Het simpele feit dat we niet beperkt zijn tot één supermarkt, maar dat er altijd wel een aantal supermarkten vlak bij elkaar gelegen zijn maakt dat wij onze boodschappen kunnen kopen voor de beste prijs. Concurrentie is goed. Het houdt de ondernemer creatief, en drukt de prijzen. Voor televisie geldt dit principe niet. Hoe meer zenders, hoe minder de kwaliteit van het aanbod wordt.

Het is mijn persoonlijke voornemen voor 2010. Nou ja, eigenlijk kan ik beter zeggen dat ik het opgeef. Ik zal in 2010 minder televisie kijken. Ik ben de afgelopen jaren teleurgesteld geraakt in het medium televisie. Terwijl ik er in de basis erg gek op ben. Lekker zitten en je kunt tegen al je huisgenoten roepen dat ze stil moeten zijn want: “Papa zit dit even te kijken, ja!”

Het probleem is simpel, er zijn te veel zenders en er is te weinig publiek in Nederland. Snel geteld kom ik er op 10 zenders. Ik kijk daarbij niet eens naar het complete aanbod, en laat alle digikanalen en betaalzenders ook even buiten beschouwing.
Zenders hebben in theorie allemaal een doelgroep. Net als supermarkten. Albert Heijn voor de grootverdiener, Aldi voor de krappe beurs. Veronica voor de man van 35, RTL 8 voor de vrouw. Maar nogmaals, dat is theorie. In de praktijk wil Albert Heijn alle klanten. In de praktijk propt de gevulde portemonnee eerst de kar vol bij de Aldi, om daarna bij Appie de achterklep van de auto met ‘kwaliteit en vers’ aan te vullen.
Niks mis mee.
Maar, net zoals de Aldi haar aanbod beperkt op basis van wat zij beter verkoopt dan Albert Heijn, zo doet de televisie dat ook. Het is niet zo dat ik, als ik niet naar voetbal kijk, tijdens de finale van de WK (stel Nederland – Brazilië) op een andere zender een programma kan zie dat mij binnen mijn interesse gebied gelijkwaardige kwaliteit levert. Welnee, de andere zenders gaan die competitie zogezegd helemaal niet mee aan met een WK finale. De rest beperkt zich tot een risicoloos en goedkoop filmje, een herhaling van een serie of een compilatie van herhalingen (dan is het namelijk geen herhaling meer, maar nieuw).

Nog droeviger wordt het wanneer zenders wel de strijd met elkaar aan gaan, of beter, lijken aan te gaan. Ik ben gek op een oudejaar conference. Maar gisteren was ik teleurgesteld. Freek de Jonge (Jezus, Freek. Je wordt oud man.), Jan-Jaap van der Wal, Guido Weijers, Guzman (herhaling) en Lewis Black (herhaling) waren allemaal te zien gisteren. Ik keek Guido Weijers en helaas, leuk als je even niks beters te doen hebt, maar om nou te zeggen een oudejaar conference waardig? Nee. Ik mis de spanning, ik mis het gevoel. Ik mis misschien wel de wetenschap dat iedereen gekeken heeft en er morgen wat van vindt.
Geen oudejaarsconference meer als collectief geweten.

Tenslotte is er voor mij nog een duidelijke aanwijzing dat er veel te veel zenders en te weinig kijkers zijn. De herhaling. De niet aflatende, en eeuwigdurende herhaling. Ik was een fan van House, ik keek graag naar CSI. Ik ben er echter mee gestopt. Ik zag op enig moment House in seizoen 5, en twee dagen later in een aflevering van seizoen 1. Ik zie bij CSI maandag een agent overlijden, om hem de volgende avond gezond en wel weer een moord te zien oplossen. Ik weet niet hoe u dat ervaart, maar ik voel mij dan als kijker weinig serieus genomen. Er zijn zelfs series die tot in de eeuwigheid herhaald worden en die louter en alleen bestaan uit herhalingen, waarbij dat wat getoond wordt, binnen de uitzending ook nog eens twintig keer herhaald wordt! Denk aan ‘politie op je hielen’ en meer van dat soort programma’s.
Heeft iets op televisie succes? Levert het geld op? Dan melken we het uit. Tot op het bot! We bestoken het publiek net zo lang met herhalingen tot niemand er ook maar meer een moment naar wil kijken en brakend doorzapt. Dan verhuizen we het naar de digizenders.
Wel, dat moment is voor mij aangebroken.

O ja, u zult zich wellicht afvragen waarom ik niet van leer trek tegen het uitmelken van concepten als Popstars, Reality soaps, ‘de grote beurt, de kleine beurt, de nieuwe beurt, de oude beurt, de nog niet niet zo grote beurt’, ‘dancing, walking, fucking en killing with the stars’ en zo.
Het antwoord is simpel.
Daar heb ik nou nog nooit naar gekeken.