Lieve schat,

Je bent mijn kleine meisje niet meer. Althans, dat heb jij mij gisteren verteld.
En dat snap ik. Heel goed zelfs.
Ik moest daar wel een beetje om huilen. Niet van verdriet. Niet omdat het pijn doet en ook niet omdat mij iets afgenomen is.
Het zijn de tranen die je ziet bij een sporter voor wie als kampioen het Wilhelmus klinkt.

Ik weet het wel.
Ik ben niet meer papa die alles weet, ik ben nu papa die alles beter denkt te weten.
Ik ben ook niet meer die papa die altijd gelijk heeft, maar papa die altijd gelijk wil hebben.
En, waar je nu vooral voelt dat papa niet alles weet, en helemaal niet altijd gelijk heeft, over een poosje heb je ook de juiste woorden gevonden om mij helder te maken dat jij niet meer in mijn wereld woont, maar dat er nog een wereld is; jouw wereld.
Jouw wereld. Met jouw regels en met jouw waarheid.

Het besef dat jouw wereld steeds meer vorm en inhoud krijgt en jij jouw wereld steeds meer zelf weet in te richten is een overwinning.
Een hele grote overwinning zelfs. Voor jou, maar ook voor mij.

Dus, lief kind van mij, pak jij de hand van je vriendje maar en ontdek wat je ontdekken moet.
En wat er ook gebeurt, waar je ook tegen aan loopt en wat je ook ontdekt.
Het zal nooit zo zijn dat ik je zal helpen herinneren aan wat je mij gisteren hebt verteld.

Het gaat nooit uit, tussen jou en mij.
Je blijft voor altijd mijn meisje.

Papa