How are you today?

We zijn onderweg. De camper is fantastisch, maar vooral groot. 3 Meter breed en net geen 10 meter lang. Ik moet zeggen daar moet je even aan wennen. Verkeer op de snelweg, maar ook in de stad passeert links en rechts en er is geen ruimte om een beetje te zwalken. ‘Keep your lane!’, corrigeer ik mijzelf wanneer ik weer eens de neiging heb om op de meest rechter baan te gaan rijden. Van het hotel naar Miami Beach is nog altijd een uurtje of 2 rijden. Just a short drive, vinden de Amerikanen. Maar hun idee van afstand is wezenlijk anders dan dat van ons. Een dag of drie in de auto, dan ga je pas ergens naar toe. Miami Beach is verrassend rustig. We vinden een parkeerplek op nog geen 25 meter van het strand en liggen al snel met z’n vijven te grijnzen in het warme, turquoise gekleurde water van de Atlantische Oceaan.
Amerikanen zijn dan misschien wel helemaal ‘te plastic’, maar de vriendelijkheid is een weldaad. ‘Hello sir, how are you today?’ Nergens een winkelbediende, parkeerwachter of hotelmedewerker die je meteen toebijt met een op commandotoon gestelde vraag. Nee, iedereen lijkt zich hier te hebben aangepast aan het weer. Calm, relaxed and always with a smile. Altijd die geïnteresseerde oogopslag, altijd eerst de vraag hoe het met je gaat en dan pas de vraag wat je wilt. Een gesprek wordt het maar zelden, en het is allemaal maar buitenkant, maar toch. Als je dan toch in deze hitte je geld moet verdienen kun je het maar beter een beetje vriendelijk doen. En wat is er minder pijnlijk dan je zuurverdiende geld uitgeven aan iemand die je in ieder geval het idee geeft dat je de allerbeste, aller aardigste en aller charmantste motherfucker bent die op deze aardkloot rondhuppelt.