Volle Maan II

Wat vooraf ging lees je hier.

Net zoals seksuele onthouding uiteindelijk de lusten dooft, zo wakkerde zijn avontuurtjes het vuur in zijn kruis juist aan.
Ondanks het late tijdstip en de whiskey van de vorige avond lag hij al een poosje wakker toen de wekker ging. Inez kreunde en zocht in het donker naar de knop die het geluid zou doen stoppen. ‘Laat maar, ik ga wel’, sprak hij en  sloeg de dekens opzij. ‘Dank je’, murmelde Inez slaapdronken.
Hij wekte de kinderen, verzorgde het ontbijt en controleerde ondertussen zijn mail. Hij zag dat zijn eerste afspraak wegens ziekte uitgesteld was. Zijn tweede afspraak, in Den Haag, was een lunchafspraak. Naar kantoor gaan had geen nut, hij kon het dus rustig aan doen.
Om kwart over acht waren de beide kinderen de deur uit en was het weer stil in huis.

Onder de douche dacht hij aan de vorige avond. Hij voelde opnieuw de spanning, haar mond en haar kont. Hij droogde zich ruw af en kroop weer in bed, lepeltje aan lepeltje met Inez. ‘Moet ij niet weg?’, vroeg Inez lui. ‘Nee, ik ga wat later, ik verlang naar je’, antwoordde hij. Hij streelde haar rug, haar billen en kuste Inez in de nek. Alsof hij bang was nog niet duidelijk genoeg te zijn duwde hij zijn gezwollen lid tegen haar warme billen.
Inez deelde zijn verlangen niet. Dat wist hij, en zij wist dat hij dat wist. Inez kende ook de ontembare lust van haar man en moedigde hem niet aan, maar zij wees hem ook niet af. Na vijftien jaar huwelijk, het baren en grootbrengen van de kinderen nam Inez het leven zoals het was. Als hij haar wilde nemen, dan gaf zij zich aan hem. Haar eigen verlangens werden daar niet door bevredigd, maar daar had zij hem ook niet voor nodig.
Inez bevochtigde haar hand met haar mond, bracht het speeksel over naar haar andere lippen en bood zich aan door haar billen verder naar achteren te duwen.
Ze liet hem begaan. Niet gelaten, niet met tegenzin, maar ontspannen.
Terwijl Inez met haar ogen dicht dacht aan haar afspraak van die middag, dacht hij een een volgende spannende ontmoeting die, zo wist hij zeker, snel zou komen.
Toen hij klaar kwam rook hij haar lichaam, haar speeksel en haar parfum.

Al met al moest hij toch nog opschieten. Hij wilde niet te laat komen voor zijn afspraak en om half elf snelde hij naar zijn auto, opende de portieren en wierp zijn jas en tas op de achterbank. Hij stapte in, keek even verbaasd naar zijn voorraam en stapte weer uit.
Hij griste zonder te kijken het papiertje onder de ruitenwisser vandaan, startte de auto en ging op weg in de veronderstelling dat de kinderen hem een berichtje hadden achtergelaten.
Nadat hij de straat uit was, een sigaret had opgestoken en de radio had aangezet pakte hij het briefje en vouwde het open.
Hij schrok.

Er klonk een luid getoeter. Met een ruk aan zijn stuur en een harde trap op de rem voorkwam hij dat hij bij een auto van rechts naar binnen reed. ‘Godverdomme!!’, vloekte hij luid.
Hij bleef een moment stil zitten maar schoot opnieuw in de actie omdat hij een brandlucht rook. Zijn sigaret was op de bijrijdersstoel terecht gekomen en was bezig een gat in de bekleding te branden.
‘Godverdegodver!!’, vloekte hij nogmaals.

Zijn afspraak in Den Haag was een fiasco.
De woorden van het briefje bleven maar door zijn hoofd malen.
Hij wist dat zijn eigen gedrag de woorden van het briefje de letterlijke betekenis gaven. Dat het net zo goed een briefje kon zijn van een boze buurman, een gefrustreerde moeder of de op sensatie uit zijnde jeugd.
Maar het zat hem helemaal niet lekker.
Een hoer? Zijn Inez?
Zijn telefoon ging, het was Herman, de eigenaar van Baard & Greveling Consultancy. Ja, hij wist dat hij het niet goed gedaan had. En ja, hij wist dat de klant een slordige 5 ton waard was. En ja, hij zou opnieuw afspreken en het goedmaken. En nee, er was verder niets, gewoon een griepje.
‘Kut, kut, kut!’, mopperde hij tegen zichzelf.
Via zijn telefoon kwam een nieuw bericht binnen.

Terwijl hij de snelweg naar Amsterdam opreed dacht hij na, terwijl hij het antwoord al lang wist.

(Morgen, deel III. Zeer waarschijnlijk het laatste deel, al weet je het nooit natuurlijk.)