Dag: 24 maart 2010

Gezocht: Een baasje die mij WEL begrijpt

Gastcolumn van Bob, de Friese Stabij.

Kijk, ik ben een vredelievende hond. Een trouwe hond. Een vloermat, een beetje in de weg ligger misschien, maar lief. En, ik vreet niet veel, ik vraag niet veel en ik eis niet veel.

Maar ik eis wel een baas die mij begrijpt! Wraf!

Ik lig dus effe te relaxen, na een ruim bemeten wandeling waarbij ik geen hazen hebn nagejaagd, geen schapen een miskraam heb bezorgd en geen argeloze Nordic Walker heb aangevallen!

En, wat denk je? Wordt ik gewaardeerd? Krijg ik een compliment? Krijg ik een bot?
Nee, een schaapscheerbeurt krijg ik!!

Ja, DOET EFFE LACHEN DAN BOB!! Nou, vergeet het, Berend Quest, met je ge-grijns! Ik ben het zat, ik wil me wassen en dan ga ik verderop naar een andere baas zoeken!

Ehhh…. die een kolere jeuk ook. Wie gaat z’n lentekriebels nu ook op zijn hond lopen botvieren?

Mocht u nog een plekje voor mij hebben.
Ik loop langs de A7, richting Amsterdam.

Waar blijft die digitale revolutie nou?

Een jaar of 10-15 geleden deed ik optimistisch aan toekomst voorspellingen. Over het Internet. Over gebruiksartikelen en hun relatie met het Internet. Weinig is nog waarheid geworden, helaas. Wat maakt toch dat het allemaal zo lang duurt? Waar blijft die digitale revolutie?

De ijskast 
Een apparaat in ons dagelijks bestaan. Maar ontzettend dom.
Dom wanneer je bedenkt wat er allemaal mogelijk is.
Boodschappen doen. De ijskast open. Kijken wat er in staat, zien welke data er op de pakken melk, de creme fraiche en de soepgroenten wordt vermeld. Wat hebben we nodig, wat moet worden aangevuld.
Waarom weet dat ding dat niet?
Hoe moeilijk is het, in de tijd dat ieder artikel een streepjescode heeft, de ijskast te laten registreren wat er in, en wat er uit gaat? Waarom zit er nog steeds geen knopje op die mijn standaard boodschappenlijstje uitprint? Die ik dan zelf aanvul met de artikelen die ik niet altijd in huis heb?

Recepten
Miljoenen recepten staan er op het Internet.
Moet ik ingrediënten uitrekenen, lijstje maken en boodschappen doen.
Hoe simpel is het niet om een recept aan te klikken, de computer contact te laten maken met mijn voorraadbeheer en de ontbrekende artikelen op een lijstje te zetten?
En, uiteraard, meteen even de juiste hoeveelheden voor het aantal personen dat ik opgeef.

De hotelkamer
Ga naar een beetje hotel en je krijgt geen sleutel maar een chipkaart. Gaat de deur mee open, kun je de lichten aan doen en je kunt tv kijken.
Waarom open ik een hotelkamer niet met mijn eigen creditcard?
Waarom weet die hotelkamer niet dat ik, Berend Quest, uit Nederland kom? En waarom staat de televisie niet afgesteld zoals ik dat thuis gewend ben? De kamertemperatuur zoals ik die graag heb. De bureaustoel op mijn hoogte. Een televisiekanaal waarop ik kan zien hoe het bij mij thuis gaat?
Zo moeilijk is dat toch niet?

Het wegennet
Stap in de auto en ervaar de complete chaos aan lichten, borden en andere signalen. Een kakofonie aan gekleurde aandachttrekkers. U mag 50, nee 80 oh nee, nu weer 60 kilometer per uur.
U rijdt in de auto. Verboden voor fietsers!! Nou en?
Permanente borden, tijdelijke borden, auto’s met borden, mannetjes met borden. Wat een onzin!
Wanneer komt de tijd nou toch dat alle, voor mij relevante informatie, gewoon op mijn ruit staat geprojecteerd? 100% Actueel, altijd relevant en altijd voor mij bestemd.
Dat kan toch zeker wel? Technisch?
Waarom doet men het dan niet?

Het zijn maar een paar voorbeelden waarmee ik aan wil tonen dat we weliswaar ieder moment nieuwe ‘gadgets’ en elektronische snufjes krijgen aangeboden, maar de echte revolutie laat voor wat mij betreft op zich wachten.
De computer wordt krachtiger, sneller. En de verbindingen worden steeds beter en stabieler.
Maar wezenlijk anders is volgens mij alleen de mobiele telefoon geworden in de afgelopen jaren.

