Maand: november 2010

Bellicher

29 november 2010 / / 1 reactie

Gisteravond zag ik de laatste aflevering van de VPRO serie ‘Bellicher; de macht van meneer Miller’.
Ik heb er van genoten. Voor Nederlandse begrippen topkwaliteit. Op de publieke omroep, zonder reclame. Spannend, van de eerste tot de laatste minuut.

Ook wanneer ik naar de ‘betere’ buitenlandse series of films kijk dan vallen mij vaak dingen op. Gebeurtenissen die niet realistisch zijn. Dat ik denk ‘ja, dat kan natuurlijk niet echt’. Dat komt ook een beetje door mijn manier van kijken. Ik kijk naar mensen die voorbij komen en die eigenlijk geen toegevoegde waarde hebben, anders dan dat later moet blijken dat zij een belangrijke schakel in het verhaal vormen. Of mensen die ‘terloops’ iets zeggen, wat gewoonweg te terloops is. Hoe minder van die momenten ik beleef, hoe meer ik de serie of film over het algemeen waardeer. Niet alleen heeft dat met een goed plot te maken, als een film of serie een mogelijke realiteit weergeeft, dan moet het – in mijn beleving- ook wel realistisch overkomen.

Bij Bellicher viel mij op dat ik dit voor een Nederlandstalige serie blijkbaar nog veel belangrijker vind. Dat onrealistische gebeurtenissen mij niet alleen opvallen, maar mij ook echt gaan storen.
Dat gedoe met dat inbreken op die server in Brussel bijvoorbeeld.
In een uurtje een programma schrijven om een ultra beveiligd systeem te kraken en van alle Europese ministers een terroristenprofiel in elkaar zetten. In je eentje. Ondertussen regelt de ander even toegang en weet de boef binnen no-time waar hij de helden moet zoeken. En om onduidelijke reden gaat dan een dame die servers te lijf, terwijl de programmeur buiten in een campertje zit met z’n laptoppie.
Om nog maar te zwijgen van het in gijzeling nemen van een hele EU-top en daar dan ook nog weg weten te komen omdat achter de deur die de held kiest om te vluchten nou net geen zwaar bewapende SWAT-agent ligt.

Dat zie ik in Amerikaanse films en series ook.
Maar waarom stoort het hier zoveel meer?
En, herkent u dat?
Of is het iets wat alleen in mijn brein gebeurt?

Hee, er is iemand dood. Het (Twitter) dorp komt tot leven

29 november 2010 / / 5 reacties

‘Hee, er is iemand dood. Het dorp komt tot leven #allemaalnaardebegrafenis’ Het was één van de winnende tweets bij de verkiezing van de ‘Mooiste Nederlandstalige Tweet‘. Hij is van @myrthe1974. Vandaag moest ik hier even aan denken.

Gisteren werd ik via het blog van Vrouwke van Stavast mij bewust van het feit dat er die dag op Twitter massaal werd opgeroepen om ‘een kaarsje te branden’ voor een tweep die ziek was. Ernstig ziek. En een zware operatie moest ondergaan. Vrouwke legt in haar blog uit waarom zij daar niet aan meedoet.
Vanmorgen werd, voor dezelfde tweep, opgeroepen tot het massaal ‘zoemdenken’ om doemdenken uit te bannen.
Tja.
Even voor tienen werd massaal rondgetweet dat de patiënt de ingreep niet overleeft heeft. En hoe erg iedereen dat vindt. Nu, om 11.00 uur is de overleden tweep een van de meest populaire tweeps van Nederland (Via Twirus.com).
De ziekte en de dood van deze tweep roept enorme golven van sympathie op bij mensen, en het ergert ook veel mensen. Het maakt dus heel wat los.

Uiteraard is het een verschrikkelijke tragedie voor familie en vrienden wanneer een jong mens die dicht bij je staat moet lijden dood gaat. En natuurlijk is er niets verkeerds aan sympathie tonen.
Maar de ergernis die het oproept is deel ik ook.

