Categorie: Internet

De Regiekamer van Het Internet

4 november 2012 / / 6 reacties

Ik vond mijzelf terug in een klein café in Amsterdam. Geen muziek, wel veel te veel mensen die de oppervlakte van een kleine huiskamer moesten delen. Praten, lachen en drinken.
Duwen om binnen te komen, duwen om te bestellen, duwen om te ontlasten en duwen om weer weg te kunnen.
Buiten verwaaide een novemberregen tot een dansende sluier van water. Enkelingen met paraplu’s en grote groepen jongeren met Oost-Europeaans aandoende wollen mutsen op het hoofd en glimmende sneakers aan de voeten liepen haastig voorbij aan de ramen, bijna allemaal richting de grachten.
Ik dronk – tot mijn verbazing – wodka zonder ijs en zag wat er gebeurde, zonder dat ik er naar keek.

“Dus jij gelooft mij niet?!?”, grijnsde de dwerg terwijl hij mij met scherpe, fonkelende ogen aankeek. Ik keek het bebaarde mannetje aan en schudde ontkennend mijn hoofd. Even verbaasde ik mij over het feit dat ik blijkbaar in gesprek was geraakt, dat deze kleine man mij sterk aan iemand deed denken en moest ik de neiging onderdrukken een opmerking te maken over de indringende knoflooklucht die baardmans verspreidde, maar ik verkoos te zwijgen en nam nog een slok.
De kleine man hupte van zijn stoel. Hij draaide zich om, wenkte naar mij en ging mij voor richting de trap. ‘Toiletten’, gaf een ouderwets, emaille bordje aan. Met snelle kleine pasjes, sprongetjes bijna, dartelde de kleine man de trap af. Ik liep hem achterna en we eindigden in een smalle kelder met drie deuren. “En nu?”, vroeg ik. “Sjjhht, momentje”, fluisterde hij. Ik keek rond. Drie deuren. ‘Heren’ stond op de eerste. ‘Dames’ stond op de tweede en ‘Privé’ op de derde deur.
De deur van de ‘Heren’ vloog open en een schijnbaar dronken man stommelde naar buiten. Nadat de man zich zacht vloekend een weg naar boven had geworsteld draaide de bebaarde dwerg zich naar mij en vroeg:”Klaar?”
“Klaar”, antwoordde ik, al was mij geenszins duidelijk waarvoor.

De derde deur zwaaide open, vanzelf zo leek het. De dwerg ging mij voor en ik volgde.
Ik keek stomverbaasd een grote, modern ingerichte ruimte in. Grote schermen met grafieken hoog tegen de muren, stijlvolle bureaus vol glanzende apparatuur. Losjes geklede jonge mensen. Vrolijke gezichten.
Overal licht waardoor je iedereen en alles kon onderscheiden, maar nooit fel. Licht zonder bronnen. Licht zonder schaduw. ‘Zwart’ licht, dacht ik.

Nog voor ik van mijn verbazing was bekomen – ik was immers zoeven nog in een bruin café – kwam uit het niets een man op mij aangelopen. “Hey, Quest!”, riep hij joviaal. Mijn maag kromp ineen. Wat gebeurde hier?! Dit was godverdomme de klootzak waar ik al bijna twee jaar last van had. De man waartegen ik aangifte heb gedaan! De man die mijn vrouw bedreigd, die een IBS voor mij wilde aanvragen, die mij al meer dan vijfhonderd keer belaagd had via e-mail, Twitter, Facebook en mijn Blog!! Ik voelde mijn hart tekeer gaan in mijn borstkas, ik wist dat mijn knokkels nu wit zagen en in mijn hersenpan vochten zelfrespect en blinde woede tegen elkaar. Zou ik hem hier en nu tegen de vlakte slaan!? In een flits bedacht ik mij hoe zijn kaak zou kraken, zag ik hoe hij op de vloer ineen zou zakken en voelde ik de hakken van mijn schoenen op zijn hoofd landen.
Ik deed het niet.
Ik draaide mij om, wilde weg van deze plek maar in de deur versperde een grote kerel mij de weg. “Superjan?”, vroeg ik verbaasd. “Helemaal, gap”, glimlachte Jan en sloeg joviaal een arm om mij heen. “Kom, leid ik je even rond.”

