Ik lag in bed en dacht na. WAT ga ik straks als vraag stellen aan Femke Halsema. Ik krijg er namelijk een prima gelegenheid voor. Ik zocht wanhopig naar die ene zin. Ik wil ook maar één vraag stellen. Kort. To the point. Helder. Iets als: ‘Mevrouw Halsema, waarom eet u altijd tomatensoep?’. Kort, bondig, helder en to the point. Maar dan wel een vraag waarop ik het antwoord ook wil weten natuurlijk. Ik weet wel wat ik wil vragen, maar ik zoek naar de formulering.
Het gaat mij hierom.
Politiek is een vak. Femke Halsema is een vakvrouw. Maar politiek bedrijven is ook (en naar ik mag hopen zeker voor Femke Halsema) het nastreven van een ideaal, het vertegenwoordigen van al die mensen die in jou vertrouwen en wiens belangen jij wordt geacht behartigen en wiens idealen jij helpt realiseren.
Wat je nastreeft als politicus vindt zijn basis in het hart. De ruime mate van verstandelijke vermogens en het talent waarover je beschikt maken dat juist jij dit mag doen.
En politiek bedrijven, op niveau, heeft een prijs. Ieder ander vak, op niveau, heeft een prijs. ‘Goed’ zijn in je vak betekent investeren, altijd alert zijn, leren, studeren en inleveren. Is het verwezenlijken van je persoonlijke (hogere) doelen ook je werk, dan wordt het volgens mij nog moeilijker om ‘goed’ te zijn en te blijven in je vak.
‘Goed’ in je vak op twee fronten dus: en vakinhoudelijk (technisch) en zuiver (het hogere doel).
Femke Halsema oefent een beroep uit dat, ten principale, een ‘
hoog intrinsiek motivatie niveau‘ vraagt. De hulpverlening is ook zo’n vakgebied. Als je niets met mensen hebt, dan wordt het moeilijk helpen.
En nu komt het.
Het aantal afvallers in de hulpverlening is enorm!!
Waarom? Hoge intrinsieke motivatie en daarop gestoelde beeldvorming en verwachtingen. Een aspirant hulpverlener is in de basis een ‘mensenredder’ en denkt en verwacht dat de hulpverlening die behoefte kan en zal bevredigen. Tot die hulpverlener gaat zien dat het (ook) daar voornamelijk draait om budgetten, categoriseren, hypes en de vooroordelen, beperkingen, en starheden van de hulpverlening en hulpverlener zelf. De hulpverlener raakt ‘gedemotiveerd’.
De gemiddelde psychiatrisch verpleegkundige (cijfers uit jaren ’90 hoor) verliet binnen 2 jaar na voltooiing van de opleiding het vak. Gedemotiveerd, gedesillusioneerd en gefrustreerd.
Terug naar Femke Halsema.
Femke Halsema verdenk ik er van integer te zijn. Eerlijk, oprecht en best wel een leuk mens. Sinds Twitter weet ik ook dat zij naast politicus mens is, ook Femke Halsema bakt wel eens poffertjes op school, gaat naar toneel en zit bij de kapper. (Gelukkig weet
Rob Oudkerk dat allemaal niet ;-)
De politiek verdenk ik echter van het volledig tegenovergestelde. Niet integer, niet oprecht en weinig menselijk. Het gaat in de politiek om de grote gemene (ja gemene) deler. Wint Wilders met boude uitspraken over vreemdelingen? Dan schuift de rest een stukje die kant op. Want: we mogen dan wel idealen hebben, maar we zijn wel een organisatie die, als iedere organisatie, wil groeien. De zittende politiek doet nooit waarvoor u hen gekozen heeft, de zittende politiek beloofd te doen wat stemmen oplevert.
Dat moet pijn doen bij de Femke Halsema’s van de politiek. Toch?
Nou ja, dat is dus een beetje de vraag.
Maar nu nog in een korte, bondige en ‘to the point’ geformuleerde zin.
HELP PLEASE!!!??