‘Laten we ook steun uitspreken voor de ouders van de donor’
‘Zoemdenken’ tegen doemdenken’
‘Al kende ik je niet, deze tweet is voor jou’
‘Daar sluit ik me in respect bij aan: Al kende ik je niet, deze tweet is voor jou’
‘Ook hier in Rotterdam komt het nieuws hard binnen’
‘Nu is ze overleden. Kutwereld.’
‘Helaas heeft mijn kaarsje niet geholpen’
*Twirus die meldt dat de tweep in de top 5 staat*
(*Mensen retweeten dat*)
‘Uit respect draag ik deze tweet op aan…’
‘dat je in liefde en licht ontvangen mag worden in de andere wereld!’

Het zijn zomaar wat tweets die nu voorbijkomen en massaal geretweet worden.

Mij verbaast dit. En het roept ook mijn ergernis op.
Niet omdat de boodschappen veelal weinig toevoegen, nergens op slaan of omdat de boodschap voornamelijk iets zegt over de degene die hem verzend.
Nee, mijn ergernis heeft een andere reden.

Eén van de bekende klachten – of laat ik zeggen problemen – die mensen aangeven wanneer het gaat om het verwerken van een rouwproces is dat zij zich eenzaam en verstoten gaan voelen.
Je loopt rond met verdriet in je hart en een zware zak verlies op je rug. En, juist dan lijkt het wel of mensen als zij jou tegenkomen plotseling aan de overkant van de straat moeten zijn, ineens linksaf moeten of in enorme haast zijn.
‘Hoe gaat het met je’, wordt nog maar zelden gevraagd. Men is namelijk bang voor het antwoord.
Mensen in rouw valt het vaak op dat het wel lijkt of ze een besmettelijke ziekte hebben opgelopen.
Mensen in rouw worden met grote regelmaat eenzaam.

Hoe kan dat nou?
Komt dat dan omdat zij geen Twitter hebben?
Of is het de absolute vrijblijvendheid van onze sympathie die maakt dat we op Twitter wel kunnen wat we in het gewone leven vaak nalaten?

Let’s send somebody a Twixmas Card! [PLS read and RT]

27 november 2010 / / 6 reacties

Note! If you scroll down you will find translations in Spanish, German, French and English.

Beste lezer,

Ieder jaar sturen wij gewoontegetrouw tientallen kerstkaarten rond. En, daartegenover staan de tientallen kaarten die we ontvangen.
Allemaal lieve, positieve kaarten die ons al het goede toewensen.
Het is alleen een beetje jammer dat we eigenlijk alleen die mensen kaartjes sturen die wij kennen, die eigenlijk wel weten dat wij hen het beste wensen, hen aardig en lief vinden. Die ons ook allemaal een kaartje sturen.

Zou het nou niet ontzettend leuk zijn om Twitter in te zetten om het eens anders te doen?
Dit is mijn voorstel:
Iedereen die dit bericht leest, waar ook ter wereld, mag een suggestie achter laten via de comment sectie van dit blog (of een suggestie mailen naar berend.quest@gmail.com).
Omdat het erg lastig is om adressen achter te laten van particulieren vraag ik jullie om een adres te geven van een kinderhuis, bejaardenhuis, opvanghuis of welke andere instelling dan ook waar mensen verblijven van wie jij denkt dat zij best een kaartje kunnen gebruiken, al is het dan van een vreemde uit wellicht een ver land.

Ik zal zelf 20 kaarten schrijven en versturen en zal – dat is hopelijk nodig – aan mijn volgers vragen ook een kaartje te versturen naar een of meerdere adressen.

Het lijkt mij een heel erg leuke gedachte dat wij als Tweeps op deze manier een groot aantal mensen kunnen verblijden met een onverwachte kerstgroet.

Laat dus de naam van een instelling achter en retweet de boodschap!

Met hartelijke groet,
Berend Quest

Estimado lector,

Cada año, de buena costumbre, mandamos decenas de tarjetas de Navidad. Y recibimos en cambio también decenas de tarjetas de vuelta. Todas tarjetas cariñosas, positivas, deseandonos de todo lo mejor.
Solamente da un poco de pena que mandamos tarjetas a personas que ya conocemos, gente que ya sepa que les deseamos lo mejor, gente que estimamos y queremos. Gente que nos manden tarjetas también.
¿No sería una buena idéa usar Tuiter (Twitter) para variar esto un poco?

