Mocht je zorgen hebben over de gevolgen van de huidige economische crisis neem dan van mij aan dat het ergste nog moet komen. De verzorgingsstaat zoals we die kennen wordt langzaam maar zeker uitgekleed. De gevolgen, zo is mijn overtuiging, ervaren wij nog niet in de volle omvang. Meer belastingen, minder voorzieningen, minder koopkracht en minder tijd als je ziek wordt of zonder werk komt te zitten.
Ik weet niet hoe het met jou is, maar mijn hypotheek is inmiddels een stuk meer waard dan mijn huis.
Wij in huize Quest zijn boffertjes. Allebei een baan, allebei gezond en geen (onvolwassen) kinderen met een beperking of handicap. Ook onze ouders kunnen in hun eigen behoeften voorzien. Onze oudste zal over een jaar of 2 gaan studeren, en gelukkig hebben we daar geld voor vastgelegd. We hebben een goed huwelijk, dus we hoeven niet te scheiden. Dat kan ook helemaal niet. Financieel.
Als je er goed naar kijkt mag er eigenlijk niets gebeuren wat de huidige situatie in gevaar brengt. Niet ziek worden, niet werkeloos raken, geen ruzie krijgen en de auto moet nog minstens een jaar mee.
We zijn boffertjes, en het geluk mag ons niet in de steek raken.
Ons geluk staat onder druk. Het afbreken van de verzorgingsstaat heeft niet alleen directe gevolgen in de vorm van bezuinigingen en het uitkleden van voorzieningen. Als de crisis een aardbeving op de oceaanbodem is, dan zijn bezuinigingen de aardschokken. De echte ramp in de vorm van een tsunami moet nog komen. Na de bezuinigingen, het afbreken van de voorzieningen en het verhogen van de belastingen worden we overspoelt door een tsunami van angst. Een tsunami die het land intrekt en op de weg terug begrippen als solidariteit en redelijkheid meesleurt en verzuipt in onze Noordzee.
We stemmen niet meer PVDA, CDA of D66. We stemmen zelfs geen VVD. We stemmen op polariserende partijen. We stemmen op de PVV, omdat het de schuld van de Islam is. We stemmen op 50+, omdat wij ouderen er altijd hard voor gewerkt hebben en dus recht hebben op welvaart. We stemmen niet uit overtuiging, maar uit angst. We stemmen niet meer voor een ideaal, maar tegen de bedreigingen van de eigen specifieke belangen.
En ondertussen wordt het beetje vertrouwen dat we nog hebben in ons systeem iedere dag verder beschadigd. Volgens de staatsbank ABN is € 1,35 miljoen per jaar volkomen onvoldoende om een goede manager te vinden. Diezelfde ABN heeft 54 dochterondernemingen in belastingparadijzen. Niet zoveel als Shell (85), maar toch.
In Tegenlicht was de afgelopen week te zien hoe grote multinationals er voor zorgen dat zij nauwelijks belasting hoeven te betalen door gebruik te maken van allerlei schimmige constructies en belastingparadijzen. Tegelijkertijd worden scheepsladingen van uw en mijn geld worden richting Cyprus (ook een belastingparadijs) gebracht.
Alles wat groot is ruikt zo langzamerhand naar verrot. Grote multinationales, grote banken, grote organisaties en grote politieke, economische en financiële systemen.
Dus groeien multinationals groter, blijft de macht bij de banken, storten we miljarden in bodemloze putten, fuseren we de gemeenten, bouwen we aan super-provincies en steken we de loftrompet over Europa.
Alles wordt groter, alles behalve het individu.
Ondertussen kun je het water horen komen.
Zeg het maar!