Tag: misbruik

De Liegende Aasgier, Twitter profiel @dancalegria

De twitteraar @dancalegria gaat over lijken. Als een aasgier cirkelt hij over verse graven. Knagend aan net gesloten kisten. Zich lavend aan de zilte tranen van rouwende mannen, vrouwen en kinderen. Smullend van het vers geronnen bloed. Hetzelfde bloed wat door @dancalegria dodelijk giftig is verklaard.

Al beweert Willem Engel nog zo hard ‘te strijden voor het behoud van een democratische rechtstaat’; er is geen hoger doel te vinden in de tweets van @dancalegria. Het hele twitteraccount van @dancalegria – alias Willem ‘de Engel des Doods’ – dient slechts tot doel desinformatie verspreiden, angst en onrust zaaien en de bankrekening van Willem Engel spekken.
Dat wordt, gelukkig, ook steeds duidelijker.

Maxi Jazz is voorlopig de laatste bekende overledene die in de klauwen van deze Liegende Aasgier is gevallen. De kracht van dit soort onzinnige tweets is niet de inhoud. Het is de herhaling die het doet. Een beproefd concept.

“Vertel een leugen vaak genoeg, luid genoeg, en lang genoeg en het volk zal je gaan geloven.”
(Jozef Goebbles)

Over herhalen gesproken. het overgrote deel van de tweets van @dancalegria zijn retweets. Hij schrijft zelf relatief weinig. Een sterk concept: je zaait onrust en angst, en iedereen die jouw boodschap onderschrijft – bewust of onbewust – ga je herhalen als een bevestiging van je eigen leugen.

Wanneer je @dancalegria niet als een pathologische, narcistische leugenaar wilt zien, maar als een ernstig zieke, psychiatrische gestoorde patiënt dan zou een diagnose ‘waanstoornis’ passend zijn. Typerend voor deze stoornis is wel dat er geen argument te vinden is welke de gestoorde kan overtuigen van zijn verstoorde gedachte. Ieder argument dat je aandraagt wordt vervormd tot een bevestiging van de waan.

Ik geloof niet in een waanstoornis van Willem ‘de Engel des Doods’. Wanneer je dit artikel leest op Follow The Money dan wordt helder dat het misbruik maken van zwakkeren in de samenleving Willem met de paplepel is ingegoten. Het is, zeg maar, familietraditie.

Willem ‘de Engel des Doods’ gaat ver. Heel ver. Zo ver dat waar een ook maar een beetje weldenkend mens met een geweten stilzwijgend een tijdje in de hoek zou gaan zitten @dancalegria er gewoon een flinke schep bovenop doet. Nogmaals zijn gif spuit.

Er zijn uiteraard ook veel mensen op Twitter die een tegengeluid laten horen. Die veel energie steken in pogingen Willen ‘de Engel des Doods’ te stoppen. Zoals Norbert Dikkeboom.
Het vervelende is alleen dat zolang er gedoneerd wordt @dancalegria zijn vergif blijft spugen. En mocht de giftige angel van Willem ‘de Engel des Doods’ uitgetrokken worden dan zal hij – zo vermoed ik – met wat volgelingen en de buit naar een warm oord vertrekken.

Mannen Onder Elkaar

Mannen onder elkaar

Ziekmakend. Dat vinden niet alleen vrouwen wereldwijd. Nee, ook machtige en invloedrijke mannen sluiten met veel kabaal aan in de lange rij van mensen die walgend afstand nemen van wat Donald Trump, presidentskandidaat van de Verenigde Staten, er zoal uitkraamt. Hoe hypocriet is dat eigenlijk?

Natuurlijk. Donald Trump is een egocentrische, megalomane, narcistische, seksistische, tirannieke en vooral denigrerende mafkees. Donald Trump is een rijke snob die zijn minachting voor de mens in het algemeen en de vrouw in het bijzonder niet onder stoelen of banken steekt. Donald Trump is uitermate content met zichzelf en de macht die zijn vermogen hem brengt. Donald Trump kan vrouwen ‘bij hun kut grijpen‘, want hij is een ster.