Este es mi propósito:
Cada persona que lea este mensaje, da igual de dónde viene, puede dejar un mensaje el la sección de comentarios (comment) de este blog,(o mandar una sugerencia a berend.quest@gmail.com)
Es un poco difícil dejar direcciones particulares, por eso os pido dejar la dirección de un centro de acogida infantil, un asilo de personas de tercera edad o cualquier otra institución o centro de acogida con gente del cual usted crea que le gustaría recibir encontrarse con una tajeta navideña, aunque sea de un desconocido de un país lejano.

Yo mismo escribiré y mandaré unos 20 tarjetas y pediré a mis seguidores (espero que sea necesario por la cantidad de direcciones) hacer lo mismo, es decir: mandar una tarjeta a una o más instituciones.

Me parece una idea estupenda que de esta forma podemos, como Tuiteros (Tweeps) alegrar la vida a una gran cantidad de personas con un saludo navideño inesperado.

Dejad el nombre de una institución y retweet (RT) el mensaje!

Un saludo cariñoso,
Berend Quest

Lieber Leser,
Jedes Jahr verschicken wir, so wie alle Jahre wieder, unzählige Weihnachtskarten. Und natürlich empfangen wir auch große Mengen Karten zurück.
Liebe, positive Karten die uns alles erdenklich Gute wünschen.
Eigentlich ist es aber sehr schade dass wir nur den Menschen Karten mit den besten Wünschen schicken die wir kennen, die also wissen dass wir ihnen das allerbeste wünschen, diese Menschen lieb und nett finden und die uns auch alle eine Karte zurück schicken.

Wäre es nicht viel schöner um mal was anderes zu probieren und diesmal Twitter zu gebrauchen?

Hier mein Vorschlag:

Alle die diesen Bericht lesen, wo immer Sie leben auf dieser Erde, kann eine Idee bei Kommentar hinterlassen (oder seine Idee mailen nach berend.quest@gmail.com ).
Weil es ja nicht grade erwünscht ist um Privatadressen zu hinterlassen, frage ich Sie um Adressen von Kinder-, Alters-, Obdachlosenheimen oder gleichartigen Einrichtungen wo Menschen wohnen die eine Weihnachtskarte sehr freuen würde. Es macht dabei gar nichts wenn die Karte in einer fremden Sprache geschrieben ist und aus einem weit entfernten Land kommt.

Ich werde selbst 20 Karten schreiben und verschicken und werde auch an meine Folger auf Twitter fragen auch Karten zu schicken nach den aufgegebenen Adressen.

Ich finde es eine schöner Idee dass wir als Tweeps auf diese Art und Weise eine große Zahl Menschen glücklich machen mit einem unerwarteten Weihnachtsgruß.

Hinterlassen Sie bitte den Namen und Adresse einer Einrichtung oder Heimes und bitte retweeten Sie diesen Bericht!

Herzlichen Gruß
Berend Quest

Dear reader,

Every year we send, in good tradition, several relatives and friends a Christmas postal card. And, in return we also receive a lot of cards. Positive, sweet and loving cards from people who wishes us all the best.
But, don’t you think it’s a bit predictable? We know from whom to expect a Christmas card and the people we send Christmas cards also expect us to send them a card.

Wouldn’t it be a great idea to use Twitter to help us to find some new people to send a Christmas card?
This is what I have in mind:
Anyone who reads this message, wherever he or she is, may leave a suggestion in the comment section of this website (or send me an e-mail at berend.quest@gmail.com).
Because leaving private addresses is not done, I ask you to leave the address of a shelter, an old folks home or any other institute that houses people that may welcome an unexpected Christmas card. People who can use some extra attention, or just a few nice words.
Even if these words come from somebody completely unknown, and from a country far away.

