Dag: 3 maart 2010

Onder de Eikenboom IX [De Jukebox]

Zie eventueel ook ‘Onder de Eikenboom II‘ en ‘Onder de Eikenboom VI

Jacob van der Vrede zou worden gecremeerd in Westerveld, Driehuis. Een aantal bewoners en medewerkers van Onder de Eikenboom begeleidden ‘Cor’ op zijn laatste tocht.
Onder hen Elisabeth, zijn vrouw en Piet

Het is een mooie wandeling. Van de ingang van Westerveld naar het crematorium. Over het slingerende pad langs de vele, vele graven. Een wandeling die past bij de stemming. Een wandeling die relativeert.
Wanneer ik iemand ten grave draag, (Of naar het crematorium breng, het maakt niet zo veel uit. Behalve dan dat ik ‘ten grave dragen’ veel deftiger vind klinken. Plechtiger ook. Statiger.) dan spelen er vele gedachten door mijn hoofd.
Over het leven en de dood, de overledene en de achterblijvers bijvoorbeeld. Wanneer de plechtigheid een kind betreft, of een jonge man of vrouw dan zijn die gedachten niet intenser, maar wel droeviger Meer gericht op het verdriet dat is ontstaan, op het gat dat is geslagen en op de tijd die lang niet alle wonden heelt.
Wanneer het heel oude mensen betreft, zoals in dit geval, dan zijn mijn gedachten vaak wat meer filosofisch. Meer een confrontatie met het gegeven dat dit die ene kans is die je krijgt. Dat je het leven moet benutten omdat er, onherroepelijk, op enig moment een einde aan komt.

Ik heb mij menigmaal tijdens deze wandelingen afgevraagd hoe het voor mij eindigen zal.

Wat zijn mijn laatste woorden? Ga ik slapend? Sterf ik ziek? Komt er een fatale klap?
In ieder geval helpt het mij om er aan te denken de juiste woorden te kiezen wanneer ik afscheid neem van mijn vrouw of kinderen. Ik ga nooit weg zonder een kus. Ik ga nooit weg zonder een groet. En we nemen geen afscheid van elkaar tijdens een ruzie.
Van die dingen dus. Van die dingen bedenk ik mij wanneer ik weer eens de tocht op Westerveld maak.

Ondertussen kijk ik naar de overvloed aan grafmonumenten waarlangs ik wandel. Kleine, eenvoudige bemoste steentjes. Grote, glimmende praalmonumenten. Bloemen, een voetbal, een beertje. Flesje bier zonder dop. Het maakt mij filosofisch. Maar misschien is het slechts melancholie.

In deze overpeinzingen kwam ik op die mooie lente ochtend aan bij het crematorium. Elisabeth jubelde van kinderlijke vreugde bij het zien van de bloemen en het horen van de koorgezangen die door de vrijwel lege zaal schalde, en Piet schudde het hoofd, hield zijn wandelstok in de rechterhand en had mijn arm vast met zijn linker. Een mooi stelletje. Piet en ik.

Er was een korte plechtigheid waarbij niet het gegeven dat Jacob van der Vrede dood en stijf in zijn kist lag de situatie zo droevig maakte, maar meer het feit dat Elisabeth, zijn vrouw, waarmee hij een jaar of 60 getrouwd was geweest, begon te applaudisseren en luid  ‘hulde, hulde, halleluja!!’ riep terwijl zij om de in de vloer zakkende kist danste.
Ik zat in een van de verder lege banken naast Piet en keek strak voor mij uit.
Er was niets wat ik er aan kon, of er aan zou willen veranderen. Dit was hoe het leven ook kon eindigen.

Plotseling was het bijna stil. De muziek zweeg abrupt. Enkel het geluid van het mechaniek dat de kist omlaag hielp was te horen.
De uitvaartbegeleider schrok op uit zijn stille overdenking en kreeg een kleur. Elisabeth keek verbaasd glimlachend om zich heen.
Ik voelde mij ongemakkelijk en keek toe.

Ik kreeg een tik op mijn schouders van rechts.
Het was de wandelstok van Piet.
Hij had een muntstuk in zijn hand en knikte mij heftig toe.
“Hie-hie-hierzo!’, sprak hij veel te luid.
Ik begreep er niets van.
‘Voo-voo-voor de Ju-jubox!!’, zei Piet.
Ik heb de oude man nog nooit zo hartelijk zien grijnzen.

Waarom Berend nooit Blocked

Twitter geeft je de mogelijkheid een netwerk op te bouwen. Een netwerk zoals jij dat wilt, afgestemd op je eigen doeleinden. Je bepaald zelf wie je volgt, en dus bepalen anderen of ze jou volgen. En dan is er nog een block knopje. Daarmee kun je iemand uit jou Twitter wereld bannen. Ik gebruik dat knopje niet. En het waarom leg ik graag uit.

Ik besta. Ik ben wie ik ben. En daar ben ik, over het algemeen, tevreden mee. In de wereld van Twitter ‘verkoop’ ik niets. Dat wil zeggen, niets anders dan dat ik laat zien wat ik op Twitter wil zijn en en ik hoop te bereiken dat zo veel mogelijk mensen mijn stukjes lezen, er op reageren en er zich door laten prikkelen. Mee eens, oneens, ik heb beiden liever dan ‘geen mening’.
Ik vind de discussie zelfs heel prettig.

