Mijn vader en ik kennen elkaar niet zo goed. We kennen elkaar al wel heel lang, maar dat is iets anders. Het beeld dat ik van mijn vader heb is ook niet stabiel. Het verandert.
Ik zal mijn vader, zoals ieder kind, gezien hebben als held, vroeger.
Mijn vader is lange tijd ‘die man die af en toe het vlees kwam snijden’ geweest.
Hij was veel voor langere tijd weg.
Als marineman. Veertien maanden naar de Oost, acht maanden naar de West, vijf maanden naar zus, drie maanden naar zo.
Ik heb mij wel afgevraagd of de marine nu zo onmenselijk was, of dat mijn vader zich er vrijwillig voor inschreef.
Als puber haatte ik mijn vader.
Hij was streng, ongeduldig en enorm zwart – wit. Ik heb altijd het gevoel gehad dat wij hem als gezin maar in de weg zaten.
‘Ga uit mijn stoel’, klonk het als hij binnenkwam.
Een afwezige vader die, wanneer hij er dan een keer wel was, direct respect, gezag en zijn plaats opeiste.
Ik kan mij niet herinneren hem ooit ‘gelukkig’ te hebben gezien.
Respect verdiende je niet, respect dwong je af.
Respect geregeld door rangen en standen.
Ik ben marineman, dus ik stem VVD.
Dat was ongeveer de politieke discussie en mijn politieke opvoeding.
Toen ik zelf eenmaal volwassen was veranderde het beeld dat ik van mijn vader had opnieuw. Hij werd voor mij meer een slachtoffer van zijn eigen keuzes en een slachtoffer van zijn tijd.
Mijn vader en moeder hadden uit elkaar moeten gaan, ze maakten elkaar ongelukkig. Maar dat deden ze niet, dat hoorde niet. Zij hadden kinderen en bleven bij elkaar ‘voor de kinderen’.
Dat het meer uitpakte als een keuze tegen de kinderen heeft hij nooit willen toegeven.
Mijn vader is toch samen met mijn moeder oud geworden.
En, volgens mij hebben zij het wel goed samen.
Niet gelukkig, meer tevreden.
Mijn vader is een trotse man.
Trots dat hij als armoede kind uit Glanerbrug – die niet mocht doorleren maar wel de hersenen had – als zestien jarige jongen voor de marine tekende en van matroos opklom tot het hoogst haalbare voor een marineman zonder officiersopleiding: sergeant majoor.
Trots dat hij als verpleger van de marine welhaast als een arts heeft geacteerd in de Nederlandse koloniën.
Trots dat hij op latere leeftijd alsnog zijn diploma verpleegkunde wist te halen.
Trots dat hij als voorzitter van de voetbalvereniging met zijn club promoveerde.
Trots dat hij werd geselecteerd om te zingen in het koor van het concert gebouw orkest.
Mijn vader is een gekrenkt man.
Gekrenkt omdat zijn eerstgeborene zwakbegaafd bleek te zijn. Gekrenkt omdat zijn tweede zoon wel de hersenen en de mogelijkheden had om door te leren, maar het gewoon verdomde.
Gekrenkt omdat zijn derde zoon heel vroeg aan de drank ging en er nooit meer vanaf kwam.
Zoals ik het nu beleef is mijn vader een man die zijn krenkingen en zijn trots heeft afgedekt met een deken van berusting.
De wereld is klein geworden.
Het probleem van de buitenlanders is niet groter dan zijn eigen Marokkaanse buurman. Drugsproblematiek is de koffieshop hier in het dorp.
Sport is de wedstrijd zaterdag op het sportpark hier aan de overkant van de straat.
Uit eten doe je bij van der Valk.
Vakantie vier je in Spanje.
En nu ligt hij hier, aan de monitor.
Een jaar of vijftien ouder dan dat hij zelf ooit voor mogelijk had gehouden.
Mijn vader is oud. Mijn vader voelt zich ook oud.
Mijn vader spreekt afstandelijk, analytisch over zijn eigen probleem: dat zijn hart het begeeft.
In zijn ogen lees ik wat anders, ik zie dat hij bang is.
Als we elkaar beter zouden kennen zou ik nu zijn hand hebben gepakt.
25 oktober 2010 op 09:45
Wow. Heftig, maar mooi neergezet. Sterkte Arno!
25 oktober 2010 op 09:46
Wat mooi. Wat een liefde spreekt hieruit. En een onmacht, afstand ook. Maar vooral liefde.
25 oktober 2010 op 09:56
Misschien toch eens proberen die hand te pakken, eerst als hij slaapt en kijken hoe het voelt. En als het om meer vraagt, kan het ook als hij wakker is. Nu heeft hij het misschien nog wel harder nodig dan jij en ooit zal die hand weg zijn en kan het nooit meer… sterkte.