“Er is geen links of rechts hier”, begon Jan. “Zoals je ziet zijn de medewerkers hier gekoppeld, de koppels zitten tegenover elkaar. Hier zit ik, tegenover mij zit mijn maat Frontaalnaakt, je weet wel; Peter Breedveld.” De man aan de andere kant van het bureau keek op en begon te schelden:”Je bent een hersendode stalkende hypocriete farizeeër Jan Bennink!!” Ergens in de ruimte krijste een vrouwenstem:”Jan Bennink heeft een veel te grote bek en een kleine geest!!!” Ik kreeg het benauwd. Ik ben niet zo van de ruzie. Het is mijn achilleshiel. Sommigen zouden mij zelfs een lafaard noemen. Ik ben van het type die wel een mening heeft, maar deze vooral in scherpe woorden tegen zijn vrouw ventileert. Dat komt omdat ik in 1960 geboren ben.
“Fuck You Breedveld!”, schreeuwde een mannenstem uit een andere hoek. Ik keek wanhopig naar Superjan die mij met een ijzige blik aankeek. Plotseling barstte achter mij Peter Breedveld in een bulderende lachbui uit. Ik zag de mond van Jan Bennink trillen waarna ook hij begon te grijnzen. Steeds meer mannen en vrouwen kwamen lachend en wijzend vanachter verschillende schermen vandaan. Veel bekende gezichten. Jan Dijkgraaf, Annabel Nanninga, Annelies van der Veer, Gregor Hakkenberg, Laurence Blik, ja zelfs Mariska Orbán-de Haas kwam hand in hand (!!) met Ollie aangewandeld. Allemaal lachten zij. Allemaal lachten zij mijn richting uit.
Allemaal lachten zij mij uit.

“Je hebt er ook niets van begrepen hè”, grijnsde Dijkgraaf. “Draai je om!”, gebood hij. “Hier!! Een butkick!” Hij gaf mij met volle kracht een trap tegen mijn achterwerk.
“Oooh, niet doen Jan!”, riep Mariska. Zij liet de hand van Ollie los, kwam op mij af, omhelsde mij en gaf mij een zoen. OP MIJN MOND!!! Ik wilde protesteren maar Mariska liet niet los. De rest begon te joelen. “TONGEN, TONGEN, TONGEN!!!”, riepen zij in koor.
Ik voelde de tong van Mariska naar binnen glijden. Ik wilde hem uitspugen, maar die tong was eindeloos lang en kietelde reeds mijn huig.
“Hou op!!”, wilde ik zeggen, maar ik kon geen geluid maken.
“Kom hier godverdomme en neem me!!!”, siste Mariska.
Ik greep naar haar haar. Ik duwde haar uit alle macht weg maar dat hielp niet, ik voelde haar handen, graaiend in mijn buikstreek.
Mariska kreunde hevig, piepte klagend en begon te blaffen.

Huh?
Te BLAFFEN??
Ik opende mijn ogen en zag de kop van Bob die op mijn buik stond en met zijn natte, lange tong mijn gezicht aan het bewerken was.
“Ja, ja, ik kom”, zuchtte ik. “Pak je riem maar.”
Ik moest mij haasten, over anderhalf uur had ik een afspraak in een klein café in Amsterdam.

Hé Ben, geen blogs meer?

16 oktober 2012 / / 2 reacties

De bovenstaande vraag stelde ik op Facebook, ongeveer een week geleden.
Vanmorgen las ik dat Ben nooit meer een blog zal schrijven, Ben Hoogeboom is namelijk overleden.

Ben Hoogeboom was een fantastische verhalenverteller en een mooi mens.
Ik raad je aan om toch vooral de blogs van Ben Hoogeboom te lezen, Over Dirkswoud, op Nurks en op Gekreukt.

Ik had al een tijdje geen direct contact gehad met Ben, ik schreef hem daarom een briefje. Het heeft hem niet meer bereikt.

“Het probleem van het schrijven van een brief, Ben, is het begin. Voor mij dan. Met het begin bedoel ik niet zozeer de eerste alinea of alinea’s, nee, echt letterlijk het begin. Dus, wanneer ik aan jou een brief schrijf, Ben, dan is mijn probleem wat ik voor ‘Ben’ schrijven moet.