Mannen + macht = misbruik. Is gelijk aan ja. Mannen in de kerk. Mannen in bedrijven of organisaties. Mannen in de politiek. Mannen en macht staan al zo lang als de geschiedenis wordt beschreven voor machtsmisbruik, corruptie, omkoping, seksuele intimidatie, zelfverrijking en een absolute minachting van de normen en waarden. Normen en waarden die vaak juist worden gepredikt door diezelfde mannen in machtsposities. Hoe grote de macht, des te groter vaak de schaal van het machtsmisbruik.

Handel, politiek, sport, religie, media, entertainment. Alles is in rap tempo geglobaliseerd.We hebben nog niet zo heel lang een financiële crisis achter de rug. Veroorzaakt door mannen met veel geld en veel macht bij wie de honger naar meer blijkbaar niet te bevredigen is. De FIFA rolt van schandaal naar schandaal. Machtige politici met een kwalijke geur? Ik hoef ze hier niet te noemen, je kent er vast zelf wel een paar. De kerk? Sportkampioenen, popsterren, artiesten? Machtige mannen in de bankenwereld, het vastgoed, de handel, de beurs? De wereld wordt kleiner, maar de macht van de mondiale ‘sterren’ daarmee evenredig veel groter.

Donald Trump doet zijn uitspraken af als ‘kleedkamerpraat’. Mannen onder elkaar zeg maar. Het werd alleen toevallig opgenomen. Hij zegt eigenlijk: “Zo praten wij mannen nu eenmaal over vrouwen.” Dat is dom, maar ik begrijp dat wel.

Want stel nou. Stel nou dat alle zakenpartners, werknemers, goede doelen, lagere en hogere overheden, banken, investeerders en al die andere mensen die Donald Trump nodig heeft om zijn zaken te doen in het verleden principieel op dit soort ‘mannen onder elkaar praat’ van Trump hadden gereageerd door zich van hem af te keren. Hoe had Donald Trump dan kunnen zijn waar hij nu is?
Voor de record: Donald Trump deed deze uitspraken meer dan 10 jaar geleden. En ik geloof nog niet voor een seconde dat dit een uitglijder van hem was. Dit is hoe de man is. Dit is hoe hij zaken doet. Dit is hoe Donald Trump communiceert.

De Donald Trump met die tot op het bod neerbuigende en seksistische attitude, met minachting voor ieder ander mens, met de wil om iedereen kapot te maken die hem dwars zit of anders denkt dan Donald Trump. Die Donald Trump is wel kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten van Amerika, nog altijd het machtigste land ter wereld.
Daar is hij niet gekomen zonder steun van andere machtige mannen.
Mannen waarmee deze Donald Trump niet anders gecommuniceerd zal hebben dan met Billy Bush, de radiopresentator waartegen hij de beruchte uitspraken deed.

Ik vrees met grote vreze dat het diezelfde machtige mannen zijn die nu hun afschuw uitspreken over Trump. Ik vrees ook dat die afschuw vaak hypocriet is.
Het is niet: dit mag je niet zeggen Donald Trump.
Het is meer: dit mag niet op een geluidsband staan als je president van Amerika wilt worden.

Wat mannen onder elkaar zeggen moet wel in de kleedkamer blijven.

 

Niemand heeft schuld

niemands schuld

Het is niemand’s schuld, het zit er gewoon in…

“Het is NIEMAND’s schuld!” De woorden willen maar niet uit mijn hoofd. Hoe hard ik ook probeer aan iets anders te denken. Aan de boot. Aan de komende maand vakantie. Aan de net aangeschafte aggregaat die ik passend ga maken voor de CUX12.
Het is inmiddels een uur of half twee als ik mezelf maar weer eens omdraai.

