Dag: 9 februari 2010

Kijk, daar wordt ik nou blij van!

Het volgende mailtje kreeg ik net van mijn dochter Floor (12). Daar wordt ik heel blij van, als mens en als papa…

een zonnestraal zo warm,
die mij verwarmd als ik het koud heb
de ster die staat te blinken
die andere mensen aan het lachen maakt
een rode roos
met de geur van de liefde
een lieve lach
die iedereen laat smelten
de liefste vader
die mij zo gelukkig maakt.

jij bent
de zonnestraal zo warm
de ster die staat de blinken
een rode roos
een lieve lach
en de liefste vader
die mij zo gelukkig maakt

Hoe gaat het met je?

‘Hoe gaat het met je?’ Ik denk dat iedereen het een paar keer per dag hoort. En lang niet altijd is de steller van de vraag ook geïnteresseerd in het antwoord.

Aan het begin van de film ‘Simon‘ stelt Camiel deze vraag aan de hoofdpersoon Simon, wanneer zij elkaar na jaren weer eens tegenkomen. Simon antwoord lachend, direct en uitdagend iets als: ‘Nou, ik ga dood, ik heb kanker’. Een prachtige film volgt.

‘Hoe gaat het met je’ is de meeste keren slechts een beleefde begroeting. Net als Amerikanen afscheid plegen te nemen met: ‘Je moet snel eens langskomen’. Het is niet direct een uitnodiging, het is slechts een uiting van beleefdheid.

Wanneer er werkelijk iets met je aan de hand is, en de omgeving weet dit, loop je de kans dat de vraag ‘hoe het met je gaat’ door veel minder mensen aan je gesteld wordt. Mensen doen het niet omdat zij zich belemmerd voelen, of omdat zij geen tijd hebben voor het antwoord, de emotie niet aan willen of zich er domweg ongemakkelijk bij voelen. Vaak zijn we bang de ander met die vraag voor het blok te zetten.
Terwijl die ander het vervelend vindt dat je de vraag niet meer stelt. Ook die ander voelt zich waarschijnlijk bezwaard.
Dat is jammer. We zouden ons best wat meer mogen realiseren dat de beleefdheidsvraag ‘hoe gaat het met je’ juist gevraagd mag worden wanneer je weet dat het niet zo goed gaat met die ander. De keuze om er inhoudelijk op in te gaan ligt bij degene aan wie je de vraag stelt.
En de ander is best in staat om die keuze te maken. Heus, de meeste mensen die wat ernstigs is overkomen vallen je niet huilend en snikkend in de armen. Zij zullen zich over het algemeen terughoudend opstellen. En opgelucht zijn, door het contact.

Weet u dat juist de mensen die iets heel vervelends hebben meegemaakt vaak het idee hebben dat zij sindsdien genegeerd worden? En zelfs ontweken?
We mogen best wat meer vertrouwen hebben in die ander.

Er is eigenlijk maar één reden om iemand niet te vragen: ‘Hoe gaat het met je?’
En dat is wanneer het je gewoonweg geen donder interesseert.

Ik raad u allemaal aan de film Simon te bekijken.