Neem een begin als ‘Hallo Ben’. Ik bedoel, veel mensen doen dat gewoon. Ik vind dat het niet kan. Het is plat, een blijk van desinteresse. Het voelt als de begroeting van een oververmoeide cafébaas die bij zichzelf denkt: “Daar heb je hem ook weer.” Voor mij dan hè. (Dat zal er vast alles mee te maken hebben hoor, dat ik alleen mijzelf als meetlat gebruik. Dat ik mij bij alles afvraag hoe ik het zou lezen bijvoorbeeld.)
‘Beste Ben’, dat vind ik ook al drie keer niks. Beste van wat? Beste in wat? En waarom meteen de beste? Waarom begint nooit iemand met ‘Betere Ben’? Of ‘Redelijk goede Ben’? Je krijgt toch ook geen straat naar je vernoemt wanneer je nog leeft? Dat is niet voor niets. Dat ‘beste’ staat toch maar mooi zwart op wit, terwijl over een tijdje best eens kan blijken dat iemand anders een veel betere Ben is! Beter in waar je dan ook de beste in zou moeten zijn om te worden aangesproken met ‘Beste Ben’. En zelfs als jij al de beste Ben bent die ooit geboren is, het betekent toch niet automatisch dat er niet ooit een betere – en dus nieuwe – ‘Beste Ben’ op zal staan?
Toch?

Misschien heeft de moeite die het mij kost een brief te beginnen ook wel te maken met het feit dat ik zelf altijd meteen wil weten wat voor brief ik onder ogen heb. Waar het over gaat. Van een ‘Geachte Berend’ krijg ik dus al meteen de zenuwen. Dat klinkt officieel, afstandelijk, maar komt wel van iemand die mij tutoyeert! Ik zie dan in gedachte een vriend die afstand neemt, een collega die mij er bij gaat lappen, of de buurman die heeft gemerkt dat ik mijn lege verfblikken in zijn groene bak heb gemieterd.

Nog veel erger is ‘Geachte heer Quest’. Ik denk dan meteen aan iets dat ik verkeerd gedaan heb, aan een nog altijd openstaande rekening, een dwangbevel der Koningin of een oproep om te gaan stemmen.
Dat doe ik een ander liever ook niet aan.
Ik loop er dus op stuk, op een brief beginnen.

Misschien zou ik gewoon een brief niet moeten beginnen en meteen met de deur in huis moeten vallen. Maar ja, ik zou niet graag willen dat jij een brief van mij krijgt en je de eerste drie alinea’s zit af te vragen of je wel een brief leest die aan jou gericht is. Dat je als het ware de blossen op de wangen hebt omdat het voelt alsof je stiekem in iemands badkamer zit te loeren terwijl het stoom je om de oren dwarrelt en het geluid van ritmisch op de tegels kletterend water jouw erotische fantasie op hol doet slaan en je derhalve ongewild tot aan de tanden bewapend bent geraakt!
Wat mij brengt op een begin als ‘Lieve Ben’, een begin dat ik persoonlijk ten allen tijden zal vermijden. Ik stel mij voor hoe jij een brief die zo begint opent, aandachtig de aanhef leest, een droge keel krijgt, snel je blik naar beneden richt en moet constateren dat de brief ondertekend is door Berend Quest.
Wat een deceptie!

Jammer eigenlijk, dat een brief beginnen mij zo moeilijk afgaat. Ik zou je namelijk best eens willen laten weten dat het mij goed gaat en dat ik ook graag hoor hoe het met jou is.

(Ik bedenk mij overigens dat een brief eindigen een soortgelijk probleem met zich meebrengt, en wellicht wel erger.)”

Een mooi ‘In Memorium‘ lees je op Nurks.

Frontaalnaakte Peter

12 mei 2012 / / 2 reacties

Frontaalnaakte Peter, zat op een ochtend te ontbijten.
Via social media hoorde hij, de gruwelijke feiten.
Berend Quest schreef ‘lyrisch‘ over Superjan!
En iedereen weet dat dat niet kan!
En dat alleen maar zag Peter,
want hij leest niet beter.

Frontaalnaakte Peter, maakt er graag een grote strijd van,
De wereld wordt heel simpel opgedeeld: u bent voor Peter, of tegen Superjan.
Kiest u niet, dan is Peter zeer gekrenkt
En iedereen weet dan direct hoe Peter over u denkt.
Tja, en zo hoort dat ook, vindt Peter.
Want, Peter kan niet beter.

Frontaalnaakte Peter vindt dat je niet kunt leven, zonder oordeel.
Om te weten wat Peter’s oordeel is, zoekt u naar Peter’s voordeel.
Peter verdeelt de wereld graag in zwart en wit
Peter weet immers dat er echt niets tussen zit.
‘Dat is de waarheid!’, schreeuwt Peter.
Maar ik weet wel beter.

Peter Breedveld?

