Gesloten deuren

Twee weken geleden, maandagmorgen.
Telefoon. De KPN kondigt een ‘collect call’ aan. Ik hang op. Onzin, mijn kinderen zijn thuis, M. is boven. Ik ken verder geen mensen voor wie ik wil betalen omdat zij mij bellen.
Tenminste, dat is wat ik M. vertel als zij beneden komt en vraagt wie er belde.
In mijn achterhoofd gebeurt iets anders. Het is S., ik weet het zeker. Wil ik hem dan niet spreken? Nee, niet op mijn kosten, vertel ik mijzelf. Eerlijker is misschien dat ik het ‘nu even niet’ wil. Maar de waarheid is dat ik het helemaal niet wil.
Ik weet dat het verbreken van de verbinding slechts uitstel is. De telefoon zal opnieuw rinkelen. En hij wordt een keer opgenomen. Is het niet door mij, dan wel door een ander lid van ons gezin. Als de telefoon opnieuw rinkelt neem ik hem op.

S. vertelt dat hij 10 augustus vrijkomt. Hij heeft er dan ruim een jaar gevangenisstraf opzitten na een veroordeling voor een gewapende roofoverval met ernstige geweldpleging.
In de afgelopen 15 maanden sprak ik mijn zoon drie keer over de telefoon. De eerste keer vroeg hij geld voor een telefoonkaart, de tweede keer belde hij ‘om niets’ en nu, de derde keer vertelt hij dat hij vrij gaat komen.
Het is vervroegd, hoor ik hem zeggen. Waarom weet hij ook niet.
Volgens S. moet hij zich verplicht melden en in behandeling gaan voor zijn verslaving, anders komt hij weer vast.
Als ik vraag hoe dat dan moet en wie dat dan regelt antwoordt hij dat hij dat allemaal niet weet. Hij komt gewoon vrij. Hij vertelt zich bij de nachtopvang te kunnen melden en dan maar zien hoe het verder gaat.
Dan komt de vraag: ‘Kan ik niet voor een paar dagen bij jou terecht?’
[suffusion-widgets id=’3′]
Het ‘maar natuurlijk’, ligt op mijn lippen. Het is mijn kind. Mijn kinderen hoeven niet te vragen of zij bij mij mogen slapen. Mijn kinderen horen bij mij. Mijn kinderen zijn altijd welkom.
Mijn gedachten verkrampen. Ik kan geen ‘nee’ zeggen! Toch? Dat kan toch niet?!
Maar ik kan ook geen ‘ja’ zeggen. Ik denk aan M., en aan mijn drie andere kinderen. Aan de laatste keer dat S. hier over de vloer kwam. Hoe ik hem weggebracht heb. Hoe ik mijn eigen kind met zijn hele bezit in een plastic tas en 15 euro aan de andere kant van de dijk succes gewenst heb. De angst om wat er komen ging. Wetende hoe gruwelijk mis het zou gaan. Ik denk aan de nachtmerries van mijn jongste zoon. Aan de tranen van mijn dochter. Aan de strijd van M.
‘Ik moet er even over nadenken’, antwoord ik. We spreken af dat hij over een paar dagen terug zal bellen.

Ik stel de vraag aan M. Wat zij er van zou vinden wanneer S. een paar dagen hier komt wanneer hij vrij is. Tegenvragen. Waarom? Hoelang? Met welk doel? Waarom niet bij zijn moeder? Wat zijn de afspraken? Hoe gaat hij weer weg? En waar naartoe? En wie regelt wat? Wat zijn de condities? Staat hij droog?
Het is een helder antwoord.
‘Are you kidding me?’

De dagen hierna zijn slopend. Voor mij, maar zeker ook voor mijn omgeving. Slecht slapen, bizar dromen en steeds dieper in mijzelf wegkruipen. Zwijgen, malen en verder zwijgen. M. kent het zo langzamerhand en ik zie hoe zij zich er doorheen probeert te worstelen, hopend op betere tijden. ‘Kan ik iets voor je doen?’, vraagt M. aan mij. Nee, soms kun je niets voor mij doen.
Eerst droom ik dat M. de koffers pakt, mij een kus geeft en met betraande ogen maar zeer beslist de deur uit wandelt. Op tafel ligt een briefje: ‘Ik heb het echt geprobeerd, kus M.’
Daarna droom ik dat op vakantie ben en na twee weken gebeld wordt met de vraag waarom ik mijn honden niet heb ondergebracht. De beestjes zijn van uitdroging doodgegaan.
Dan droom ik dat ik, samen met mijn ex, S. een spuit insuline geef als hij een maand of drie oud is. Hij overlijdt en iedereen vindt het uitermate verdacht. Als de politie aanbelt schrik ik badend in het zweet wakker.