De video die ik hieronder heb geplaatst (met dank aan Duncan Hills) geeft ons ook een blik op de toekomst.
Jesse Schell, van SchellGames, houdt in onderstaande video een mooi betoog hoe de gaming industrie de wereld wel zal gaan veranderen.
Ik heb er van genoten (Al is het eerste deel een beetje doorbijten, het mooie komt echt!) en ik hoop u ook.
Het geeft wellicht ook een antwoord op mijn vraag.
We wachten blijkbaar op een manier om aan al die innovaties geld te verdienen.


Voor alle ‘Internetgeneratie-kindertjes’, ofwel, de jantjes ongeduld, een zwaar ingekorte versie. Met dank aan @Raymondwitvoet die zo aardig was dit even voor Berend te realiseren!



design ingekort from Mijn Syntens on Vimeo.

Gerookte Forel met een broodje

Berend koopt gerookte forel bij de Aldi. Voor weinig. Pakjes met twee halve, graadloze forelletjes.
Hier een receptje. Voor in de tuin met een broodje.
Goed als lunch, maar ook als laat ontbijt op zondagmorgen.

Gemakkelijk en toch lekker! Daar gaat het om.
Het enige wat een minuutje of vijf kost is het sausje.
Komtie:

Snijdt een uitje, pepertje, augurkje, (klein) teentje knoflook, wat verse kruiden (doe maar wat joh, beetje Italiaans bijvoorbeeld, of wat peterselie) zo fijn mogelijk.
Neem een scheut olijfolie, paar flinke lepels creme fraiche, een lepel roomkaas en/of wat yoghurt en het sap van een halve citroen.
Meng alles door elkaar, op smaak maken met wat zout, wellicht een snufje suiker. Kappertje, mag ook.

Opdienen met warm vers (stok)brood, eventueel een uitgebakken spekreepje en/of een gesneden gedroogd tomaatje.
Ready is Freddie.
Smullen maar.

Eén reden om wel naar Den Helder te gaan. IJs van W. Laan

Den Helder. Je moet er niet willen wezen. En Berend kan het weten, hij is er geboren en getogen. Het ligt een beetje ‘boven de boomgrens’, Den Helder. En sinds mijn oma niet meer leeft heb ik er ook niets meer te zoeken. Alhoewel, er is één reden die het ritje toch de moeite waard maakt.

Op zondag reden wij met z’n zessen in de Ami Break naar de Brakkeveldweg. Het verplichte uitje naar opa en oma. Wanneer we boften, dat wil zeggen, als het mooi weer was, dan kregen wij van oma een paar kwartjes en mochten wij een ijsje halen. Mijn opa was het daar nooit mee eens, maar dat heeft mijn oma nog nooit ergens van weerhouden.

Van de Brakkeveldweg naar de Keizerstraat was toen een hele stap. Nu, jaren later, is ook Den Helder veel kleiner geworden. Ik denk dat je er met een kwartiertje wel bent.
IJs van Wim Laan. Niet van die andere Laan, nee beslist van Wim Laan. Twee grote mysterieuze, vaal gele ijsmachines. En Wim Laan met een grote houten stok met plastic spatel. In die machines werd ijs gedraaid. Vers ijs. En met die grote spatel wordt het ijs uit de machines geschept.
Alleen dit beeld al maakt het de moeite waard om een ijsje te halen bij Wim Laan in Den Helder.

Dat dit ijs niet alleen in mijn herinnering het beste ijs is heb ik vorig jaar gecontroleerd. Met mevrouw en de kindertjes Quest in de Buick naar Den Helder.
(Uiteraard een bewakingsfirma ingehuurd ter bescherming van de Buick, maar dat terzijde.)
Het meest mooie was wel dat, in tegenstelling tot de algehele verpaupering van de Keizerstraat (dat was vroeger toch de duurste straat van Den Helder?) de ijssalon van Wim Laan nog altijd even mooi is. Volgens mij is er zelfs nauwelijks iets aan veranderd. Dezelfde ijsmachines (begin jaren ’60) staan nog altijd op dezelfde plaats.
Het was dus een feest van herkenning. Zowel de salon, als de smaak van het ijs.
Geweldig.

Dus, lieve mensen.
Mocht u toch, om welke reden dan ook, deze zomer naar Den Helder moeten, loopt u dan de Keizerstraat eens in. Stap in de ijssalon van Wim Laan en koop eens een mooie hoorn met vers ijs en laat Wim hem even in de warme chocolade dippen.
Echt, zelfs Den Helder ziet er dan vrolijk uit!