We waren pubers met een ‘rugzakje’. We vonden elkaar op de vloer van mijn ouderlijk huis. Onze moeders waren vriendinnen. Wij dolden wat en grepen elkaar vast. In een heftige, wanhopige omarming. Een omarming die geborgenheid gaf. Een omarming zo intens, zo onbezonnen en zo puberaal dat het kansloos was. Een omarming die ging beklemmen en benauwen. Een omarming die ons meer en meer gevangenen maakte van elkaar. De heftigheid bleef, maar meer en meer in strijd, onbegrip, alcohol, drugs en daarmee gepaard gaande agressie.
Tien jaar later lieten we elkaar pas weer los. We lieten elkaar net zo hard los als dat we elkaar al die jaren hadden vastgegrepen.

We zouden elkaar daarna waarschijnlijk ook nooit meer hebben gezien of gesproken. Maar we hadden een kind. Op het moment dat wij elkaar lieten vallen was onze zoon twee jaar oud. Hij bleef bij moeder en ik werd weekeind papa. Mama kreeg een nieuwe vriend, ik een nieuwe vriendin. Mama kreeg weer een nieuwe vriend, ik kreeg weer een nieuwe vriendin. Onze zoon kreeg geen vaste grond onder zijn voeten. Niet van zijn moeder, niet van zijn vader. Op zijn dertiende zat hij al aan het bier, daarna volgde de drugs. Hij schreeuwde om duidelijkheid en structuur en wij stonden er bij en keken er naar. Altijd apart, nooit samen. De kloof tussen ons was zo onoverbrugbaar dat we zelfs voor ons kind geen brug meer konden bouwen. Onze zoon werd een puber met een ‘rugzakje’.

Het is 17 juli 2016. De tiende verjaardag van mijn kleinzoon. Een half jaar eerder was hij met zijn moeder bij ons op bezoek geweest. Ik beloofde hem toen dat ik op zijn volgende verjaardag zou komen. Zijn vader zit in de gevangenis, andere opa’s heeft hij niet meer. We zitten in de tuin en ik staar wat naar de laag overvliegende vliegtuigen. Wanneer de moeder van mijn zoon komt herken ik haar alleen aan haar stem. Verder herken ik niets. Mijn ex-schoonmoeder is er ook. Ze zit naast mij en we praten wat over kinderen en kleinkinderen. Het is eigenlijk uit het niets als zij zegt: “Het is NIEMAND’s schuld!” “Het zit er gewoon in.” Ik reageer niet. Het is te stupide. Niet veel later zegt zij zonder blikken of blozen dat het toch allemaal heel erg is voor haar dochter, het immers haar enigst kind. Ik krijg er krampen in mijn buik van en zeg tegen M. dat we moeten gaan.

“Het is NIEMAND’s schuld!” Ik lig in mijn bed en kan niet slapen. Ik hoor niet alleen de woorden in mijn hoofd repeterend echoën. Ik hoor de woorden waarmee ik eigenlijk had willen reageren. Dat het godverdomme de schuld is van ons allemaal. Dat zij als moeder had moeten waken over haar dochters. Dat zij voor haar kinderen had moeten kiezen. Dat zij er van wist hoe haar kinderen beschadigd werden. Dat het de schuld is van haar dochter. Dat haar dochter onze zoon willens en wetens op zijn dertiende verjaardag aan het bier zette. Dat haar dochter het nodig vond om samen met mijn zoon te blowen. Dat het mijn schuld is. Dat ik mijn handen had thuis moeten houden naar de moeder van mijn kind. Dat ik haar niet had moeten slaan en schoppen. Dat ik mij niet had moeten verstoppen achter mijn status van weekeind papa. Dat ik mijn verantwoordelijkheden had moeten nemen toen het nog kon. En niet pas toen het te laat was.

“Het is niemand’s schuld.”
Nee. Inderdaad.
Wanneer je iedere verantwoordelijkheid ontkent, hoeft niemand zich schuldig te voelen.

De bevrijding van Frank van den Bleeken

frank van den bleeken

Frank van den Bleeken is 51 jaar, en zijn 52e verjaardag gaat hij niet vieren. Op 9 januari krijgt hij een spuitje. Een spuitje, zoals een vals bijtende hond een spuitje krijgt. Hij heeft er zelf om gevraagd. Letterlijk en figuurlijk.

