Van die dingen

koekhappen
In 1948 was het tien dagen feest. In heel Het Land. Ik was daar niet bij vanwege nog niet geboren. Na 5 Jaar oorlog, miljoenen doden en vernietiging op ongekende schaal moest Nederland weer worden opgebouwd. De schouders er onder. Samen één doel, en één missie. Het koningshuis als bindende factor voor het moment. Dat snap ik.

In 1980 was ik er wel bij. Er was feest, en er waren rellen. Er was verdeeldheid en maatschappelijke onrust. Geen woning, geen kroning. Ik snapte dat.

In 2013 ben ik er wel, maar niet bij. Ik zit gewoon thuis, ik ga de tuin doen. Er is niks voor mij bij. Ik vier geen feest, ik ben niet in verzet. Ik snap het ook niet. Ik snap de idiotie en de hysterie van de feestgangers niet. Ik snap het kuddegedrag niet en ik snap het ontbreken van massaal protest niet. Dit land is niet in crisis, dit land is in staat van massale schaapachtige apathie. Een tenenkrommend koningslied, wat niemand wil, maar wel gezongen gaat worden. Een premier die op de radio trots vertelt over de geweldige koekjes bij de thee (die de koningin zélf schenkt!) en dat die geweldige koekjes er waarschijnlijk ook wel zullen blijven onder Koning Willem. We gaan massaal geld uitgeven, want dat is goed voor het land. We gaan zuipen, ons gezicht oranje verven, zaklopen, wc-potten gooien, Maxima proberen te zoenen en waxinelichtjes werpers opsporen.
Het. Is. Feest.

En ondertussen is de hypotheek nog een beetje meer waard geworden dan het huis, hebben illegalen bijna de status van crimineel, sterft Syrië gewoon door, wordt ‘Europa’ krampachtig en tegen beter weten in overeind gehouden en klagen bestuurders van banken en woningbouwcorporaties over het schijtloontje dat zij verdienen. Onze regering spreekt over historische akkoorden maar schuift ondertussen iedere wezenlijke beslissing voor zich uit. We zijn verwend. Gezapig. We worden collectief genaaid en we zijn er nog niet uit of we het erg vinden of niet. Daar gaan we nog maar weer eens over praten. In de buurthuizen, wijkraden en op partijcongressen.

Henk en Ingrid die bij de voedselbank informeren of zij de spruitjes ook kunnen ruilen voor een tray bier en hun advocaat schriftelijk een klacht bij de consumentbond laten deponeren als het antwoord nee is.
Van die dingen.

3 Reacties

  1. Geweldig stukje. Misschien zou je aan de zin ‘Dit land is niet in crisis, dit land is in staat van massale schaapachtige apathie’ kunnen toevoegen: ‘dit land is feitelijk in staat van ontbinding?’ Soms zou je dat haast wel denken, zeker gezien het collectieve naaien dat aan de orde van de dag is….. Gelukkig hebben we een van de beste kabinetten sinds WO II (aldus Rutte laatst) dus komt het vast allemaal goed ;-)

  2. Ja, en het gekke is: ik dacht dat we het diepste dieptepunt qua vertrouwen al bereikt hadden maar nee, het kan nog dieper! Op zich is dat natuurlijk wel weer knap van het kabinet ;-)

Zeg het maar!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.