Dag: 24 mei 2010

Een Twibbon is geen statement, het is een verzwakking

Een Twibbon is geen statement, het is een verzwakking
Het is een beetje een epidemie aan het worden; de Twibbon. Voor u die niet weet wat een Twibbon is: een Twibbon is een kleine toevoeging aan je ava. Een klein plaatje waarmee je, volgens Twibbon, een ‘statement’ maakt.
Maar een Twibbon doet in de ogen van Berend Quest slechts afbreuk aan de ava en afbreuk aan de Tweep.

Berend Quest kiest nieuwe tweeps bij voorkeur op basis van de ava. De ava zegt namelijk alles, of juist niets over de Tweep er achter. Een ava kan vrolijk zijn, spannend, verhullend, boos, teder, mooi en zo meer. Een ava kan veel uitstralen.
Is het een portret, een voorwerp, een sfeer, een instrument of een combinatie van dit alles? Een ava verdient, net als een bio, aandacht bij het creëren, want een eerste indruk kun je maar één keer maken.
Ava betekent in Berend;’s woordenboek dan ook: ‘Aandachtig Voorstellen Aan’.

Wanneer jouw ava mijn fantasie prikkelt, dan volg ik je.
Wat Berend Quest helemaal niet interesseert, en eerder dodelijk is voor zijn fantasie, open blik en vooroordelen is een Twibbon, of erger, meerdere Twibbons.

Heeft u zich wel eens voorgesteld aan iemand?
En? Roept u dan ook bij de eerste hand die gegeven wordt: ‘Ik ben Bertje uit Klazienaveen, homo, D66 stemmer, Telegraaf boycotter, Apple gebruiker, iPhone hater, Android liefhebber, Goudse kaas eter, whisky drinker, christen, Saab rijder, ADHD-er, autist en Bewust Ongehuwde Eén Ouder Papa van een aangenomen Haïtiaanse Dochter’?
Waarschijnlijk niet.
U noemt deze ‘kenmerken, hobby’s, handicaps en eigenschappen’ pas wanneer dit in een nadere kennismakingsronde van pas komt.
Wanneer het in de communicatie relevant is.

Een Twibbon is niet relevant.
Ik geef er geen moer om wat u van zichzelf beweert.
Het boeit mij helemaal niet welke krant u wel of niet leest, wat voor computer u gebruikt of met welke telefoon u belt.
Wat Berend Quest boeit is of u iets toevoegt aan zijn timeline.
Wanneer wij nader kennismaken, omdat u mij, of ik u ben gaan volgen, dan wordt mij vanzelf wel duidelijk wie u bent, wat uw mening is en waar u voor staat.

Dan, en dan alleen wordt de info die gepoogd wordt uit te dragen met Twiibbons interessant; want relevant.
Geeft u mij dus maar een leuke, spannende en prikkelende ava en plakt u de Twibbons maar op uw auto.

Zodat u weet welke van de 500 geparkeerde zilverkleurige Priussen die van u is.

(Verscheen eerder op Twirus)

Berend’s Blogger Top 5

Vanmorgen werd Berend via Twitter gevraagd ‘blog tips’ te geven.
Hij besloot het niet te doen. Buiten het feit dat Berend zich er niet toe geroepen voelt is wat en hoe Berend Quest blogt, passend voor Berend Quest. En dus niet automatisch van toegevoegde waarde voor een ander.
Wat Berend wel wil doen is een andere tip geven.
Vandaar hier een lijstje van 5 bloggers die Berend bewondert, en u van harte wil aanbevelen uiteraard.

  1. Het Huis Der Gekreukten
    Het weblog van Ben Hoogeboom en Alicia. Favoriet omdat de stijl, de inhoud, de regelmaat en de sfeer zo consistent is. Met name Ben Hoogeboom schrijft daarnaast fantastisch. Persoonlijk vond Berend BBZ (Ben Bezint Zich) nog net ietsjes mooier, maar dat komt wellicht omdat Berend bang is dat Het Huis Der Gekreukten een verhaal is met een droevig einde.
  2. Chimsky
    Berend weet niet of Max Molovich, de schrijver van Chimsky, Chimsky als een blog beschouwt, maar Berend neemt hem gewoon brutaal op in zijn lijstje. Omdat u Chimsky moet lezen. Max Molovich is scherp, humoristisch en schrijft ook nog eens genuanceerd en met kennis van zaken.
  3. Cortoons
    Een cartoon blog van Cortés. Niet iedere dag een post, zelfs niet iedere week. Maar wat er geplaatst wordt is zeer de moeite waard.
  4. Landschip
    Dat Landschip op de 4e plaats komt is slechts een gevolg van de korte tijd dat Berend Quest deze Belgische woordkunstenaar volgt. Over een maand staat Landschip wellicht hoger.
  5. Paapsismen
    Een prachtig, verhalend blog. Lees ook vooral de 4-delige serie ‘Jaaps Mijmeringen’.

