Tag: armoede

De Schaamteloos Kakelende Kleuter Show (Peter Jan Rens & Virginia)

schaamteloos

De schaamte voorbij zijn. Ik gun dat mensen en ik vind dat een kwaliteit. Een kracht. Dat is ook de reden dat ik keek naar de eerste aflevering van de reallifesoap ‘Doen ze ‘t of doen ze ‘t niet‘ met Peter Jan Rens en Virginia. Maar Peter Jan Rens is de schaamte niet voorbij, Peter Jan Rens kent helemaal geen schaamte. Om van zijn aandachtsgeile vriendinnetje Virginia maar te zwijgen. Peter Jan Rens en Virginia zijn simpelweg schaamteloos. Ik hield het niet langer dan een half uur vol.

Peter Jan Rens verdiende miljoenen. Als meneer Kaktus, het Haribo gezicht en als televisie presentator. In de jaren ’90 had het publiek het wel met de kleuter Rens gehad en verdween hij uit beeld. Althans, van ons beeldscherm. Vol van kinderlijke overmoed ging Rens vervolgens verder als wandelend rampenplan. Wie iets van Rens zelf vernam de afgelopen 20 jaar hoorde succesverhalen. Hoorde je daarentegen iets over Rens, dan hoorde je niet veel anders dan verhalen over een zakelijke  mislukkeling en veelvrouwenneuker.

Rens is nu 66, en terug op de Nederlandse buis. In een reallifesoap samen met zijn vriendin Virginia en hun dochter van 2. Rens en Virginia hebben een knipperlicht relatie, zoals dat wordt genoemd. De relatie knippert nu even niet omdat Rens op dit moment geen ander bed heeft om in te kruipen en Virginia de kans om BN-er te worden niet aan zich voorbij kan laten gaan. De 66-jarige Rens bezit geen stuiver meer en heeft een dochter van 36 die zonder hem opgegroeid is. Virginia is 24 en heeft, naast de dochter met Rens, nog een zoon van 11 die zonder zijn moeder opgroeit. Want, Virginia werd op haar 14e ‘per ongeluk zwanger’ waarna de moeder van Virginia de voogdij op zich nam. Omdat Virginia ruzie met mams heeft ziet zij haar zoon niet.

Behaalde successen in het verleden geven geen garantie voor de toekomst

Je zou verwachten dat Rens en Virginia redenen genoeg hebben om er iets van te willen maken. Dat zij aan ons willen laten zien dat hoe groot de fuck-up van het verleden ook is, er is altijd weer een nieuwe kans het beter te doen. En dat zij bij elkaar de kracht vinden om dat waar te maken.

Niets is minder waar. Rens is een kleuter in een oude mannenlichaam die zijn dochter ijsjes voert voor het ontbijt. Virginia is een moeder die vanuit haar bed luidkeels dicteert dat dat niet kan. Papa Rens doet er beter aan zijn dochter iets ‘hartigs’ voor te schotelen. Verder gebeurt er niets. Rens doet maar wat, Virginia zeikt alleen maar over wat Rens doet.
Nee, dat komt dus wel goed met de kleine Djelisa.

Hoe dit af gaat lopen? Simpel: ze trouwen. En dan scheiden ze weer. Omdat Rens met zijn AOW naar Thailand vertrekt, of omdat Virginia BN-er kan blijven zonder Rens.
En dat gaan zij ons allemaal schaamteloos laten zien.
Nou ja, jou dan misschien.

Bij de voedselbank

voedselbank

Vrijdagmiddag. Ik sta in de rij bij de voedselbank. Niet voor mij (gelukkig), maar voor een klant. Die klant is een 23-jarige Marokkaanse jongen met een Algerijns paspoort zonder verblijfstatus, uitkering, werk, woning of netwerk. Al 13 jaar in Nederland. Hij kan niet worden uitgezet, maar er is ook geen voorziening die hulp biedt aan deze categorie mensen. Balen. Sneu verhaal ook.
De rij is lang. Om de 5 minuten zwaait de deur open en wordt er een aantal afgeroepen: “Volgende drie!” Het klinkt streng. In de rij zijn mensen geduldig. Men praat wat, want men kent elkaar blijkbaar. Er is geen gêne of schaamte te zien. Wel te horen, als je goed luistert. “Vorige week kreeg ik het verwijt dat ik hier met een Mercedes kwam”, zegt een man tegen een vrouw die – aan haar stem te horen – veel te veel sherry drinkt en Mantano sigaretten rookt. “Maar dat komt, ik woon boven een kroeg. En de kroegbaas zei me de Mercedes maar even te gebruiken”, legt hij verontschuldigend uit. De deur zwaait open en een vrouw, nee, een moeder stapt naar buiten met drie zware tassen. Ze lacht, tenminste, ze heeft een beetje een verbeten grijns. Blij dat ze eten heeft, verhard door de wanhoop. Zoiets. Uit een van de tassen steekt een rol sinterklaaspapier. “Ha, kijk aan: pakpapier”, roept iemand olijk. “Nu nog iets om er in te stoppen”, zegt een ander. Even is de rij stil. “Kazan, af!!”, brult een jonge man tegen zijn pitbullpup. Het beestje hangt in een broekspijp. “Hij is pas 9 weken”, verontschuldigd de jongeman zich. Een auto met Pools kenteken stopt. Twee mannen, de achterbank vol spullen. Slaapzakken, tassen. Blijkbaar doet dit opeltje ook dienst als camper.
Het begint te regenen. Geen overkapping, geen beschutting, alleen de verschutting. De buitenwereld kijkt immers mee.
“Volgende drie!”, gebiedt een corpulente vrouw. Binnen hangt een beetje een kerstsfeer. Alsof de het niet de voedselbank, maar het uitdelen van de kerstpakketten betreft. Mijn Marokkaanse gezel krijgt een pasje, een goedkoop geplastificeerd kaartje met zijn naam en de periode in welke de pas recht geeft op voedselbankondersteuning. De inhoud van het pakket is afgestemd op zijn leeftijd en het feit dat hij alleen is.
Ik sta er bij en kijk er naar. Grote hoeveelheden goed voedsel, afgeschreven door ons die het beter hebben. Gered van de afvalberg. Andijvie met een randje. Net niet dagvers brood. Ik figureer in een film en het stemt mij droevig. Alleen al door er naar te kijken.
Buiten heeft de moeder de zware tassen in een veel te grote auto geladen. De ramen zijn beslagen. Het kreng wil niet starten, de accu laat het afweten.
De rij kijkt, zwijgt en wacht af.

