Veiligheid is kostbaar

Ja en nee. Dit stukje gaat wel, en juist niet over de zedenzaak die Nederland zo bezig houdt. Het gaat er wel over, omdat het de aanleiding is dit te schrijven en het gaat er niet over omdat ik geen rechtstreeks verband wil leggen tussen die zaak en dit stukje.
Ingewikkeld?
Ja, misschien. Maar het is belangrijk dat u dit stukje wel probeert te lezen met de kennis van de laatste zedenzaak die ons land getroffen heeft, maar het niet tegen dat licht leest.

Kinderdagverblijf, kleuterschool, tussenschoolse opvang, basisschool, sportvereniging, zwemles, oppas, na-schoolse opvang. Het zijn zomaar een aantal plaatsen waar onze kinderen verblijven. Verplicht of vrijwillig, vanwege plezier of door de omstandigheden gedwongen.
Veel van onze kinderen zijn dagelijks een uurtje of 12 van de 14 die ze wakker zijn bij anderen dan de ouders onder toezicht en onder dak. Die ‘anderen’ zijn professionals, vrijwilligers, betaald en onbetaald.
Begrijp mij goed, ik veroordeel dat niet. Het is vaak niet eens een keuze. Als ouders zul je wel moeten.
De maatschappij stelt hoge eisen. Zeker aan jonge ouders.

Het is verbazend (of, misschien is het dat juist wel niet) om te zien hoe gemakkelijk ouders hun kroost afstaan. Ladingen kinderen worden vijf dagen in de week bij dag en dauw vrolijk met een trommeltje en flesje uit de auto gezwaaid om een uurtje of tien later weer ergens te worden opgehaald. Nou ja, opgepikt eigenlijk.
Een vluchtig ‘En? Hoe ging het?’ is vaak alles wat er gecommuniceerd wordt. Want thuis wachten er nog twee, er moet er nog één naar de voetbaltraining, de pianolerares komt straks en de kleinste moet zo naar bed.

Zoals ik het zie worden ouders van jonge kinderen sociaal en economisch welhaast gedwongen om beiden full-time te werken. Uiteraard kun je mijn mening bestrijden met hele goede argumenten. Maar ‘het anders doen’ vraagt wel wat van mensen. Dat vraagt namelijk dat je afstand neemt van de norm. Dat je afstand kunt nemen van dat eigen huis, in die leuke wijk, met die automobiel voor de deur, die leuke vakanties naar Italië, zaterdags lekker shoppen in de Bijenkorf, lekker uit eten omdat we het zo druk hebben, ongegeneerd boodschappen doen omdat we geen tijd hebben om na te denken en wat bewuster te kijken.
Dat je dus vrij genoeg bent – en dat is een beleving – om keuzes te maken.

Veel ouders willen hun kinderen helemaal niet ‘afgeven’ en weer ‘oppikken’. Sterker, als ik het aan ouders om mij heen vraag dan vinden zij het (en met name moeders) ronduit ‘verschrikkelijk’. Maar ja, het kan gewoon niet anders. We zullen wel moeten.
Zo is de wereld, ons stukje van de wereld, op dit moment ingericht. Allebei werken, allebei een leven, samen een leven en ook samen nog kinderen.

Om ons leventje te kunnen leiden en om dat leventje te beschermen betalen we. We betalen heel fors zelfs.
Iedere maand weer. Duizenden euro’s aan hypotheek, ziektekosten, verzekeringen, scholen, opvang, verenigingen en noem maar van alles op.
En toch.
We betalen blijkbaar niet genoeg.

Want hoe kun je ook maar enige zekerheden ontlenen aan sportverenigingen die louter en alleen draaien op vrijwilligers? Vrijwilligers die met de dag moeilijker te vinden zijn ook. Waar ook steeds minder eisen aan gesteld worden.
Een euro of 6 voor opvang van je kind in een kinderdagverblijf? Dat is toch veel te goedkoop?
De oppas? Voor vijf euro in het uur?

Beste mensen, voor vijf euro per uur kun je tegenwoordig nog net je auto parkeren. Als je boft overdekt.
En dan wordt hij nog niet eens bewaakt.
Laat staan verzorgd.

4 Reacties

  1. Lieve Berend, lieve vader van kinderen,

    In je opsomming mis ik het “veilige” gezin.

    Je weet wel, dat fundament van de samenleving waar per jaar 100.000 meldingen over kindermishandeling vandaan komen.

    Waar 15% van de meisjes binnen dat gezin misbruikt worden.

    Waar per jaar 50 kinderen door hun eigen ouders gedood worden.

    Misschien is het kind BUITEN het gezin wel veiliger, ook al gaat daar wel eens iets mis.

    Als ouders nu eens eerst de balk uit hun eigen ogen halen en dan pas de splinter bij anderen?

  2. Ik denk persoonlijk dat het iets genuanceerder ligt dan gemakkelijk afleveren en bij het oppikken een vluchtig: “En, hoe was het.”

    Wij hoeven ons zoontje niet naar het kdv te laten gaan en ik realiseer me dat dat een mooie positie is: Wij kunnen kiezen. Wij wel. En wij hebben gekozen om hem juist wel naar een kdv te laten gaan om twee redenen:
    1: Het is erg goed voor zijn ontwikkeling om in aanraking te komen met kinderen van de leeftijd 0-4. Ons zoontje heeft het Syndroom van Down en zijn ontwikkeling blijft wat achter. Hij is sterk visueel ingesteld en leert veel van de kindjes om hem heen die verder zijn.
    2: En dat is tegenwoordig bijna vloeken in de kerk: Wij vinden het lekker om naast het zorgen voor onze zoon (er is een tweede op komst), zelf nog een werkend leven te hebben. Even geen luiers, zorgen voor je kind en Bumba.

    Dit heeft niets te maken met een leventje wat we willen leiden wat gefinancierd moet worden en vind dat ook vervelend om steeds te horen. Nu naar aanleiding van de misbruikzaak in A’dam hoor ik steeds vaker: “Ja, ouders willen nou eenmaal twee auto’s voor de deur en reizen maken en je ziet dat dat ten koste van je kind gaat.” Er zijn ook andere overwegingen die mee kunnen spelen.

    Een kind is gebaat bij een veilige omgeving en ouders die lekker in hun vel zitten. Voor de een is dat volledig thuisblijven en voor de kinderen zorgen, de ander voelt zich het beste bij naast het zorgen voor de kinderen ook nog een baan te hebben. Voor ons staat het welzijn van onze zoon voorop en hij lijkt nu het meest gebaat bij het leven zoals wij het invullen. Verandert dat, passen we de situatie aan.

    • Uiteraard is het niet alleen, of allen maar zoals ik beschrijf. Iedereen maakt keuzes.
      En zolang je zelf achter keuzes staat is het wat mij betreft al snel goed.

      Mijn stukje gaat over de prijs die wij betalen voor de opvang van onze kinderen.
      En die is (vaak) niet hoger dan het parkeren van een auto in de grote stad.

      Anders gezegd: wanneer we meer garanties willen en minder risico’s dan zullen we er met z’n allen meer geld voor over moeten hebben.

      Ik val de jonge ouder niet aan.
      Tenminste, dat is niet mijn bedoeling.

  3. Ik voelde me verre van aangevallen, wilde alleen laten zien dat er ook mensen zijn die andere afwegingen maken dan de genoemde. Er wordt nl vaak vanuit gegaan dat het kdv een gedwongen keuze is. Vond dat daar de nadruk in je stuk op werd gelegd en blijkbaar had jij een andere essentie dan die ik er uit pikte.

Zeg het maar!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.