Het is ondertussen ruim 20 jaar geleden dat er een heuse beweging ontstond die zich hard ging maken voor een betere waardering van de zorg. Uiteraard wilden de verpleegkundigen en verzorgenden meer geld, maar wat mij het meeste aansprak destijds – als jong gediplomeerd verpleegkundige – was de roep om meer professionalisering.
‘Wij zijn geen nonnen meer!’, was de veel gehoorde slogan.

Jammer was wel dat actie voeren gelijk stond aan het vertonen van kleutergedrag. Jammer was ook dat ‘harde’ actie volgens de werkers veelal niet mogelijk was want ‘de patiënt mocht uiteraard niet de dupe zijn’ en jammer is vooral dat de werkers in de gezondheidszorg met clubjes als NU’91 zich op termijn in de eigen vingers hebben gesneden.

Er is inderdaad meer geprofessionaliseerd.
Maar concreet dat betekent veelal dat er meer theoretisch opgeleiden de uitvoerenden vertellen wat voor werk zij moeten, en vooral ook hoe zij het werk moeten doen en dat die uitvoerenden minder opgeleid en goedkoper zijn.
Je moet al die dure professionals toch ergens van betalen niet waar.
Noch de werker, noch de patiënt is er beter van geworden.

Maar goed, daar gaat het mij eigenlijk nu niet om.
Ik sloot mijn opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige af met een scriptie met de titel ‘Motieven onder de loep genomen’. Het was een scriptie waarin ik mijn eigen demotivatie beschreef, en met het ontwarren van mijn demotivatie ook de weg terug naar nieuwe motivatie vond.
Vijf jaar was destijds de gemiddelde ‘levensduur’ van een verpleegkundige voor hij/zij het opgebrand en gefrustreerd opgaf. Dat is vijf jaar met inbegrip van de drie jaar opleiding dus.

Ik kwam er achter dat beeldvorming en verwachtingen bij nieuwe verpleegkundigen zeer ernstig in tegenspraak waren met de praktijk. Aankomend verpleegkundigen waren sterk intrinsiek gemotiveerd, hadden vaak mensenredder fantasieën en raakten al snel gedesillusioneerd door de praktijk van alle dag.
Niks mensen helpen, niks mensen redden, niks ‘goede dingen doen’.
Productie draaien, bedbezetting en modeziekten.

De hele beweging om ‘van non naar professional’ te willen overgaan stond mij dus zeer aan.
Professionalisering, daar lag de oplossing.
Zorgverlening als vak, en niet als roeping.
Dat zouden we gaan nastreven, dat was het doel. (Toch Nu91?)
Een gedegen opleiding, meetbare resultaten halen in het werk en daarvoor een redelijk loon betaald krijgen.
Met je nonnen!

Vandaag zit ik in de auto en rijd terug naar huis van een paar uurtjes wachtkamergemak in het UMCG. Op de radio een spotje met de stem van Dolly Dot Angela Groothuizen.
Angela roept ons op om toch vooral een hartje te sturen naar onze favoriete zorgverlener.

Dat verdienen die mensen namelijk.
Ze doen het namelijk allemaal voor jou.
Het zijn allemaal mensen die graag andere mensen helpen.
Lief hè?