‘Nee, dat gaat het niet worden. Het kan niet. Het geeft te veel stress, te veel spanning en er zijn te veel vragen. Sorry. Kun je niet bij je moeder terecht?’
Het is er uit: nee, je bent hier niet welkom.
Even is het stil. Dan zegt S. dat hij het wel snapt.
Ik stel voor dat ik hem opwacht bij de gevangenispoort en dat we dan samen een kop koffie gaan drinken. Ik kan hem dan meteen langs de benodigde adressen rijden om zaken in gang te zetten.
‘Ok, dan bel ik nog wel even over de tijd en zo’, zegt S.

Tijdens een wandeling twee dagen later zeg ik M. dat ik S. heb verteld dat hij niet welkom is. Ik vloek. Omdat ik godverdomme tegen mijn eigen kind heb gezegd dat hij er bij mij niet inkomt.
Ik huil. Eindelijk.

33 Reacties

  1. Wat godverdommes moeilijk én knap!

  2. Verschrikkelijk, Berend, verschrikkelijk.

  3. Pim Uijttewaal

    7 augustus 2011 op 13:56

    Hulde! Heb zelf ook ervaren dat de beste manier om een verslaafde te helpen is door ‘m niet te helpen. De ogen moeten zelf opengaan… Klinkt hard maar is het niet… Zachte heelmeesters.. Zeker ouders…

  4. Diep respect!! Ik huil met je mee.

  5. Enorm goed dat je dit opschrijft en de wereld instuurt.

    Krachtig!

  6. frederiek (@frederiekFF)

    7 augustus 2011 op 14:12

    Ik geef je een bemoedigde tik op je schouder met een traan in mijn oog!
    Man,man wat had/heb je een groot… dilemma!!
    Frederiek

  7. Het geheim van geluk is vrijheid en het geheim van vrijheid is moed.
    respect, voor het delen van je overweging, je dromen, je besluit, je emotie en je kracht.

  8. Sytske/CultureS

    7 augustus 2011 op 14:21

    Wat een verscheurd gevoel. En wat een dapper besluit.

  9. Diep respect om zoveel liefde, verdriet, eerlijkheid en moed.

  10. Jemig man, wat zwaar voor jou/jullie.
    Ontroerend mooi opgeschreven. Ik kom in mijn werk ook veel mensen tegen zoals ‘S.

    Veel sterkte!!

    Ria

  11. Wat een ongelooflijk moeilijk dilemma lijkt me dat. Knap hoe je dit hier onder woorden hebt gebracht. Sterkte verder, want dit ‘verhaal’ is hiermee natuurlijk nog lang niet afgelopen.

  12. MarinellaBee (@MarinellaBee)

    7 augustus 2011 op 14:54

    Helaas herkenbaar. Ik weet hoe het is in om in zo’n situatie te zitten en welke keuze je maakt. Loodzwaar, maar kiezen voor je zoon is in deze helaas geen optie. Ik heb erg veel respect voor je. Sterkte!

  13. Gesloten deuren die niet gesloten zijn…. ruimte biedend voor een ieder, met voor jou als zware taak om deze ruimte te kiezen. Wat een grootsheid dat je durft te kiezen!

  14. Wat een zware beslissing. Heftig. Moeilijk. Dubbel. Een duivels dilemma.
    Maar erg begrijpelijk dat je deze keuze maakt. Dapper des te meer.
    Het maakt ook ruimte voor iets nieuws, zoon die nu zijn eigen leven/keuze moet gaan maken.

    Keep the faith!

  15. Wat een heftige, maar moedige, beslissing. Ik hoop dat S deze “strijd” zal winnen en een beter levenspad kan gaan bewandelen.

  16. Zwaar, moeilijk, maar goed besluit.
    Heb ooit broer deur geweigerd. Vreselijk moeilijk, maar ik koos ook voor mijn gezin.

    Sterkte, dappere man.

    Marjon.

