Bij binnenkomst in de ruime, helverlichte wachtkamer van de oogpoli zag ik het meteen. Dit waren wachtkamertijgers. De oudere dame en heer bleven een ogenblik staan, monsterden de omgeving en wierpen elkaar een korte blik van verstandhouding toe. De taken waren al verdeeld. Een korte knik van de man en de vrouw stevende resoluut op de grote vierkante tafel af, pakte een stoel en begon zich te installeren. Tas op tafel, jas over de stoel en uit de grote stapel grotendeels stukgelezen leesvoer viste zij behendig twee Privé’s, een Weekend, een Story en  een Libelle. O ja, en een Readers Digest. (Hoe iemand die bij de oogpoli loopt dat kan lezen is mij trouwens een raadsel…)

Haar man ondertussen meldde zich aan de oogpolibalie. Afsprakenkaartje? Check. Ponskaart? Check.
Knikje, en zitten.