Dag: 5 februari 2010

Berend zegt: Dank voor het volgen!

‘Hartelijk dank!’ en ‘Leuk dat je mij volgt!’ Je ziet het vaak voorbij komen, vooral op #FF. Berend zou Berend niet zijn wanneer hij dat begreep.

Het is Berend een raadsel waarom u hem bent gaan volgen.
Maar goed, Berend Quest snapt heel veel dingen niet.
Voor mij is hij overigens een zegen, die Berend Quest die er niets van snapt.
Berend zegt namelijk wat hij denkt en houdt geen rekening met anderen. Met u ook niet ben ik bang.
Dat hoeft hij namelijk niet. Berend heeft geen gezin, geen werk, geen familie, geen huisdieren et. die hem tegenspreken, corrigeren of willen matigen.
En Berend heeft zeker geen vrienden.
Niemand die Berend in de weg zit om te zeggen wat hij denkt. Berend is mijn naakte, vrije ik.
Berend heeft alleen Followers op Twitter en lezers van zijn blog.

U vraagt zich wellicht ook af waarom Berend Quest u is gaan volgen. Wel, zoek er niets achter. Berend kijkt zo af en toe eens bij de volgers van zijn volgers en kiest, op basis van de naam, avatar en het laatste bericht een aantal Tweeps die hem interessant lijken. Mannen, vrouwen, robots; het maakt niet uit. Alleen bedrijven, die volgt Berend bijna nooit.

Is Berend onbeschoft? Nee. A-sociaal? Nee. Grof? Ja, soms. Onschuldig? Ja. Schuldig? Zeker.
Geroerd? Heel vaak.
Leuk? U mag het zeggen.

U hebt besloten de tweets van Berend Quest te volgen.
Daar is Berend erg blij mee.
Of u er ook blij mee gaat zijn durft hij u niet te beloven.
Maar mocht het tegenvallen, schroom niet. Er is een knopje voor, gebruik hem gerust.

Berend heeft mij gevraagd u vooral te wijzen op zijn blog. Daar schrijft hij namelijk op wat hij in 140 tekens niet zeggen kan. Zoals dit.
(Feitelijk hoef ik u helemaal niet te wijzen op het blog van Berend, dat doet hij namelijk zelf al. Berend schrijft bijna dagelijks een stukje en zal het niet laten u dit via Twitter te laten weten.)

Daar wordt Berend namelijk het meest vrolijk van.
Wanneer u zijn stukjes leest.
En als u die stukjes waardeert moedigt hij u van harte aan deze te verspreiden.
Via een Retweet bijvoorbeeld.

Berend wenst u een fijn weekeinde, het zal immers wel vrijdag zijn!

P.s. en als het nu geen vrijdag is, dan even zo goed wens ik u een fijn weekeinde…

Wijk aan Zee

Het strand was bijna verlaten. Ver weg verdwenen twee kleine stippen uit beeld. Het water leek stil te staan. Het moment tussen eb en vloed. Het lukte de zon bijna om de ochtendnevel naar bed te sturen.
‘Ik wil niet meer’, zei hij zacht terwijl hij voorkwam dat haar ogen hem konden vangen.
Ze zei niets maar klemde zijn arm stevig in de hare. Ze liepen langzaam, aan de rand van het kalme water verder in de richting van de pier. Hij was nu al opgelucht, want het hoge woord was er uit. Alles wat nu nog kon komen was niet meer van belang. In die zin dat het nooit meer zou leiden tot het uitstellen van het afscheid. Hij zou het, al zou de neiging komen, niet meer kunnen terugdraaien.
‘Heb je ooit van mij gehouden?’, ze vroeg het op een manier zoals een dokter dat doet. Een diagnostische vraag. Wanneer hij nu ‘ja’ zou zeggen, dan loog hij. Maar had hij een jaar geleden, op die zelfde vraag ‘nee’ geantwoord, dan loog hij ook. Nu, op dit moment, wist hij dat er geen sprake was geweest van ‘houden van’. Het was ‘behoefte aan’ geweest. Het vervelende was wel dat het negen jaar geduurd had.
‘Ik vind die vraag niet te beantwoorden. Net zo min als de vraag of je over vijf jaar nog altijd van iemand zal houden’, antwoordde hij.
‘Het is dus definitief?’ Haar diagnostische toon was verdwenen. Ze huilde. En hij huilde ook. Godzijdank kon hij niet meer terug. Godzijdank wist hij dat er een einde zou komen aan deze ochtend, aan deze dag en aan deze relatie.
Zij bleef staan, draaide zich naar hem toe en keek hem aan. ‘Je doet mij pijn. Ik hou wel van jou. Maar ik snap het wel.’ Zij ging op haar tenen staan en gaf hem een kus. Warmer dan alle kussen die hij eerder kreeg. Vochtiger. Zouter.
Zij draaide zich om en liep terug in de richting van de strandopgang.
Hij liep door richting de pier.

Ochtendlicht doet tranen drogen
De zon belooft een nieuwe dag
Zien doet het hart, beter dan ogen
De wind die fluistert dat je huilen mag