De bevrijding van Rainer Beck en Bruno Dorfer

Oorlog is waanzin.
In de periode 1939 – 1945 vonden wereldwijd ruim 72.000.000 mensen de dood. Militairen en burgers. Door wapens, honger, ziekte of gaskamers.
Oorlog is waanzin.

Op 8 mei 1945 gaven de Duitsers zich over. De waanzinnige dictator was dood, een waanzinnig regime met volkomen waanzinnige idealen en doelstellingen was verslagen.
In Nederland gaven de Duitsers zich over op 5 mei van dat jaar.
Ruim 5 jaar was er strijd geleverd tegen een leger dat niet alleen zeer goed kon vechten maar dat in dienst stond van een regime dat zich kenmerkte door volkomen ontmenselijkt gedrag.

De geallieerden riepen Duitse soldaten tijdens de oorlog via pamfletten en radioberichten op te deserteren uit dat verschrikkelijke en onmenselijke nazi-leger. Zij zouden dan gespaard worden en een goede behandeling krijgen.

Op 5 september 1944, bekend geworden als ‘Dolle Dinsdag‘ deserteerde een jonge soldaat van de Duitse marine, Rainer Beck. Rainer Beck kwam niet alleen uit een sociaal-democratische familie, hij was half Jood. Rainer Beck en zijn familie behoorden tot de ‘natuurlijke vijanden’ van Duitsland. Bij de Duitse marine had hij tot dan toe, bizar als het klinkt, de bescherming gevonden die hij nodig had.
Rainer Beck zat ondergedoken in Nederland (hij had een zuster die naar Amsterdam was gevlucht), en meldde zich na de bevrijding in Amsterdam bij onze bevrijders, de Canadezen. Via een aantal opvangplaatsen, waar hij een andere jonge deserteur Bruno Dorfer ontmoette, werden de 2 jongemannen overgebracht naar het Amsterdamse havengebied. Op het oude Ford terrein waren nog 2000 Duitse militairen ‘opgevangen’. De Duitsers waren namelijk op bevel van Churchill niet ‘krijgsgevangen’ genomen maar werden behandeld als ‘gecapituleerden’. Churchill had namelijk bedacht dat een Duits leger nog wel eens te pas kon komen bij het bevechten van de Russen.

De Duitsers mochten dus wel verslagen zijn, zonder gezag en macht waren zij niet. De Duitsers hielden bijvoorbeeld de orde in het opvangkamp en de officieren hadden gewoon de beschikking over hun pistolen.

De Duitse officieren die de leiding hadden in het opvangkamp besloten dat zij Rainer Beck en Bruno Dorfer wegens desertie voor een krijgsraad wilden slepen en veroordelen. Na toestemming van de Canadezen werd een krijgsraad georganiseerd en binnen 15 minuten werden de jongens ter dood veroordeeld.
Nog die middag werden zij in een Canadeze 3-tonner geladen en met een executiepeloton – door de Canadezen van wapens, munitie en spade’s voorzien – naar de schietbaan van Zeeburg gereden.
Niet lang daarna klonk het tweemaal: ‘Achtung! Durchladen! Anlegen! Feuer!’

Het is dan 13 mei 1945. 8 Dagen na de bevrijding van Nederland. 5 Dagen nadat de 2e Wereldoorlog officieel is beëindigd.

Oorlog is waanzin.
De Canadezen die toestemming gaven voor deze krankzinnige actie zijn nooit ter verantwoording geroepen.
De voorzitter van de Duitse ‘krijgsraad’, Wilhelm Köhn, werd na de oorlog een topfunctionaris van de rechterlijke macht in het nieuwe Duitsland.

Chris Madsen (Canadees Historicus) concludeert in zijn ‘Victims of Circumstance’:

The execution of Bruno Dorfer and Rainer Beck by surrendered German troops in Canadian custody was a product of many factors. Under a dubious interpretation of international law, Canadian military authorities permitted a continuation of the German military structure after the demise of the Third Reich. German assistance was indispensable in the disarmament, concentration, and evacuation of the German armed forces within Holland.
Unfortunately, disinterested Canadian military authorities also left the German military in control of order and discipline. German commanders and military judges applied a military law warped by National Socialism. The Canadian military, distracted by larger political and strategic concerns, tardily instituted restrictions on these proceedings. Dorfer and Beck, seeking safety and friends, instead found indifference and enemies. Were
the deaths of Dorfer and Beck avoidable? Yes! Indeed, it is hard to understand why Canadian military authorities did not follow, from their
first arrival in Amsterdam, the graduated policy eventually adopted towards German deserters. In the case of Dorfer and Beck, only one strong
voice along the Canadian or German military hierarchies was needed to question the irony of the situation. Disappointingly, none was present.

Ik houd het bij de conclusie dat oorlog, elke oorlog, waanzin is, uit waanzin voortkomt en tot waanzin leidt.

Overige Bronnen:
Louis Proyect: The Unrepentant Marxist.
Chris Madsen: Victims of Circumstance: The Execution of German Deserters by Surrendered German Troops Under Canadian Control in Amsterdam, May 1945.
Militairzeeburg.nl.
Pierre Heuboer: (VK) De laatste Duitse schoten.