Dit recept nam ik mee uit Tunis. In een klein straatje stond een man met een koelvitrine en in die vitrine van allerlei gesneden groenten, fruit kruiden, vlees, vis en tapenades.
Je kon er een grote Italiaanse bol kopen en de man trok dan het brood er uit en vulde de halve bollen weer met wat je dan ook bestelde.
Als eerste ging er een olie-peper-kruiden smeersel in de bol, dan sla en daarna de rest.
Vandaag maakte ik hem als volgt:
Een blikje tonijn op water …
Ja, kippensoep. Daar is mijn liefje dol op, dus dat maak ik dan. Liefde gaat immers door de maag.
Ik haalde bij de boerin 2 soepkippen, die zette ik te koken in een heule grote pan met een liter of 6 water.
Schuim wegscheppen. Als er geen schuim meer komt voeg je toe: 2 preien, 1 grote winterpeen, 4 sjalotten (gewassen, doormidden, in de schil), een hand bladselderij, een rode peper, rasp van 1 citroen + het sap, 2 blaadjes munt. Alles grof gesneden. O ja, theelepel kerrie.
Zachtjes laten pruttelen.
Na een uur of 5, 6 alle vaste delen – inmiddels flink weke delen – uit de pan.
Laten afkoelen, stukjes kip er uit peuteren. Ondertussen de bouillon laten inkoken tot een liter of 3, 4.
Bouillon door een zeef en een doek halen.
Kip er weer in, de rest weg mieteren.
Aan de kook brengen.
Dan toevoegen: (nu alles fijn gesneden) 1 rode paprika, 1 kleine prei, een flinke hand bladselderij. Ook nog zout, peper, sap van een citroen, paar handen taugé, nog een beetje kerrie.
En uiteraard alles waar je zelf zin in hebt en/of wat je lekker vindt in de kippensoep.
Alles in de soep, dan de soep van het vuur, even laten rusten.
Na 10 minuten is de soep klaar.
Eet lekker.
(O ja, en die soepkommen, ja die kommen en lepeltjes zijn tof hè?)
Deze taart heeft als basis dit heerlijke verhaal van Rob Captein.
De avond voor ik er aan begon lag ik in bed een beetje na te denken over de dag die komen zou. Veel keukenwerk, heerlijk. Taartje maken, vlees braden en een (vegetarische) maaltijd maken met mijn oudste dochter.
Voor ik met al dat bakken en braden begin, eerst de taart, dacht ik bij mijzelf en …
Ahoi!! Ahoi!! Land in zicht!! We gaan het redden mannen, we gaan het verdomme redden!! De stem van Captein Rob klonk boven het rollen van de golven, het gieren van de wind en het kraken van het schip uit. Ik zag niets dan grijze striemen in een dodelijke haast door de gitzwarte nacht tieren. Het schip klom opnieuw omhoog, leek achterover te vallen en knalde vervolgens met gruwelijk gekraak terug op het genadeloze water. Golven sloegen over het dek en sleurde mijn benen, als ware het verse wilgentwijgjes, onder mijn lichaam vandaan. Ik viel, mijn hoofd raakte een krat, ik voelde kou maar het deerde mij niet eens meer.
Geen pijn, geen beweging.
Rust.
‘Capitano!! Capitano!! Zenzero, Capitano!!’, hoorde ik een stem in de verte roepen.
Daarna gleed ik weg.
Goed, een taartje maken dus.
Nu moet u weten: ik kook, vrouw Quest doet de boodschappen. Ik schreef dus op een briefje ‘biscuit’, maar mijn handschrift is belabberd. En dus stond er een kast vol beschuit.
Ai, ai. Zondag in wereldstad Burgwerd. Rondje langs de buren dan maar. Behalve 3x een aanbod voor een rol beschuit, geen succes.
Wat nu?
In de kast een rol ‘Sprinkels’ (of zoiets). Dat is biscuit met een laagje chocolade en besprenkeld met suiker. Hoppa, hele rol in de shredder.
De taart was een succes, hij ging helemaal op.
De bodem was te dik (een gewone rol biscuit is blijkbaar aanmerkelijk kleiner dan een mega rol Sprinkels), de smaak van gember te diep weggezakt in de chocolade en de suiker maar, de smaak en de textuur van de vulling is heel bijzonder. Heel erg lekker ook.
(Ik heb overigens wat citroenrasp over de taart gestrooid.)
Het heeft mij op een idee gebracht.
Ik ga een taart maken van een ronde, doorgesneden cake. Met deze vulling in het midden. Om te voorkomen dat de vulling ‘in de cake sopt’ ga ik een beschermlaagje maken. Van iets met gember en gembersiroop.
Zenzero, Capitano!