Personally I will send a maximum of 20 Christmas Cards. But, if necessary – and I do hope so – I will ask all of my followers on Twitter to send one or more Christmas cards also.

For us writing and sending a Christmas card to somebody takes a very small effort. Receiving a Christmas card though, can mean a lot.

So, leave the name and address where an unexpected Christmas card may be very welcome and I will do my best to make sure a Christmas card will be posted.
And, please retweet the message!

With kind regards,
Berend Quest

Cher lecteur,

Chaque année nous avons l’habitude d’envoyer des dizaines de cartes de noël. Et nous en recevons peut-être autant. Beaucoup de cartes pleines d’amitié et de positivité pour se souhaiter les meilleurs vœux.
C’est bien dommage cependant, que nous envoyions des cartes uniquement aux personnes connues, aux personnes qui, en fait, savent déjà que nous les aimons bien et qui nous envoient une carte en retour.

Ne serait-ce pas une bonne idée de le faire différemment, pour une fois ? En utilisant Twitter ? Voici mon plan:
Tous ceux qui lisent ce message, partout dans le monde, pourront laisser une idée sur la partie ‘comment’ de ce blog (ou l’envoyer par courriel à berend.quest@gmail.com).
Du fait qu’il soit difficile de laisser un grand nombre d’adresses de particuliers, je voudrais vous demander de donner l’adresse d’un orphelinat, d’une maison de retraite, d’un centre d’accueil, ou toute autre institution dont les habitants, à votre avis, méritent nos vœux de fin d’année, même s’ils viennent d’un étranger dans un pays lointain.

Moi, j’écrirai et j’enverrai 20 cartes, et je demanderai à mes followers d’envoyer eux aussi une carte à une ou plusieurs des ces adresses.

Cela me paraissait une très bonne idée pour nous, les Tweeps, de faire plaisir ainsi à un grand nombre de personnes avec un vœu inattendu.

Laissez donc le nom d’une institution et retweetez le message !

Cordialement,
Berend Quest

Profiel @Hondaluza de ‘Uitgeburgerde’ Tweep

26 november 2010 / / 2 reacties

Meer over de Twitter Profiler en Twitter Profielen leest u hier.

Nooit meer in de file op de ringweg. Niet meer deelnemen aan de eeuwige jacht in de Hollandse Randstad. Niet meer hoeven zoeken naar stilte, naar natuur en naar rust.
Vrijheid, in die niet afgesloten deur. De niet achter slot en grendel opgeborgen spullen.
Die onbewaakte ogenblikken.
De vreedzame rust van een stille vallei in Andalusië.
Wat meer kun je wensen?

Wel, dat je geen Hollander bent misschien. Of dat je je onrustige Hollandse hart zou kunnen achterlaten wanneer je uit Holland vertrekt.
Wij zijn wellicht de meest directe verbinding die Hondaluza heeft met Nederland, de Nederlandse cultuur en de Nederlanders zelf.
‘Uitgeburgerd maar niet compleet van de wereld’, zegt zij zelf.
En die wereld, dat zijn wij, begrijp ik er uit.

Hondaluza begon ergens in 2009 te twiteren. Voornamlijk, zo bekende zij later, in een poging om aandacht te trekken voor het vakantiehuis dat zij te huur heeft. Het aantal volgers, zo schrijft Hondaluza in december 2009, bleef steken rond de 20.  Het hele getwitter werd een vorm van ‘stalken’ en gaf zelfs een ‘gevoel van walging’.
En sindsdien gaat het een stuk beter.

Nu Hondaluza niet meer Twittert om iets aan ons te slijten, maar om met ons, Nederlanders, in contact te zijn en te blijven zijn die 20 followers en 783 geworden.
En dat is terecht.
Hondaluza is geen expert, grote grappenmaker, kretologie bedrijver,  scherpschrijver, oordeler of anderszins iemand die graag in het centrum van de aandacht treedt.
Hondaluza is een eerlijke, denkende en bemiddelende tweep. Hondaluza verschijnt in je tijdlijn met een nuance, een vraag of een tip. Als reactie op wat er gaande is. Als aanvulling op wat geboden wordt.
Hondaluza is vaak een reaguurder, maar dan eentje die niet schreeuwt.