25 oktober 2010 op 09:57
Wat een indringende blog en zo persoonlijk. Petje af en veel sterkte!
Pim
@pu66
25 oktober 2010 op 10:03
Probeer toch je hand eens op de zijne te leggen om, nu het nog kan, even de verbinding te voelen. Lukt dit niet, dan geeft het ook niet. In elk geval sterkte en dank voor het delen.
25 oktober 2010 op 10:04
Zeldzaam goed opgebouwde en integere doch ontroerende blog. 3werf hulde!
@SovMannA
25 oktober 2010 op 10:14
Mooi. Heel mooi.
Malin
@malinkox
25 oktober 2010 op 10:14
Wat zou er gebeuren als je nu, ondanks alles, alsnog zijn hand pakt?
Sterkte!
@jann_roman
25 oktober 2010 op 10:15
Helder, analytisch en liefdevol tegelijk, mooi! Veel herkenning ook, met oud-stuurman als vader..Benut de tijd die je hebt, sterkte.
25 oktober 2010 op 10:22
Mooi en toch deels verdrietig verhaal. Sterkte in deze tijd..
Miranda
25 oktober 2010 op 10:23
Pak die nu nog warme hand. Wees niet als je vader.
Ni-nua
25 oktober 2010 op 10:28
Mooi neergezet man. Ontroerend.
Het is jouw enige vader en misschien de laatste kans. Een grafzerk heeft geen handen.
(Ik neem aan dat jij de 2e zoon bent?)
25 oktober 2010 op 11:10
Via twitter op jouw blog terecht gekomen. Kippenvel. Maar zet de trots die je waarschijnlijk van je vader hebt geerfd opzij, pak die hand nu het nog kan. Straks kan het niet meer en blijf je voor eeuwig vertwijfeld achter met "had ik maar"… Heel veel sterkte!!
25 oktober 2010 op 11:17
Vandaag wordt mijn vader gecatheteriseerd. Linke soep, als je diabetes hebt en je vaten zo broos zijn als perkament. Ik heb ook zijn hand niet gepakt toen ik hem bracht, gisteren. We maakten grapjes, want dat is wat we doen. Misschien is er ook iets dat jullie doen, en dat genoeg zegt. Misschien is het goed genoeg dat je er bent. En dat je trots kunt zijn dat je zo mooi kunt schrijven.
25 oktober 2010 op 11:54
Kan me voorstellen dat je geen behoefte aan z'n hand hebt. Had ik met mijn pa ook niet. Die kende ik net zo goed als jij de jouwe en was op z'n sterfbed even bang.
Wat zijn we toch een raar volkje…
Krachtig geschreven en mooi neergezet.
Chapeau!
25 oktober 2010 op 12:36
Arno, een heftig verhaal. Deels herkenbaar. Ik geef je een ongevraagde raad, waarbij het je natuurlijk vrij staat er wel of niet iets mee te doen. Toen wij hoorden dat mijn vader "hoogstens een jaar" zou leven nam ik mij voor hem aan te raken, en bij begroeting en afscheid te kussen. Dat heb ik precies vier (4) dagen kunnen doen. Dat was fijn voor hem, en voor mij. Ik heb daar bepaald geen spijt van. Ik wens jullie het beste.
25 oktober 2010 op 12:59
Wat heb je dit mooi verwoord…
Nu kun je zijn hand nog pakken…
Sterkte.
25 oktober 2010 op 13:19
En als zijn leven stopt en hij achterblijft in de tijd zal dat beeld ook nog blijven veranderen. Sterkte de komende tijd.
25 oktober 2010 op 13:25
Wat een levensdilemma! Ik snap precies wat je bedoelt. Niet mijn vader maar mijn moeder is zo'n mensch, beste menschen zonder emotionele banden. Ik heb alle excuses van de wereld verzonnen, moeizaam… En toch telkens weer die stap gezet, doe maar….
Het is ook voor (klein)kinderen een empathisch leerproces, je zet ook de toon voor hen. Ik zal aan je denken, daar heb je niet zoveel aan, het is alleen maar dat je het weet.:-)
25 oktober 2010 op 14:21
Stel toch die vragen, waarschijnlijk krijg je antwoord. Misschien durft hij niet en moet jij het initiatief nemen Laatste gelegenheid, denk aan je zelf, als je ze niet stelt, neem je jezelf dat de rest van je leven kwalijk !
25 oktober 2010 op 14:31
Schuif die stoel bij aan het bed en ga praten. Later is te laat. Ik denk dat je zelf wel weet hoe je eigenlijk om je vader geeft en dat kan laten blijken, anders had je dit niet geschreven.