(Vrij naar ‘Persoonlijke Peter‘ van Cornelis Vreeswijk)

Houd het Internet vrij, begin een puberproxy!

29 april 2012 / / 11 reacties

Stichting BREIN (Bescherming Rechten Entertainment Industrie Nederland) heeft via de rechter grote providers als Ziggo verplicht om de toegang naar ThePirateBay (TPB) te blokkeren.
Via een zogenaamde reverse proxy, eenvoudig te installeren op jouw WordPress site met de Repress plugin, is deze blokkade te omzeilen. Wanneer je de Repress plugin gebruikt loop je grote kans een sommatie van BREIN op de mat te vinden. In de sommatie wordt gerefereerd aan een ex parte uitspraak (ex parte = zonder wederhoor van de gedaagde) van een rechter in Den Haag die € 10.000 boete oplegt aan DeHomies voor iedere dag dat de proxy nog in de lucht is. Daarnaast eist BREIN dat er een boodschap op de website wordt geplaatst met het bericht dat de proxy is verwijderd op last van BREIN.
De Piratenpartij gebruikte de Repress plugin en ontving de sommatie. De Piratenpartij weigerde en er kwam een ex parte uitspraak van de rechter. Verwijderen die proxy of je betaalt € 10.000 per dag! Dat De Priatenpartij ook alle verwijzingen naar reverse poxys moest verwijderen werd met succes aangevochten. Je vindt op De Piratenpartij dus nog altijd een lijst van websites via welke je wel TPB kunt bezoeken.

Ook ik ontving, net als honderden andere ‘puberpoxy’s‘ een sommatie van Brein. Nu ben ik geen puber meer en laat ik mij ook niet zo heel snel intimideren, dus ook ik weigerde. De proxy op BerendQuest naar TPB draait 3 weken na het verlopen van de termijn in de sommatie nog altijd.
Blijkbaar wil BREIN de grotere websites wel aanpakken, maar verwacht men bij BREIN dat alleen het bedreigen van particuliere websites al afdoende is. Of het dringt bij BREIN langzaam door dat het daadwerkelijk vervolgen van honderden particulieren alleen maar geld kost, en niks oplevert.
Onderzoek wijst overigens uit dat de blokkades die BREIN via de rechter afdwingt sowieso niet leiden tot minder illegale downloads.

Het is jammer dat de discussie over de strijd tegen BREIN en voor een vrij toegankelijk Internet telkens wordt vereenvoudigd en verengd naar: je bent voor, of je bent tegen illegale downloads.

De vraag die er ligt is fundamenteler.
De vraag is namelijk: Mag een commerciële belangenpartij in staat worden gesteld om delen van het Internet af te sluiten voor gebruikers?

Het Internet is van ons allemaal. Het is niet alleen een digitale snelweg, het is vooral en met name een openbare digitale snelweg.
Niet de wetsovertreder (TPB) wordt aangepakt, maar de openbare weg wordt afgesloten.

Stel dat de politie er niet in slaagt om een verkooppunt van imitatie Rolexen in een woning opgerold te krijgen. Zou iemand het accepteren wanneer Rolex de straat waar dat huis staat laat afsluiten? Omdat ik via die weg MOGELIJK een illegale Rolex koop?
Is er één rechter te vinden die daar een vonnis over uitspreekt?
Nee, natuurlijk niet!
Is er een rechter die mij gaat sommeren mijn DVD brander uit mijn computer te verwijderen omdat ik dan MOGELIJK een illegale kopie maak?
Nee!
Is er al een autofabrikant veroordeeld omdat ik met de geleverde auto MOGELIJK de 130 kilometer grens overschrijdt?

De reverse proxy op deze website is geen aansporing om illegaal te gaan downloaden bij TPB. De reverse proxy op deze website is een protest tegen het blokkeren van de toegang tot bepaalde websites door een industrie en die slechts wordt gedreven door commerciële motieven.

Het Internet is een openbare digitale snelweg.
Waar die weg je naar toe leidt, en wat je op de bestemming zoekt is een eigen verantwoordelijkheid.

Dat het de industrie niet lukt om websites als TPB uit de lucht te krijgen mag niet betekenen dat de industrie voor de digitale snelweg de regels bedenkt, de verkeersborden maakt, de verkeersborden plaatst en naar eigen inzicht mag handhaven.

Houd het Internet vrij, begin een puberproxy!

Oproep: Sta op tegen de Noord Koreaanse praktijken van BREIN!