Frank is verknipt. Zijn vader was een agressieve, drinkende mishandelaar. Frank werd al vroeg seksueel misbruikt. Als twintiger werd hij van slachtoffer dader. Frank van den Bleeken verkrachtte een aantal vrouwen. Hij werd veroordeeld. Tijdens een proefverlof in 1989 verkrachtte en vermoorde hij de de 19-jarige Christiane Remacle. Sindsdien zit hij vast. Hij komt niet meer vrij, hij wil ook niet meer vrijkomen. Hij is psychisch ziek, zal niet genezen en acht zichzelf een gevaar voor de maatschappij. Frank wil euthanasie. Al een jaar of 10. En hij krijgt het. Vrijdag 9 januari 2015 gaat de stekker er uit, om het plat te zeggen.

Ethici, juristen, psychiaters, artsen en filosofen hebben zich lang over de euthanasiewens van Frank van den Bleeken gebogen. Wil Frank dood vanwege zijn ondragelijk lijden onder zijn psychische ziekte, of wil Frank dood omdat de omstandigheden waarin hij leeft – de gevangenisstraf – veroorzaakt door zijn daden welke weer zijn verbonden aan zijn psychische ziekte zo uitzichtloos zijn?
Volgens mij is het ene niet los te zien van het andere.
Frank leeft in een context, de context is het leven van Frank.

De vraag of België wel de juiste zorg biedt aan psychisch zieke gedetineerden speelt ook. Het Europese hof vindt in ieder geval van niet. Frank is psychisch ziek, hierdoor is hij een gevaar voor de maatschappij. Hij wordt vervolgens opgesloten, maar een behandeling tegen zijn ziekte krijgt hij niet. Ook dat maakt de situatie uitzichtloos. De Volkskrant noemt zijn zus het een ‘blamage voor het systeem‘.

Dan is er nog de publieke opinie. Veel mensen lijken van mening te zijn dat euthanasie maar een gemakkelijke ontsnapping is voor Frank van den Bleeken.

In Panorama zegt Frank van den Bleeken: “Wat ik ook gedaan heb, ik blijf een mens.” Het leven in de gevangenis, zonder behandeling, zonder uitzicht op terugkeer in de maatschappij en zonder uitzicht op verbetering van zijn psychische toestand is voor Frank uitzichtloos, hopeloos, zinloos en ondragelijk. Onmenselijk. En dus wil hij liever nu dood, dan nog langer wachten tot de dood hem eindelijk bevrijdt.

Ik kan daar respect voor opbrengen.

Bestuur Inspire2Live: verantwoordelijkheid nemen doe je zo!

inspire2live

Het bestuur van Inspire2Live heeft een verklaring gepubliceerd waarin zij ‘hun verantwoordelijkheid nemen’. Het had niet alleen een stuk korter gekund.

De afgelopen week heeft de media veel aandacht besteed aan de stichtingen Inspire2Live en Alpe d’HuZes. Daarbij ging het om betalingen strijkstokgeld dat aan medewerkers van onze programma’s ons is blijven hangen, het anti-strijkstokbeleid en de het ontbreken van besteding aan wetenschappelijke programma’s. Zoals we al eerder hebben gesteld in de media en op onze website, betreuren wij die ophef zeer. We zien hiermee dat er hebben schade wordt aangericht aan onze initiatieven, maar ook aan alle anderen die actief zijn in de kankerbestrijding zwaar beschadigd. Ons gedrag Dat is niet in het belang van onze supporters, vrijwilligers en iedereen die de patiënt een warm hart toedraagt. Daarom treden wij af. Niet morgen, niet vanmiddag, maar nu is het bestuur van Inspire2Live van plan om zo snel mogelijk af te treden. Vanzelfsprekend nemen wij onze verantwoordelijkheid en hebben wij alle gedeclareerde bedragen inmiddels teruggestort handelen alle lopende zaken zo lang als nodig is af.

