Weer buiten

Ik zag haar van verre aan komen lopen. Dikke jas, wollen muts en lange shawl. Naarmate zij dichterbij kwam was steeds duidelijker te zien dat de vrouw moeilijk liep. Niet mank, niet hinkend, maar een beetje scheef weg, is misschien de beste omschrijving van haar lopen.

We passeerden elkaar met een korte groet. Ik had haar inmiddels herkend, het was de bewoonster van de grote boerderij die aan het einde van de voor auto’s, doodlopende weg. Wandelaars en fietsers konden langs de boerderij, door zo genaamd ‘recht van overpad’ doorgaan tot aan de molen en dan langs de Trekvaart, richting Wommels. ‘t Djiplân heette het weggetje, al staat dat op de kaart niet aangegeven.
Het was koud en guur. Slechts omdat er een verplichting was naar de honden was ik buiten. Als het anders had gekund was ik liever binnen gebleven.De weg naar de boerderij aan het Djiplân was lang. En, omdat het geen officiële straat is wordt het door de TPG als een oprit gezien. De brievenbus stond derhalve aan het begin van het Djiplân, op anderhalve kilometer van de boerderij. Omkijkend naar een van de honden die achter bleef zag ik de oude boerin de klep van de ijzeren brievenbus openen, naar een blik naar binnen werpen en vervolgens weer sluiten. Geen post, geen krant, geen nieuws. Dat was ook niet verwonderlijk. Het was immers zondag.
Verder lopend probeerde ik mij voor te stellen of de vrouw nu teleurgesteld zou zijn door de lege brievenbus. Een half uur lopen naar een lege brievenbus. het was een wat treurig ‘3e kerstdag’ beeld. Het paste ook wel bij mijn stemming.

Ik besloot dat het mooi genoeg was geweest en keerde halverwege het Jiplân om teneinde thuis de warme kachel op te zoeken. Na een paar minuten stond ik weer oog in oog met de vrouw. Vanachter twee grote brillenglazen keken haar ogen mij levendig aan terwijl zij mij in het Fries aansprak. Ik had de vraag niet goed verstaan, dat gebeurde mij vaker als ik in het Fries werd aangesproken. De vrouw vroeg mij opnieuw, maar nu in het Nederlands: “Heeft het hondje niet zo’n zin?” De vrouw stond nu vlak voor mij en hoewel ik haar al veel vaker had gezien was ik nog nooit zo dicht bij haar geweest dat ik de sporen van arbeid, leven, kinderen, geluk en verdriet in haar gezicht kon zien. De wind deed haar ogen tranen en de koude had haar wangen getekend met rode vlekken. Niet met een blos, maar met vlekken.
Ik antwoordde haar dat ik meer diegene was die geen zin had, ik vond het koud en hield het daarom kort. De vrouw begon te praten. In snel tempo en met weinig pauzes. Dat zij er eindelijk weer uit kon vandaag. De sneeuw had het de afgelopen dagen onmogelijk gemaakt uit huis te gaan. want zij had een nieuwe heup. Nou ja, nieuw, al sinds ergens in de jaren negentig. Maar ja, je bleef toch voorzichtig met een nieuwe heup he. Niet alleen was de vrouw de afgelopen dagen opgesloten geweest in de grote boerderij, blijkbaar was zij ook verstoken geweest van menselijk contact. De vrouw vertelde verder, er voor wakend dat er geen stilte tussen haar zinnen viel. Over het ruimen van de sneeuw. Over de boodschappen die zij en haar man voor de hele feestdagen hadden ingeslagen. Dat er daarnaast altijd wel wat in de vriezer lag. En dat zij beiden gelukkig het vermogen hadden zich aan de situatie aan te passen. Kon zij niet naar buiten, dan bleven zij toch binnen? Vervelen? Nee, dat overkwam haar niet. Een puzzel van 1000 stukjes lag klaar voor het geval de volgende sneeuw zou komen. En, gewoon puzzelen, weet u wel, cryptogrammen en zo. Dat mochten zij ook heel graag doen. Maar nu, nu de sneeuw was verdwenen had ze toch maar het moment waargenomen om even naar buiten te gaan. En natuurlijk, post was er niet. Maar het hield je gezond, een wandeling in de frisse buitenlucht. Je moet immers wel, als de brievenbus zo ver weg is! Ach ja, alles had zijn voors en zijn tegens. Toch? De vrouw praatte en praatte. Stelde vragen en gaf het antwoord.
Er werd, anders dan de vragen zouden doen vermoeden, niets van mij verlangt. Ik was de juiste man, op de juiste plaats, op het juiste moment. Ik speelde wel een rol, maar ik had geen tekst.

Hoe gemakkelijk kon het leven zijn bedacht ik mij toen ik mijn weg vervolgde.
En koud had ik het ook niet meer

1 Reactie

  1. Hallo Berend
    Mag ik een kleine correctie plaatsen in jou verhaaltje?
    Ik vermoed dat je in Djiplân was. Djip is in het nederland diep. dit gebied ligt ten opzichte van de verdere omgeving erg laag en werd dan ook diepland genoemd en niet het land van Jip en Janneke.

    groet Raya

Zeg het maar!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.