100.000 euro zorgen

logo-humanitas

Een verpleegkundige, een kok, een fysiotherapeut, een bejaardenverzorgster, een schoonmaker, een maatschappelijk werker, een pedicure, een onderhoudsmonteur, een kantinebeheerder, een bewaker, een verpleeghulp, een arts, een Z-verpleegkundige, een B- verpleegkundige, een activiteitenbegeleider, een afdelingshoofd, een speltherapeut, een muziektherapeut, een logopediste, een keukenhulp, een voedingsassistent, een nachtdienst en waarschijnlijk nog wel een man/vrouw of vijf aan het bed.

Je kunt ze allemaal inhuren voor een maand als je € 100.000 euro hebt.
Of je huurt, zoals Humanitas DMH deed, Raimon Nicodem in. Dan ben je het geld ook kwijt.

U kunt Raimon hier bestellen.

Bad Credit

Bad-Credit

Wij luisteren hier alleen radio. De RV heeft geen tv, en daar hebben we ook helemaal geen tijd voor. We rijden van Palm Beach over de A1A (een aanrader) naar het Noorden. De kust van Florida is fantastisch, als je het rijden zat bent stop je even op een parkeerplaats en neem je een verkoelende duik in zee. De A1A voert ons door luxe badplaatsen met tussen die badplaatsen eindeloze ‘gated communities’. Amerika als ‘land of the brave and free’. Maar dan wel achter een hoog hek met bewaking om je een beetje veilig te voelen. Onder het rijden zappen we lustig van het ene radiostation naar het andere. Een dominee vertelt luid en duidelijk dat we allemaal zondaars zijn en afstevenen op de eeuwige hel. Redding is mogelijk, niet alleen door te bidden, maar vooral ook door geld over te maken naar zijn god. Nou ja, zijn kerk dan. Of meer specifiek, de bankrekening van de kerk van die dominee. Muziekzenders zijn er uiteraard ook. Daar wordt je niet gevraagd geld te doneren voor de kerk. Op de muziekzenders kun je na ongeveer iedere plaat horen dat je helemaal geen geld nodig hebt om je lippen te laten opblazen of nieuwe tieten te kopen. Werkelijk bijna iedere reclame heeft de toevoeging dat het geen probleem is dat je even wat krap bij kas zit. ‘No Credit’ is ‘No Worry’. Zelfs als je last van ‘Bad Credit’ hebt kun jij morgen al in die mooie, nieuwe pick-up rijden. En no stress! De eerste negentig dagen hoef je helemaal niet eens af te lossen! Het zal wel goede handel zijn, die schuldbekentenissen. In gedachten zie ik ik een groep van die Florida zongebruinde en getatoeëerde apen met donkere zonnebrillen en pepperspray op de heup die grijnzend de pick-up weer wegslepen omdat na de eerste negentig dagen er geen geld was voor de aflossing. Moeder met kind op arm huilend in de deuropening, vader razend en tierend tegen de repo-gang. Wij betalen alles ‘debit’ wat blijkbaar bijzonder is hier, het levert je zelfs korting op.

Je moet er niet aan denken

janhommen-568x381-484x324

Een schamele € 1,35 miljoen per jaar. Je mag niet verwachten dat je daar een goede topman voor vindt, zo meent de ING. Welke echte toptijger gaat er voor niets aan het werk? Niemand toch zeker? En dat is wel wat je nodig hebt, voor een bank. Een topper. Iemand die risico’s neemt, overnames initieert. Winsten opstuwt. Overbodige mensen wegsaneert. Onrendabele onderdelen verkoopt.
Voor een luizige € 1,35 miljoen vind je geen megalomane psychopaat die bereid is onverantwoorde risico’s te nemen met uw en mijn geld. Dan krijg je geen kerel van stavast die met droge ogen de staat om een miljard of 20 vraagt om diezelfde bank overeind te houden. Die ons kan uitleggen dat de bank niet wankelt vanwege zijn hebzucht of zijn gokverslaving, maar door ‘onvoorziene economische ontwikkelingen’. Sterker nog, als hij er niet was geweest was die bank al veel eerder omgevallen!!

Nee, zo iemand vind je niet. Dat kun je niet verwachten. Dat mag je gewoonweg niet hopen. Voor € 1,35 miljoen per jaar.

Voor € 1,35 miljoen per jaar vind je hooguit iemand die z’n school heeft afgemaakt, daarna economie is gaan studeren, verstand van zaken heeft en veel ervaring heeft in het leiden van een grote organisatie!

En dat is het ergste niet.
Voor je het weet heeft zo’n ‘ik-werk-voor-een-fooi-kneus’ ook nog eens last van normen en waarden.
En verantwoordelijkheidsgevoel.
Of, brrrr, een geweten.

Je moet er niet aan denken.
Toch?