  17. Anita Steenbakkers (@Zijdieniettwitt)

    7 augustus 2011 op 16:58

    Een “lillend” bloQ. Pijnlijk. Hartverscheurend meer. En als de schrijver moed wordt toegekend, moet ik mezelf als laf definieren. Want ik heb vooral vragen. Die ik niet stel. Omdat ik wellicht niet bereid ben om de antwoorden (zo ze al gegeven zouden kunnen/willen worden) te ontvangen. Ik voel namelijk vooral een hunkering. Van een vader. En zijn zoon. En van een omgeving waarin beiden zich bewegen. Die hunkering herken ik dan wel weer. Als moeder, dochter, mens. Want het is ons blijkbaar niet altijd gegeven om verschillende werelden te synchroniseren.

    • Je mag alles vragen. Echt. Als daar geen ruimte voor was, dan had ik het niet opgeschreven.

      • Anita Steenbakkers (@Zijdieniettwitt)

        7 augustus 2011 op 18:33

        Zoals ik al schreef heb ik veel vragen. Die varieren van plat tot filosofisch. En mijn aarzeling blijft. Want ik weet dat je in iemands schoenen moet hebben gestaan om zijn/haar perspectief te kunnen zien. En ik heb dat niet in deze setting. Maar desalniettemin een poging (met inleiding).

        Een behoeftig -in dit geval misschien zelfs gemankeerd- kind kan, ongeacht leeftijd, volgens mij niet anders doen dan hulp en steun vragen aan de 2 mensen die hem/haar aan hun stam geent hebben. S vraagt, letterlijk en figuurlijk, om “shelter”. Jouw 1e impuls is je hart te volgen. Later volgen allerlei overwegingen om het niet te doen. En dat lijkt een keuze die voortkomt uit het goochelen tussen diverse belangen. Maar jij huilt.

        Vraag; Wat was het breukvlak van jouw keuze? Of anders gezegd; wat had kunnen gelden als raakvlak van deze “delen”. (waarbij delen dan staan voor de belangen van enerzijds S en anderzijds jouw huidige gezin) ?

    • “Later volgen allerlei overwegingen om het niet te doen.”

      Het is in mijn beleving iets anders. Meer ‘alles overwegend besloot ik het niet te doen’.
      Ik probeer hier eerder uitdrukking te geven aan de schrik dat je als ouder zover kan komen dat je ‘nee’ zegt tegen je eigen kind dan dat ik probeer te beargumenteren – of zo je wilt te verantwoorden – waarom ik dat doe.

      Met ‘moed’ heeft het ook allemaal niets te maken.

  18. Ik weet niet of ik deze beslissing nou zo ‘moedig’ vind zoals alle reacties hierboven zeggen. Ik vraag me af of M (voor wie ik overigens enorm veel respect heb) al haar vragen ook gesteld zou hebben als het een van haar eigen welpen zou betreffen.
    Waar het op neerkomt is dat Berend moest kiezen, kiezen voor de eerste of de tweede leg. En hij heeft gekozen voor zijn huidige gezin. Dat is zijn goed recht.
    Geen enkele ouder zou zo’n keuze hoeven moeten maken.

    Eerste leg, ze komen er vaak maar bekaaid af.

  19. Superdupersiep

    7 augustus 2011 op 17:19

    Wauw! Stil van! Moeilijk en dapper! Ik snap de tweestrijd! Verabtwoordelijkheidsgevoel tegenover allebei. Ik vind het enorm knap van je!

  20. Wow.
    Ik huil ook.
    Dilemma’s over je kinderen zijn de allermeest schrijnende.

    Prachtig geschreven. Heel veel sterkte voor jou en de jouwen, ook S.

  21. Onmenselijk keuze voor n ouder en toch heel hard nodig… Ik bewonder jouw kracht en realiseer me nu des te meer hoe kwetsbaar ook wij ouders zijn…

  22. En wat ik echt *naar vind* is dat er de advertentie voor je ebook onder dit stuk staat. Maar dat is een kwestie van smaak waarschijnlijk

  23. Het eeuwige dilemma: onvoorwaardelijke ouderliefde of jezelf op Nummer 1 plaatsen…
    Het verhaal raakte mij. Ik hak ook met dit bijltje… Mijn leerschool is dat onvoorwaardelijke ouderliefde ook aan voorwaarden is gebonden. Verbind je er geen voorwaarden voor jezelf aan, dan offer je jouw leven op aan het welzijn&geluk van je kind. Dan zijn er aan beide kanten verliezers. Jij bent – in het gunstigste geval – nog een schim van jezelf en je kind is nog precies hetzelfde. Als je goed zorgt voor jezelf, zit je goed in je vel en kan je er ook voor je kind zijn op momenten die belangrijk zijn zonder dat jij achter het stuur kruipt en hij/zij op de achterbank duikt!

