kan dragen eigenlijk). ‘Is er iets?’ en ‘Gaat het goed?’ zijn vragen waar ik wel antwoord op geef, maar nooit een antwoord waar de vraagsteller iets mee kan.
Zo rond de kerst explodeert het. Ik krijg dan – al kan het woordelijk ergens anders over gaan – het verwijt dat ik een spanning om mij heen creëer. Dat mijn omgeving niet meer weet hoe zij zich in mijn omgeving moeten gedragen. Zij hebben het gevoel hebben geen goed te kunnen doen. Dat alles mij irriteert, dat ik nergens geduld voor heb.
Dat ik niet alleen ben, maar alleen wil zijn.

Het is allemaal waar.
Ik kan mij nog zo voornemen dat nu eens een jaar over te slaan, maar het lukt me niet. De kerstperiode kleurt mijn gemoed intens donker.
Ik voel mij er niet in thuis. Ik voel mij niet thuis in de wereld van de kerstkaart, de kerstfilm en de kerstgedachte.
En al die lijstjes met dooie mensen, gruwelijke gebeurtenissen en natuurrampen helpen ook niet echt.

Juist in deze periode heb ik het gevoel op een groot feest te zijn dat zijn beste tijd gehad heeft. Waar veel van de graag geziene gasten die voor jou dit feest de moeite waard maakten reeds vertrokken zijn. Zij die bleven zijn over het algemeen liederlijk dronken, hebben of openlijk seks op de dansvloer, of vechten hun relationele mislukking uit tussen de restanten toast en stokbrood in de keuken.
De band speelt steeds harder, maar valt in herhaling.

Maar gelukkig valt, zoals vanmorgen, alles ook zo maar weer op z’n plek.
Ik loop met de honden, kijk uit over het fantastische Friese land. De wind is guur, het ijs houdt, maar er schaatst geen mens.
De ezel bij de levende kerststal steekt z’n kop naar voren en wil een aai.
Het schaap stampvoet beledigd naar de honden.
Een vreemde vogel in een boom trekt z’n kop schuin terwijl hij mij nieuwsgierig nakijkt.

Ik draai mij om en wandel naar huis.
Ik ben er weer liefje.