De ene Tweep roept meer reactie op dan de andere. Er zijn personen, beroepen, professies en functies aan te wijzen die in het dagelijks leven, dus ook op Twitter, zelfs extreme reacties oproepen. En veel mensen achter een avatar zullen er last van hebben dat er verschrikkelijk veel mensen zijn die, zonder enige voorkennis, zonder de ander te kennen, of zonder ook maar enig besef te hebben van wat zij nu eigenlijk de wereld in slingeren ongenuanceerde, op de man/vrouw gespeelde banale kutopmerkingen menen te moeten maken.
En dit leidt tot blocken.
Berend blocked niet. Nooit. En is dat vooralsnog ook niet van plan.

Iedere kutopmerking die je naar je hoofd krijgt zegt iets over degene die hem plaatst. Een schrijnend gebrek aan argumenten, brute domheid, valse ideeën en SBS denken. Iedere reactie die ik er op geef is te lezen door een ieder die mij volgt. Mijn reacties, en alleen mijn reacties, zeggen iets over mij. Ik schaam mij niet voor mij. Iedere ongenuanceerde, kwetsende, botte, op de man gespeelde, en bedroevende reactie waarop ik weet te reageren vanuit mijn eigen visie, idealen en standpunten maakt mijn volgers alleen maar meer duidelijk wie ik ben.
Ik kan er dus alleen maar beter van worden.
En het bied mij alleen maar meer ruimte om te laten zien wie ik ben.

Ga ik mij laten verleiden tot blocken, dan bereik ik niets. Degene die ik block zit er niet mee. Maar belangrijker vind ik het om een boodschap af te geven dat ik groter, sterker, krachtiger en vooral wijzer ben. Ik vecht liever terug. Met argumenten.
Natuurlijk ben ik te kwetsen, natuurlijk vind ik het niet leuk.
Maar zal ga jou met je ongenuanceerde, respectloze en denigrerende kutopmerkingen die lol niet gunnen!

Laat ik het eens omdraaien.
Ik heb een grondig wantrouwen tegen iedereen die zich ‘coach’, ‘therapeut’, ‘heler’of ‘trainer’ noemt. Dat mag ik ook vind ik zelf. Van de honderd ‘therapeuten’ deugen er 80 niet. In mijn ogen.
Waarom niet? Ik heb vijftien jaar in de wereld van therapie gewerkt en ik heb genoeg ervaring en kan u genoeg voorbeelden aandragen waarmee ik u kan aantonen dat de meeste therapeuten alleen zichzelf helpen of zichzelf eens zouden moeten laten helpen.
Zweverige mensenredders met te veel goede bedoelingen en te weinig verstand van hun professie.
Helder?
Ok.

Word ik geblocked door deze groep? Vast wel ;-)
Maar er zijn er ook een aantal waar ik inmiddels een uitstekende Twitter relatie mee heb opgebouwd. Omdat zij mij laten zien dat zij niet onder die 80% geschaard wensen te worden. Omdat zij trots op hun vak zijn. Omdat zij mij met argumenten aanpakken wanneer ik hun vak, beroep of professie uitdaag, prikkel of afserveer. Omdat zij mij dwingen te blijven kijken naar de persoon, en niet naar de Bio of de twitternaam.
Omdat zij mijn ongenuanceerdheid bestrijden met argumenten, en niet met blocken.
Snapt u?
Ok.

Nu zult u zeggen: ‘Ja, ho even meneertje! Maar u, meneer Quest, krijgt waarschijnlijk niet te horen dat u een ‘loopse teef bent’! Of een ‘mannenhaatster’! Of iemand die ze ‘op moeten hangen’!’
Dat klopt.
Maar ik zie wel dat u zo genoemd wordt. En alle anderen zien dat u zo genoemd wordt.
En ik zie dat u reageert. En ik zal het niet nalaten mee te reageren. Zodat ook al mijn volgers zien waarop en waarom en op wie ik reageer.
En uw reactie zie lees ik ook.
En daar ligt uw kans. Om niet alleen bij mij, maar bij al mijn volgers en al de volgers van alle tweeps die het hart en het verstand wel op de juiste plaats hebben te laten zien dat u beter weet. Dat u wel argumenten heeft. Dat u wel weet wat u zegt.
U wordt daar alleen maar beter van. Of laat ik zeggen; u stijgt in ieder geval in mijn achting. En, naar ik aanneem, in de achting van veel meer tweeps. En dus groeit uw gehoor.
En dus wordt er met meer aandacht naar uw boodschap geluisterd.

Iedereen die collectief van repliek krijgt op onbeschoft, onbehouwen en ongenuanceerd gebral blijft uiteindelijk en vanzelf met lege handen achter.
Want hij of zij zal uiteindelijk merken dat de boodschap wellicht nog wel verzonden wordt, maar geen publiek meer heeft.

De kunst is niet om de azijnpisser te blocken, de kunst is om door de azijnpisser geblocked te worden.

Als laatste: dit is bedoeld als aanmoediging. Dat u iemand wel blocked wanneer u een ‘vieze vuile loopse kutteef’ wordt genoemd heb ik alle begrip voor.
Maar laat dan niet na om de wereld te laten weten wie en waarom u blocked.
Dan weten wij het alvast.