Natuurlijk zijn er veel meer prachtige, boeiende  en spannende blogs.

Maar dit lijstje geef ik u vandaag, 2e pinksterdag 2010.
Over een tijdje wellicht weer een heel ander lijstje.

    Lenie ‘t Hart en Platform C

    Lenie ‘t Hart verliet briesend van woede de lokale Rabobank. Wat dacht die patriarchale Limburgse klootzak wel niet!! Haar, Lenie ‘t Hart, onderbrengen bij ‘Bijzonder Beheer’?? Diezelfde Rabobank had haar 20 jaar geleden nog met rozen en champagne binnengehaald, als de nieuwe moneymaker van Noord-Oost Groningen!!
    Nog navloekend stapte Lenie op haar oma fiets met aanhanger, schopte nog een keer tegen de Rabobank reclame zuil, spuugde een dikke roggel tegen de ramen en reed dampend van woede richting haar crèche.

    Die avond, na een hele fles ecologische vlierbessenwijn, nam Lenie een besluit.
    Lenie leefde helemaal op, schreef een ‘to do and to get’ lijstje, ontkurkte nog een fles en zocht koortsachtig op het Internet naar zeestromingen, getijden en zeevaart routes.
    En een beetje dronken, maar vooral euforisch viel Lenie, na een flinke masturbatie beurt, tevreden in slaap.

    ‘Zou je dat nu wel doen?’, vroeg Annie, die al 25 jaar de zeehondjes ‘s morgens kwam voeren. ‘En, wanneer ben je dan weer terug?’ Lenie zuchtte, omhelsde Annie en gaf haar trouwe vrijwilligster een dikke kus op haar wat verdorde lippen.
    ‘Om te leven, moet men sterven Annie’, fluisterde Lenie. ‘Het komt goed meisje.’ Dat ‘meisje’ vond zelfs Annie wat ‘overdone’. Ze was tenslotte 74. Maar goed, als Lenie het eenmaal in haar kop had, dan hield je haar niet tegen.
    En misschien had Lenie ook wel gelijk, dacht Annie. Alle zeehonden werden tegenwoordig 150 jaar oud, hadden allemaal een eigen laptop en Internet en kregen iedere dag verse haring, gevangen met een uit helmgras geboet netje. Annie keek eens naar het grootste bassin waar de overgebleven zeehonden klagerig in hun met lamswol bekleedde ligstoelen om meer haring lagen te huilen.

    ‘Heb je alles?’, vroeg Annie.
    ‘Ja, ik ben klaar. Ik ga nu. Dag Annie, zorg goed voor ze he? I’ll be back!’, sprak zij met Duits accent.

    En daar ging Lenie.
    Krachtig roeiend in haar houten sloep, die zij jaren geleden uitdagend ‘Wad-Mot-Je?’ had genoemd.
    Over een dag of zeven zou zij Platform C in Gullfaks Field, het olieplatform van Statoil dat maar niet wilde klappen eindelijk bereiken.

    Tijden waren veranderd. Vroeger was een dreigende milieuramp groot nieuws en liet de kassa bij Lenie stevig rinkelen. Nu kwam een potentiële ramp niet eens meer op het NOS journaal.
    Onder het roeien keek Lenie naar de houten kist aan haar voeten.
    ‘IJzerzaag: check. Schroevendraaier: check. Hamer: check. Handboor: check.’, Lenie roeide grimmig, en met nog meer overtuiging door.

    ‘Wacht maar!’, riep zij tegen een voorbij krijsende kapmeeuw.
    ‘Nog een paar dagen, en dan hebben jullie je nieuws!!’

    Een tuimelaar stak zijn kop boven water en keek verbaasd over de Waddenzee.
    Een groepje half vervette zeehonden stak lui een flapper op.
    En Lenie roeide ritmisch door.
    Tegen de stroom in.
    Maar dat was Lenie wel gewend.