  24. Tjonge Berend, je blijft ons verbazen. Maar… als je op je eentje had gewoond, dan had je zeer waarschijnlijk ja gezegd! Eens?

    Nu draag je de verantwoordelijkheid voor thuiswonende jonge kinderen. Dat je deze kinderen wilt beschermen is vanzelfsprekend. Dat heeft consequenties maar betekent niet dat je niet van S houdt. Als dat zo was dan had je geen probleem, toch?

    M had hierin, vind ik, een wat ondankbare taak. Nu lijkt het er een beetje op of door haar toedoen, jij geen andere keus had dan voor haar kinderen te kiezen. En ja, ik vind dat het beschermen van jonge kinderen geen afweging zou moeten zijn maar een vanzelfsprekendheid. Daarmee heb je volgens mij de enige juiste beslissing genomen. Laat dus niemand M dit kwalijk nemen…

    Wat ook wel duidelijk is: je bent hier niet klaar mee… Wie weet waarmee je in de toekomst nog wordt geconfronteerd. Voor mij is echter zo helder als glas; jij bent niet (meer) verantwoordelijk voor wat S doet en je draagt dus ook geen schuld! Dat is óók loslaten, en loslaten is moeilijk!!!

    Ik ga er natuurlijk niet over en het klinkt makkelijk maar ik bedoel het goed: van mij mag je jezelf de volgende keer wel ietsjes minder kwellen. Je kunt je er op instellen en leren om iets harder voor jezelf te zijn. Ik hoop echt dat het lukt… En noe, gewoon deurgoan! ;-)

  25. Jan Willem Bot

    7 augustus 2011 op 20:35

    Man… Je bezorgt me kippenvel… Zelf twee jongens waarbij deze situatie totaal niet speelt; maar kippenvel! Wat een onmogelijke keuze. Aan zowel je ‘ja’ als aan je ‘nee’ hangt een onbetaalbaar prijskaartje. De wreedheid van de natuur is dat je altijd betaalt. Vooraf of achteraf. Alle respect voor je keuze, in dit geval gaan oud en nieuw blijkbaar niet samen. Hoewel ie niet bij je terug kan komen, laat ‘m alsjeblieft niet los, hij is hier dankzij jou… Voor nu denk ik dat je hem enorm geholpen hebt met je besluit. Maar laat ‘m niet los. Als een zoon nergens meer heen kan, gaat ie namelijk naar z’n vader…

  26. Heb je jezelf de vraag gesteld wat wel jouw mogelijkheden zijn? je zoon vraagt iets en daar kan/wil je geen ‘ja’ opzeggen. Dat antwoord hoeft niet lijdend (ja lange ij) te zijn: wat heeft hij en vooral wat heb jij aan een verscheurd gevoel?
    Wat kan/wil je wel voor hem doen? Wat betekent het voor jou en voor hem als je nieuwe/andere contactmomenten creëert? Nu lijkt het mij dat het verleden nog steeds erg bepalend is voor jullie toekomst en juist van de toekomst moet hij het hebben: niet opnieuw zoals het was.
    Succes met je volgende stappen. Welke deur ga je opendoen?

    • Mijn stukje gaat over het besef dat je zover kunt komen dat je ‘nee’ tegen je eigen kind zegt. En dan niet in algemene, maar specifiek over mijn ‘nee’ tegen mijn kind.

      Als mijn ‘nee’ alles is wat ik aan mogelijkheden zie dan zou ik aankomende woensdag niet aan de poort staan om hem op te halen en zaken met hem te gaan regelen.

      Mijn ‘nee’ betreft slechts het verblijven en slapen in mijn huis.
      Als dat niet helder is dan heb ik het niet goed opgeschreven.

      Het LIJKT er overigens niet alleen op dat het verleden erg bepalend is voor de toekomst, het IS heel bepalend. Als je het moet hebben van de toekomst zul je heel goed moeten kijken en leren van je verleden; zonder dat te doen is er helemaal geen toekomst. Zeker niet voor mijn zoon.

Zeg het maar!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.