Gisteravond, NOVA. Terugkijken, het moment dat maar niet wilde komen bespreken en vooruitblikken. Kortom; veel gepraat en nog meer gespeculeer.

Uiteraard werd er regelmatig hardop de vraag gesteld of de hele crisis niet vooral werd ingegeven door de komende verkiezingen. Dus, is het niet allemaal partijpolitiek. Terecht merkte hoogleraar André Krouwel op dat heel veel, zo niet alles en van alle kanten in dat teken staat. Dat is gewoon een gegeven.

Ook Agnes Kant was gast aan tafel. En, waar ik vond dat bijvoorbeeld Pechthold en Ruud Koole zich met name uitspraken over de procedures, de regels van onze democratie en het hoe en waarom van de crisis, (waarbij de politieke kleur uiteraard altijd een rol speelt), zat Agnes Kant keer op keer, zonder dat dit antwoord gaf op een gestelde vraag, standpunten van de SP te verkondigen. Verkiezingscampagne te voeren zo u wilt.
Dat irriteerde mij.
Maar Agnes Kant ging voor mij volledig door het ijs door op de vraag van Ferry Mingele ‘wat als u straks aan de beurt bent?’ allereerst te verklaren dat zij een glimlach ‘probeert te onderdrukken’ (wat ik mij voor kan stellen) maar vervolgens met kinderlijk enthousiasme begint over ‘de Champagne die zij meegenomen heeft en helaas niet mee naar binnen mocht nemen maar buiten moest laten staan’.

Pardon mevrouw Kant?
Kijk, dat u het leuk zou vinden om, na nieuwe verkiezingen, deel uit te maken van een regering, dat kan ik mij volledig indenken.
Maar dat u, als democraat, als tweede kamerlid, als fractievoorzitter, maar ook als burger ‘een fles Champagne open gaat trekken’ wanneer het Nederlandse kabinet valt vind ik onbegrijpelijk, onvoorstelbaar en heel erg tegenvallen.
Het kabinet was ziek. Zwaar ziek. En deze zwaar zieke patiënt wilde zelf maar niet sterven. En dus heeft de familie uiteindelijk de patiënt er van weten te overtuigen dat alleen euthanasie nog verlossing uit het leiden bood.
Dat is een goede zaak, want nu kunnen eindelijk de rollen opnieuw verdelen en kan er weer bestuurd worden.

Maar het is ook een tragedie. Het is een tragische zaak dat Nederland van de laatste vier kabinetten er drie voortijdig moesten inslapen. Het vertrouwen van de burger in de politiek is zwaar beneden peil. Mensen stemmen niet, of gaan stemmen op partijen die vooral veel en heel hard schreeuwen. Partijen zonder een programma, maar met een pamflet. De burger geloofd de politiek, maar met name de politici niet meer.

Jan Marijnissen heeft de SP heel ver gebracht. Dat komt met name omdat Jan Marijnissen een man is die respect afdwingt. Jan Marijnissen heeft idealen. En Jan Marijnissen vecht voor zijn idealen.

Jan Marijnissen zou nooit de fout hebben gemaakt om de idealen van de SP te verkleinen, verstarren en/of te vereenzelvigen met het ten val brengen van een kabinet.

En dat is wat je doet wanneer je in het best bekeken actualiteitenprogramma van Nederland gaat verklaren dat je de ‘Champagne’ al klaar hebt staan om te vieren dat de patiënt, het kabinet, ter dood is gebracht.
Thuis voor de kachel. Een glaasje wijn en een zucht.
Dat zou passend zijn.