Dag: 24 januari 2010

Het gelijk van @bertbrussen

Gisteren zag ik een Twitter discussie voorbij komen onder aanvoering van Bert Brussen, ook te volgen op DeJaap.nl, en bijvoorbeeld bbrussen.nl. Brussen wond zich op over een voorpagina artikel in de Volkskrant van zaterdag. Ik laat het gewraakte artikel nu nog even buiten beschouwing, want daar gaat het mij niet om.
Wat mij bezighield was de stelling van Brussen die door hem geponeerd werd. (Of geciteerd, daar wil ik van af zijn.) Brussen stelde in een van zijn tweets:
Andere media nemen het bericht niet over, dus het is geen nieuws!
Oeps, dacht ik. Duhhhh. En, godverdomme. Arrogante zak dat je rondloopt! Bepaal jij dat?
Maar, het liet me niet los.
Er zit namelijk heel veel waarheid in. Het is alleen een waarheid die mij wellicht niet bevalt. Het impliceert namelijk tevens dat ‘de media’ bepaalt wat nieuws is. En, dat iets dat niet door de media wordt overgenomen, of wordt ‘doodgezwegen’, dus automatisch geen nieuws is.
Volgens de stelling van Bert Brussen is het dus zo dat een gekneusde vinger van Balkenende nieuws is, omdat iedereen er over bericht, maar het doormidden klieven van boer Harmsen door een dorsmachine in de Flevopolder niet, omdat alleen de Urker Courant het de moeite waard vond om dit te vermelden.
Zit wat in.
Nieuws is dus meer nieuws wanneer het gebracht wordt via meerdere media.
Terug naar Bert Brussen. Bert Brussen doelde op een artikel (voorpagina, zaterdag 23 januari) van de Volkskrant waarin luid (dus prominent, grote letters) werd gerept over ‘De Joodse Collaborateurs‘ tijdens WWII. Brussen stelt dat dit een gratis, en dus verwerpelijke advertentie is voor een nieuw boekje van Sietze van der Zee. Ik denk dat Brussen hier gelijk in heeft. En inderdaad, het artikel kom je niet tegen in andere media. Het is geen nieuws. Zelfs op Nujij.nl geen reacties, in ieder geval niet een die het langer dan een half uur uithield.
Maar nu. Is wat Bert Brussen zo opwindt dan ‘nieuws’? Even googelen:
  • Volkskrant brengt geen nieuws; geen relevante resultaten
  • Volkskrant belazert de boel; geen relevante resultaten
  • Volkskrant plaatst gratis advertentie van der Zee; geen relevante resultaten
  • Bert Brussen windt zich op over de Volkskrant; zelfs nu geen relevante resultaten
  • Bert Brussen + Volkskrant + Canard; helaas, wel resultaat maar niet relevant aan het onderwerp.
Dit betekent dus dat Bert Brussen met zijn kritiek geen nieuws bracht.
Of; de Volkskrant plaatst heel vaak gratis advertenties voor haar uitgevende medewerkers en dat weet iedereen al.
Of: Bert Brussen wordt niet serieus genomen.
Of: Ik zie het allemaal verkeerd. Maar dat hoor ik dan graag.

5000x gelezen!

Sinds ik begon te schrijven op dit Blog, 13 december 2009, zijn er 5000 pagina’s weergegeven. En dat maakt mij erg blij! Hierbij de top 5 van meest weergegeven pagina’s.

  1. De schokkende cijfers: White Power op het Internet
    Met 1.043 weergaven de onbetwiste nummer 1
  2. Direct bezoek
    Dat zijn bezoekers die op ‘het meest recente’ stukje binnenkwamen. 747 Weergaven.
  3. Rechter krijgt ontslag na ‘slechts’ 14 jaar disfunctioneren
    Met 180 weergaven een goede derde. 
  4. Fantastisch!!
    De zingende zwerver Mustard met ‘Creep’ (video). 147 Maal bekeken.
  5. Zo gruwelijk is Haïti
    Ook 147 maal bekeken.

Allemaal hartstikke bedankt! En: blijven komen he ;-)

 

Onder de Eikenboom V [Jeperdepeep]

Aagje was een volkse vrouw. En zo gedroeg zij zich. Niet alleen nu zij dementie had in combinatie met een transfusie waardige hersenbloeding, nee, zo was Aagje altijd al. Spaarndamse volksvrouw. Sprak ook heel goed Dementees zou mevrouw van Delft zeggen (In de schaduw van het nieuws, 23 januari).
Jeperdepeperdejeperdepeep, jeperdepeepejee! Dit vat het vocabulaire van Aagje wel zo’n beetje samen. Op een onbekend melodietje. Soms vrolijk, soms wat narrig, soms wat verdrietig. Maar nooit boos. Als Aagje namelijk boos werd, dan kon zij ineens praten. ‘Vuile klootzak!’, riep zij dan ineens. Of: ‘Vuile gore klootzak’, als je Aagje pijn deed bij het haren kammen.
Wanneer je Aagje eten gaf, zo’n tot moes gemalen hap, dan genoot Aagje. Meestal. Dat malen dat moest wel. Aagje weigerde namelijk een gebit in te doen. Nou ja, weigerde. Zij deed het gewoon uit en gaf het, met één oog toegeknepen aan de eerste de beste voorbijganger; de dokter, de dominee of aan meneer Hanning. En zeker aan meneer Hanning kon je beter geen gebit geven. Die deed hem namelijk in zijn mond. Gewoon, als extra naast zijn eigen gebit. En dan kon meneer Hanning ook niet meer eten.
Naast heel boos worden kon Aagje ook heel erg sexueel opgewonden raken. Dan bracht je Aagje naar bed en dan wilde zij een kusje. En, wee de arme leerling, stagiair of uitzendkracht die zich voorover boog om die kus te geven. Die kreeg de Spaarndamse volkstong van Aagje tot achter in zijn keel geschoven.
Of zij fluisterde zomaar, zonder directe aanleiding, hees, terwijl zij je met haar nog krachtige rechter arm naar zich toe trok: ‘Stop hem er maar eens lekker in jongen’. Dat werd niet altijd begrepen. Zeker niet door het bezoek van haar tafelgenoten, de dominee en de fysiotherapeut.
Bezoek kwam nooit voor Aagje. Dat dan weer niet.
Soms stond Aagje in een hoek van de kamer, alsof zij straf had. Als je dan naar Aagje toeliep en vroeg wat er was zij ze zachtjes: ‘Jeperdepeperdejeperdepeep. Jeperdeperdepeep…’
En toverde een grote glimlach op haar gezicht.
Lieve Aagje.