Hondaluza volg ik al vanaf eind 2009, ik was toen zelf ook nieuw hier.
En ik vind het erg mooi om te zien hoe Hondaluza Twitter voor zichzelf opnieuw heeft uitgevonden.
De mens achter Hondaluza is uiteraard in dat ene jaartje niet veel veranderd, de tweep Hondaluza des te meer. En heel erg ten goede.

Mocht u meer over Hondaluza willen weten, lees dan ook vooral Hondaluza’s blog.

Meer over de Twitter Profiler en Twitter Profielen leest u hier.

De wereld van 2035 is een individuele wereld

26 november 2010 / / 1 reactie

Twintig jaar geleden dacht ik na over hoe de wereld er vandaag uit zou zien. En, al schatte ik de technische ontwikkelingen best wel redelijk in, weinig van mijn toenmalige ideeën zijn grootschalig in de praktijk gebracht. Ik weet nu ook waarom. Mijn uitgangspunt was techniek, en hoe de techniek zich zou ontwikkelen. Dat plaatste ik in een sociale context. Dat is niet hoe het werkt. Om de toekomst te ‘zien’ is het wellicht veel beter om uit te gaan van geld. Geld stuurt de technische ontwikkeling. En die combinatie bepaald ons sociale landschap.

Data is geld waard. De beschikking over de juiste combinaties van data uit verschillende databanken is het nieuwe ‘digitale goud’. Het combineren, analyseren en interpreteren van data uit verschillende databanken heeft de toekomst.
Wij gaan databanken van alle data voorzien die bedrijven nodig hebben om ons (bestedings)gedrag te voorspellen en te beïnvloeden. En dat doen wij vrijwillig, want wij krijgen er iets voor terug: financieel voordeel.
Mijn wereld wordt een andere wereld dan de wereld van mijn buurman. Niet alleen omdat mijn buurman anders naar de wereld kijkt, maar meer nog omdat ons de wereld straks wordt aangeboden zoals wij hem willen zien.

Om te verduidelijken wat ik hiermee bedoel wil ik een paar voorbeelden geven. Hieronder schets ik een aantal huidige situaties en (mogelijke) toekomstscenario’s.

Reclame nu
Nu al kunnen wij zien dat reclame steeds meer persoonlijk gericht is. De brievenbus ligt nog iedere dag vol met folders, maar meer en meer zijn die persoonlijk gericht. Wanneer u een brochure ontvangt voor een nieuw model auto dan is dat niet willekeurig. Dat is gericht. Bepaald op basis van geslacht, inkomen, locatie en koopgedrag. Uw naam en adres zijn uit een data analyse naar voren gekomen als potentiële koper van die specifieke auto.
Vrouwen kijken naar andere televisie programma’s dan mannen. Reclame is hier op afgestemd.
Wanneer ik surf op het Internet met mijn computer dan zie ik andere reclame dan mijn vrouw via haar computer, ook al bekijken we dezelfde webpagina’s.
Het is allemaal al redelijk gericht op groepen individuen, maar nog altijd heel grof en massaal.
Dat gaat veranderen.

Reclame straks
U ontvangt een gerichte aanbieding voor een nieuwe auto. Met een op uw financiële situatie afgestemd voorstel. Op het moment dat u toe bent aan een nieuwe auto. Omdat u dat communiceert in de sociale omgeving. Omdat data analyses aangeven dat u tussen nu en twee maanden een nieuwe auto gaat kopen, hoeveel geld u daaraan wilt en kunt besteden en welke auto op uw verlanglijstje voorkomt.
Op televisie wordt reclame niet meer gekoppeld aan het programma dat wordt getoond, maar individueel afgestemd aan degene die op dat moment naar die televisie kijkt.
Wanneer ik achter de computer zit zie ik geen algemene – op mijn surfgedrag afgestemde – reclame meer, ik krijg persoonlijke aanbiedingen. Ik wordt aangesproken via de identiteit waarmee ik gebruik maak van websites, netwerken en systemen. Achter welk systeem ik ook plaats neem, advertenties zijn op mijn identiteit gericht.

