Dag: 14 januari 2010

Twitterbijeenkomsten: het begin van het einde….

Het is half twaalf, ik lag al in bed. Maar slapen lukt niet. Waarom niet? Vandaag ving ik iets op over een Twitter Feest, 9 februari in Utrecht. En er is iets wat me niet loslaat.
Dubbelzinnig, Marnixamsterdam, Godvoordommen, JP030, Twitgedicht, Kleurdoosje, Molovich, JohnJohnArnold, Prinsesjenooit, Schroef, Frontaalnaakt, Victorward, Goedgelovig, Speetje, Kornyn en The_inspector.
Het zijn zo maar wat namen uit de lijst van 116 mensen die ik volg op Twitter.
Waarom ik deze mensen ben gaan volgen? Meestal weet ik het niet meer, de naam sprak me aan, de avatar was leuk, ik zag een leuk bericht. Wat ik wel weet is dat zij leuke, aardige, grappige, scherpe of gewoon interessante tweets de wereld in sturen, die ik graag aan mij voorbij zie komen. Die mij ook een beeld geven van wat er in die mensen omgaat, in 140 tekens dan.
Wie er achter al die plaatjes zitten, wie die mensen werkelijk zijn, ik weet het niet. En ik wil het ook eigenlijk helemaal niet weten. Marnixamsterdam zijn tweets bewonder ik in hoge mate. Maar wat als ik hem op een feest zie? Wat als blijkt dat hij, behalve in zijn erg leuke woordgrapjes, gewoonweg strontvervelend is? Molovich is een bebaarde kop met vandaag een balkje voor de ogen en morgen konijneoren. (Schrijft mooie artikelen, erg geestig ook.) Wil ik weten of er achter die avatar een chagrijnige en nukkige man schuilt die alleen op papier het leuk weet te vertellen? Nee, ik wil dat niet. Ik wil alleen 140 levenstekens zien van die mensen. Ik wil de magie behouden. Ik wil dromen, ik wil fantaseren. De tweets van al deze mensen spreken mij zo aan omdat ik niet wordt belemmerd door de mens die er achter schuil gaat. Ik hoef niet te weten of Speetje alleen is of een partner heeft. Ik heb geen behoefte aan vragen, ik zoek geen antwoorden. Ik wil alleen maar dat zien wat zij met mij willen delen in 140 tekens. En ik wil mijn volgers met niet meer van mij lastigvallen dan wat ik in 140 tekens kan zeggen. Heb ik meer, dan blog ik. Dat bericht ‘tweet’ ik wel even door natuurlijk, maar ik zal de interesse toch in die 140 tekens, minus de URL waarnaar ik verwijs, moeten wekken.
Maar wat is nu je punt zult u denken. Tja, ik weet het niet goed. Angst wellicht? Ik ga niet naar dit soort feesten en meetings. Maar ik ben wel bang dat het een groot succes wordt. En dat alle spelregels van de gewone menselijke conversatie daardoor ook gaan gelden op Twitter. Dat betekent dat je je niet zomaar in een gesprek mengt bijvoorbeeld. Of niet mag vergeten iedereen gedag te zeggen als je gaat slapen. Of je verplicht voelen om de verjaardag van reebok24 niet te vergeten. Je wordt ofwel veel meer getuige van gesprekken tussen vrienden en kennissen, of de conversaties gaan meer en meer via ‘direct message’.
Minder creativiteit, minder spontaniteit, minder spanning en minder fantasie.
Als laatste voorbeeld om mij te verduidelijken.
Vandaag plaatste ik een video van een zwerver die ‘Creep’ van Radiohead zingt. Ik moest er van huilen, zo mooi vind ik het. Maar ik wil het wel graag zo houden. Ik hoef niet te weten dat de man door zijn eigen narcistische gedrag in de goot terecht gekomen is. Dat hij alle hulp weigert en afwijst. Dat hij zijn kinderen in steek liet omdat hij liever voor de drank koos. Maar ook niet dat hij er allemaal niets aan kon doen en gewoon botte pech had.
Ik wil mijn beeld behouden van een zwerver die van straat wordt geplukt, een gitaar pakt en de tranen uit mijn ogen zingt:
‘You float like a feather, in a beautiful world. I wish I was special. You’re so fuckin’ special!’
Voor wie hem gemist heeft, hij staat hier.