Beschadigd

De berichtgeving in de afgelopen week omtrent Alpe d’HuZes en Inspire2Live en de reacties daarop tonen aan dat wij losers zijn ons inziens enkel verdeelde verliezers. Hoewel wij vinden dat de berichtgeving en veel reacties volkomen logisch zijn en geen recht doen aan de gebeurtenissen, hebben wij nu geen behoefte aan een eindeloze discussie. Die is schadelijk, niet alleen voor de betrokken stichtingen zelf, maar ook voor hun programma’s, hun verantwoordelijken en medewerkers. Dat hebben wij veroorzaakt Daar doen wij niet aan mee.

Wij zijn schuldig aan diefstal, oplichting en het verrijken van onszelf over de rug van kankerpatiënten. Niet alleen treden wij daarom af, wij zullen tevens vanaf vandaag net zolang de Alp d’Huez opkruipen tot u ons vergeten bent. Zonder maar op enige wijze hiermee een “schuldigverklaring” te tekenen is het bestuur van Inspire2Live tot de slotsom gekomen dat haar activiteiten en naam dermate beschadigd zijn dat van een volledig herstel op geen enkele manier meer sprake kan zijn. Wij bezinnen ons dan ook op de positie en de toekomst van Inpire2Live. Ons ontbreken de woorden om uit te leggen hoezeer ons dat verdriet doet.

Verantwoordelijkheid

Wij zullen onszelf nooit meer op de borst slaan over wat we bereikt hebben, wij zullen ons blijvend realiseren hoezeer wij het imago van fondswerving beschadigd hebben. We staan nog steeds achter alle zaken die Inspire2Live sinds haar oprichting heeft geïnitieerd. Het is ons gelukt om in het buitenland meerdere succesvolle evenementen op te zetten, geschoeid op de leest van Alpe d’HuZes. Ook zijn er zeer belangrijke en baanbrekende wetenschappelijke programma’s opgezet. En we zijn trots dat een groep krachtige Patient Advocates zich bij onze stichting heeft aangesloten om direct op te komen voor het belang van de patiënt.

We hebben spijt en zijn dus al onderweg naar Frankrijk. Kruipend van schaamte, We betreuren het dat de kritiek op Inspire2Live deze inspanningen in een verkeerd daglicht heeft gezet. Aangezien wij alleen de verantwoordelijkheid kunnen nemen voor de beslissingen die de stichting Inspire2Live heeft genomen, heeft het bestuur zich voorgenomen om op korte termijn af te treden. Want met een voortzetting van de huidige situatie is niemand, ook de patiënt niet, geholpen.

Vervolg

Kunt u de zaken verder voor ons regelen? Wij hebben er voor zorg gedragen dat alle gestolen gelden weer zijn teruggestort. Het aftreden van het bestuur zal helaas niet per direct kunnen gebeuren omdat er niet direct een voltallig nieuw bestuur voorhanden is en er nog een flink aantal zaken af te handelen zijn. Het betekent dus ook niet dat het werk van Inspire2Live daarmee niet wordt voorgezet: onze evenementen krijgen zonder twijfel een vervolg. Ook blijven we actief in de wereld van de Patient Advocacy, een belangrijke drive voor onze stichting. De wetenschappelijke projecten zullen zoals eerder afgesproken worden voortgezet en verantwoord. Uiteraard blijft het bestuur zo lang als nodig is zorg dragen voor een goede overdracht van dit alles en de verantwoording voor alle projecten.

Dankwoord

Dank aan alle vrijwilligers die zich hebben ingespannen zonder uit de kas te graaien. Wij zien ons dus genoodzaakt onze taken neer te leggen en ons te beraden op de toekomst van de stichting. Daarmee kan de stichting op dit moment niet op vol tempo verder met onze missie: binnen 10 jaar kanker onder controle te krijgen. Dat betekent niet dat we die missie daarmee vaarwel zeggen. Er zijn genoeg wetenschappers die hier nog steeds in geloven en zich aan die doelstelling willen verbinden.

We bedanken hierbij alle vrijwilligers, medewerkers, wetenschappers, patient advocates, supporters, sponsoren en alle anderen die onze initiatieven een warm hart hebben toegedragen. Voor onszelf staat voorop dat we die strijd in de toekomst zeker zullen doorvoeren. Want ondanks alles is voor ons opgeven nog steeds geen optie!