Verzekeringen nu
Verzekeraars hebben tot doel meer geld via premies te innen dan dat zij aan vergoedingen uitkeren. Een ziektekostenverzekering geeft bijvoorbeeld voorlichting, biedt stoppen met roken cursussen aan en vergoed bijvoorbeeld relatief goedkope activiteiten wanneer die dure uitkeringen of behandelingen kunnen voorkomen.
De inboedelverzekeraar biedt gratis brandmelders aan.
Over een aantal jaren gaat dit veel verder.

Verzekeringen straks
In ruil voor korting gaan wij de verzekering volledig inzicht geven in ons doen en laten, ons gedrag.
Bewegen is goed en voorkomt ziekte. Onze schoenen geven door aan de verzekering hoeveel wij per dag lopen. Lopen wij te weinig, dan betalen we meer premie. Roken wordt geregistreerd, net als overmatig alcoholgebruik. Maar ook of wij voldoende ‘frisse’ lucht binnenkrijgen, niet te veel binnen zitten, of wij regelmatig eten en wat wij dan tot ons nemen.
Onze autoverzekeraar gaat in de toekomst monitoren hoe wij ons op de weg gedragen, waar wij rijden, parkeren en op welke tijden. Risicogedrag wordt via de premie bestraft, gewenst gedrag wordt vertaald in lagere premies.

Belastingen nu
Autorijden wordt via de belastingen onaantrekkelijk gemaakt. Openbaar vervoer gebruiken nog niet echt gestimuleerd. Wij betalen betalen belasting op ons afval, de energie die we gebruiken, de uitstoot die we veroorzaken, eigenlijk op alle gedrag dat onze regering als ‘ongewenst’ of ‘schadelijk’ beschouwt. Boetes voor te hard rijden bijvoorbeeld, of fout parkeren.
Dat zal meer en meer op de persoon worden afgestemd.

Belastingen straks
Iedereen betaald een hoog basistarief. Door het juiste gedrag te vertonen wordt belastingaftrek gerealiseerd. Niet dat je met het openbaar vervoer reist leidt tot belastingaftrek, maar het evenwicht tussen het gebruik van bijvoorbeeld de eigen auto en het reizen met het openbaar vervoer, de tijden waarop gereisd wordt, en met hoeveel personen je in de auto stapt, hoeveel brandstof je daarbij gebruikt, wat je uitstoot is en hoe je rijgedrag is gaan het verschil maken. De efficiëntie, doelmatigheid en noodzakelijkheid van het gebruik van middelen en goederen gaan bepalen hoe veel belastingaftrek jij tegemoet kunt zien.

Media nu
Honderden televisiekanalen, duizenden radiostations, miljoenen websites. Zappen, dat is tegenwoordig het sleutelwoord. Om te zien, te lezen en te horen wat ik wil zien, lezen en horen zappen wij ons een ongeluk door het aanbod.
Dat gaat veranderen, en wel heel sterk veranderen.

Media straks
Ik zie wat ik wil zien, ik hoor wat ik wil horen en lees wat ik wil lezen. Mijn televisie, mijn krant en mijn geluidsinstallatie weten hoe ik naar de wereld kijk, waar mijn interesses liggen en wat ik beslist ook niet wil, wat mijn irritatie oproept, of mijn afkeer.
En dus zie, hoor en lees ik nog slechts wat ik wil.
Hierbij is het niet de bedoeling om informatie voor mij onbereikbaar te maken, het is om mij te plezieren. Omdat ik het zo wil.

Omdat ik zo veel mogelijk dat tot mij wil krijgen wat ik wenselijk vind en daarvoor zo weinig mogelijk wil betalen en niet wil worden afgeleid door informatie (of reclame) die niet voor mij bestemd is of mijn interesse niet heeft..

Als data het ‘digitale goud’ is. En, als geld macht is.
Dan wordt een bedrijf zoals nu Google straks de nieuwe supermacht.