15 april 2012 / / 53 reacties

De stichting Brein heeft mij via de mail, de post en een aangetekend stuk gesommeerd ‘de exploitatie van uw proxyserver waarmee TPB (ThePirateBay) op internet beschikbaar wordt gesteld te staken en gestaakt te houden’.
Brein doelt daarmee op deze pagina die op dit weblog staat.

Wat is er aan de hand?
Brein heeft via de rechter afgedwongen dat Ziggo (waar ik mijn verbinding afneem) de toegang naar de website van TPB af moet sluiten. Ik heb, als Ziggo abonnee, dus geen volledige toegang meer tot het Internet.
Omdat ik het hier niet mee eens ben heb ik op mijn blog een ‘plug-in‘ geplaatst waardoor je, ondanks de afsluiting van Ziggo (of iedere andere provider die TPB heeft moeten afsluiten), toch gewoon TPB kunt bezoeken.
Dat is volgens de Noord Koreaanse denkers van stichting Brein ‘verboten’.

Volgens Brein gaat het er daarbij om dat TPB illegale downloads aanbied en dat dat verboden is.
Voor mij gaat het er om dat als een winkel illegale spullen aanbiedt, dit niet betekent dat je daarmee het recht hebt de wegen die naar die winkel leiden af te sluiten.
Volgens mij moet je dan de winkel sluiten en de boefjes die die winkel runnen aanpakken.

Dat het de industrie niet lukt om websites als TPB plat te krijgen is een probleem.
Het beperken van de toegang tot het Internet is principieel fout.

Als burger sta je dagelijks tientallen malen voor de keuze om iets te doen wat niet mag. Je mag niet harder dan 130 km per uur, maar je auto kan het wel. Je mag geen gestolen fiets kopen, maar hij word je wel aangeboden.
Of je een overtreding begaat is jouw keuze.
Autofabrikanten worden niet gesommeerd de snelheid van hun auto’s te beperken tot 130 km. Marktplaats wordt niet afgesloten omdat er gestolen fietsen te koop worden aangeboden.
Dat heet eigen verantwoordelijkheid.
En dat is een goede zaak.

Waar is de sommatie van Brein op gebaseerd?
Brein stuurt mij een sommatie met als bijlage een ex parte verbod (een uitspraak van een rechter zonder dat de gedaagde partij daarbij is gehoord) op de reverse proxy op dehomies.nl.
Dit verbod wordt door velen gezien als een zeer discutabele uitspraak zoals bijvoorbeeld te lezen is op Solv.nl door Milica Antic.

Desondanks heeft Brein het voor elkaar gekregen tientallen websites die de toegang tot TPB open hielden te intimideren door te dreigen met rechtszaken.
Afgelopen vrijdag de 13e is ook DePiratenPartij.nl, die zich niet liet intimideren, opnieuw ex parte, veroordeeld tot het verwijderen van de toegang tot TPB, op straffe van enorme dwangsommen.

En dan nog iets
Stichting Brein meent dat het beschikbaar maken van TPB door derden, zoals ik, niets te maken heeft met een principiële keuze, maar een ‘pubertstreek’ is. Letterlijk zegt Joris van Manen, advocaat van Brein hierover:
“We hebben er twee jaar over gedaan om The Pirate Bay via de rechter te laten blokkeren. En dan gaan een paar pubers dat vonnis direct en welbewust saboteren.”

Het openhouden van het Internet is geen ‘puberstreek’ zoals van Manen zo denigrerend wil doen geloven.
De vrije toegang tot informatie die op het Internet staat is een principiële zaak.
Als Brein vindt dat TPB van het Internet moet, dan moeten zij dit zien af te dwingen.
Het beperken van de toegang tot het Internet, om op die manier TPB onbereikbaar te maken is niet de weg.
Dat doen ze in landen als Noord Korea.
Wij leven hier in Nederland.

Wat nu?
Nu ga ik wellicht de volgende worden die een verbod van de rechter – waarschijnlijk ex parte – aan de broek krijg op straffe van € 10.000 per dag. Dus, ook de door mij gebruikte plugin zal ik dan moeten verwijderen.
Ik hoop echter wel dat er duizenden, en liever tienduizenden domeinhouders zijn die net als ik, in ieder geval zolang het kan, een vuist willen, kunnen en durven maken tegen deze idiote intimidatie praktijken van stichting Brein.

Je vindt de plug-in hier.
Tenzij ook die inmiddels door Brein ‘verboten’ is natuurlijk.