“Ach man, schei nou toch uit. Ik ben het zo zat weet je dat? Ieder jaar weer dat zelfde gezeik. En ieder jaar meer, vroeger, vaker, langer. Blèèèrghhh!!! Ik schijt er gewoon op. IK HAAT MEZELF!!!!”
“Rustig maar. Neem even een slokje water.”
“GODVERDOMME!!!! KUTKINDEREN, KUTNEGERS, KUT, KUT, KUT, KUTZOOI!!!!”
“Hey, kom op. Get a grip. Relax. Doe even wat adem-oefeningen joh.”
“Ja, ok. Sorry. Pffffffff…. Hè.
Weet je wat het is, ik snap wel dat de dingen niet hetzelfde blijven, als iemand dat snapt dan ben ik dat wel, maar de laatste 40 jaar trek ik het gewoon niet meer. Ik bedoel, ik had gewoon een eenmanszaak met een parttimer, weet je nog? Nu heb ik verdomme 681 man in dienst! En allemaal zwart hè! Niet dat ik geen belasting betaal natuurlijk, maar qua kleur bedoel ik.
Hoe denk jij dat mijn jaar er uit ziet met de huidige crisis? Of denk je dat er minder van mij gevraagd wordt? Denk je dat er iemand rekening houdt met mij? Echt niet!
Ach, je kunt toch wel wat vroeger komen? En ach, je kunt toch wel wat vaker geven? En och, wat maakt die paar honderd euro nou uit? We vieren het tenslotte maar één keer per jaar.
Nee, dan ineens maakt het niet uit dat ik Zuid-Europeaan ben. Dan niet!”
“Ik snap dat je het nu wat somber ziet, maar er zijn toch ook leuke kanten? Denk eens aan al die gelukkige kinderhartjes?”
“Ach ja. Kinderhartjes. Niets is zo mooi dan zo’n blozend kinderkoppie. Al moeten ze tegenwoordig niet ouder zijn dat een jaar of 4, want daarna beginnen ze al knap eisen te stellen.
Maar goed, die kindjes. Daar doe ik het voor. Ieder jaar weer.”
“Nou, zie je wel!”
“Ach ja. Het zal wel met de herfst te maken hebben, en met de stress die weer gaat komen.”
“Top. Prima. Goed dat je er zo in gaat staan. Zal ik die afspraak van vanmiddag dan maar bevestigen?”
“Afspraak? Met wie?”
“Met Dieuwertje Blok, van het Sinterklaasjournaal.”
“Nee hè? Nee hè? Niet nu alweer die Dieuwertje Blok!!!”
“Jawel, Dieuwertje hoort er bij.”
“WAS IK MAAR DOOD!!”
“Je bent dood, al 1672 jaar.”
“Ow.”
“3 Uur, is dat wat?”