Morgen gaan we weer naar de stembus. Althans, Berend gaat en hoopt dat u ook gaat. En Berend worstelt nog met de vraag op wie hij moet gaan stemmen. Hij volgt de debatten, probeert zich coalities voor te stellen en kijkt naar de verschillen tussen rechts, links en het midden.
En, hij komt er niet uit vooralsnog.
De meest essentiële vraag die blijft opspelen is: HOE te stemmen?
Met het hoofd, of met het hart?
Het verstand spreekt soms een andere taal dan het hart.
Mijn verstand is wat rechts georiënteerd, mijn hart is meer links en mijn ziel ligt ergens in het midden zo denk ik wel eens.
Dat maakt een keuze voor een politieke partij niet erg gemakkelijk.
Ik verdenk de rechterzijde er van vooral zakelijke overwegingen te maken, en weinig echte idealen te hebben. En de linkerzijde heeft prachtige idealen, maar deze idealen staan vaak ver weg van de realiteit die wij, mensen, alle dagen aan onszelf opdringen.
Iedere partij waar een religie aan ten grondslag ligt valt af. Religie heeft de wereld in mijn ogen nog nooit iets positiefs gebracht. Religie is niet democratisch. Want er is maar 1 religie: mijn religie.
Een politieke partij die zichzelf ‘Partij voor de Dieren’ noemt kan Berend gewoon niet serieus nemen. Dan heb je namelijk je prioriteiten niet op orde. Een Partij voor Arm Afrika, zou bij mij nog meer sympathie oproepen.
Maar, er is nog een heel belangrijke factor die de keuze zo moeilijk maakt. En dat is de factor die al zo velen richting populistische schreeuwers als Fortuyn en Wilders heeft geduwd: ik geloof er vaak helemaal geen moer meer van.
Van politici.
De politici, zoals Marcel van Dam, hebben dat ook over zich afgeroepen. Zij hebben de politiek tot micro niveau verkleind. ‘Zo komt Jan Splinter door de winter!’, riep Macel van Dam al in 1982.
Wellicht in een oprechte poging om politieke keuzes begrijpelijk te maken is er een tendens die het geven van je stem niet meer een zaak maakt van een keuze voor het landsbelang, maar een keuze voor Jan Splinter, de bakker van de hoek, de vrouw aan het bed, de AOW-er, Henk en Ingrid of die bijstandsmoeder die huilend op tv uitlegt dat het met minder echt niet gaat.
Dat is niet erg, maar de politiek roept daarmee ook de argwaan over zich af.
Want, die bijstandsmoeder bestaat echt. De bakker van de hoek ook.
En straks, na de formering, bestaan deze mensen niet meer.
Want er moet water bij de wijn.
Er moet namelijk een regering komen die het LAND bestuurt, en niet een regering die het landsbelang heeft gevonden in het redden van Henk en Ingrid.
En dus wordt pijnlijk duidelijk dat politici zich niet aan hun woord houden.
Of dat hun woorden anders moeten worden gezien, of uitgelegd. In een breder verband bijvoorbeeld.
Een regering is een groep mensen, samengesteld uit een aantal politieke partijen die wij, kiesgerechtigden, een mandaat geven om ons land te besturen.
Dat moeten zij met verstand van zaken doen. En, vanuit een politieke overtuiging.
Met het hoofd, vanuit het hart.
En zo moet Berend Quest dan ook maar gaan stemmen: met het verstand en vanuit het hart.
Met het verstand zal ik voor morgenavond de vraag beantwoorden welke regeringscoalitie ik het meest wenselijk vind voor het algemene belang dus; voor de bevolking in dit land.
En die keuze mag niet te veel in conflict zijn met mijn hart, waar nu eenmaal niet altijd even realistische idealen wonen.
‘Het internationale koor van woedende veroordeling van Israëls recente actie tegen de zogenaamde Vrijheidsvloot is volstrekt onverantwoord en onbezonnen.
