Eigenlijk, zo verzuchtte Vrouw Quest, hebben alle kleuters ADHD. Wij hadden sinds lange tijd weer eens een peuter aan tafel en dan valt op dat je daar je aandacht voor de volle 100% bij moet houden, anders zit je de volgende dag nog aan tafel en heeft het kind niets te eten gehad. Maar, ondertussen is wel de hond geschoren, zit de boter in de lamp aan het plafond en zijn de stoelleuningen boetseerwerkjes van pindakaas, hagelslag en jam geworden.
Ik bedoel, kleine kinderen zijn continu afgeleid. En kleine kinderen concentreren zich maar moeilijk. En dat hoort ook zo. Om daar verandering in aan te brengen heb je ouders, die zorgen voor structuur, geven zorg, liefde en aandacht.
Zorgen er dus voor dat je niet iedere week nieuw meubilair hoeft aan te aanschaffen.
Ouders voeden kinderen op.
En daar scheelt het volgens mij nog wel eens aan.
Natuurlijk mag ik niet generaliseren, en natuurlijk denk ik er allemaal weer veel te gemakkelijk over.
Maar is er iemand die mij dan even uit kan leggen waarom geen enkel kind meer ‘gewoon een beetje apart’ is?
Kent u nog kinderen van een jaar of zes, zonder diagnose?
Zonder allergie voor gluten, die niet druk worden van kleurstoffen, die niet precies op tijd hun Ritalinnnetje moeten? Of naar yoga omdat ze anders niet te houden zijn?
Waar geen handleiding bij zit?
Waar niet een kaartje aan hangt dat zegt:
‘WIJ, DE OUDERS VAN BERTJE KUNNEN ER OOK NIETS AAN DOEN!!!
Eerlijk gezegd krijg ik dat gevoel nou juist wel.
Dat veel ouders er wel degelijk iets aan zouden kunnen doen.
Door hun eigen kinderen een beetje meer structuur te bieden, iets meer aandacht en tijd te geven en iets meer verantwoordelijkheid te nemen waar het gaat over het gedrag van al die kleine, lieve en o zo beperkte kotertjes.
Ik denk dat heel veel kindertjes niet aan een ziekte leiden, maar een ander tekort hebben.
GGOG: Gewoon Geen Opvoeding Genoten
11 december 2010 op 17:57
Hehe eindelijk iemand die het door heeft,ik ben het er helemaal mee eens.
11 december 2010 op 18:30
Ach, ik heb er 4; 3 redelijk probleemloos, 1 met gebruiksaanwijzing. Die deed het beter zonder suiker, soja en melk, tot hij rond zijn 12e weer alles kon eten. Dat dieet maakte dat de rest van het gezin enige structuur, rust en aandacht kon genieten.
Ik ben zo duidelijk, rechtlijnig, consequent en soms streng geweest als ik kon. Maar om te voorkomen dat ons huis een politiestaat werd, en om te zorgen dat we ook nog wel eens konden lachen, lieten we de boel soms ook de boel.
Nu is hij 15, rookt niet, drinkt niet, zit in 4 VWO en hoewel hij vooral tijd doorbrengt achter zijn XBOX, hebben we het toch best prettig met hem.
Zo zie je maar, zo’n huiskamerterroristje kan nog heel leuk terechtkomen. Ook met wat minder perfecte ouders. Soms heeft zo’n kind gewoon even tijd nodig om zijn/haar draai te vinden.
11 december 2010 op 19:21
@Jacqueline Keuning
Mooi verhaal.
Uiteraard gaat het mij met name om de gezonde dosis achterdocht die je als ouder moet hebben wanneer jouw kind even niet doet wat jij wilt, of wenselijk vindt.
Je kunt er niet altijd, maar vaak wel zelf wat aan doen.
Een consult, waar dan ook, leidt bijna onherroepelijk tot een diagnose.
En die is maar zelden: GGOG.