Nee, het is inderdaad niet grappig.
En, het was ook helemaal geen grap. Niet van de man die zichzelf in de brand stak op de Dam (ik ga de beelden niet linken), maar ook niet van mij die deze tweet verstuurde.

Mensen die zichzelf in de fik steken, ik kan dat niet bevatten. Het is een daad waar in ieder geval een enorme hopeloosheid en machteloosheid uit spreekt.
Maar, ik vraag mij wel af of hopeloosheid, wanhoop of machteloosheid maakt dat je willekeurige voorbijgangers een levenslang trauma mag aandoen door jezelf met benzine te overgieten en aan te steken.
Ik bedoel: wat verwacht je van die mensen?
Dat die mensen alleen gaan kijken?
Dat ze jouw blussen?
Dat er nu wel aandacht komt?
Of, vind jij dat die mensen jou iets hebben aangedaan?
Wat wil jij?

Aandacht.
Jezelf in de brand steken is een manier om de aandacht te trekken. Een gruwelijke manier. Een vernietigende manier. Niet alleen gruwelijk voor jou, maar voor iedereen die er getuige van is. En als je dat op de Dam in Amsterdam doet; Ik vind dat stuitend.
Voor iedereen.
Niet alleen voor hen die er toevallig getuige van MOETEN zijn, omdat ze daar lopen, maar ook voor iedereen die op een link klikt omdat dit soort gebeurtenissen tegenwoordig bijna altijd wordt opgenomen en binnen minuten online staat.

Er staat dus iemand met een telefoon op te nemen hoe iemand zich in de fik zet.
Er staat – een gewone burger? – zonder trillende handen door te filmen terwijl wanhopig wordt getracht de man, die brand als een fakkel, te doven.
Er roept iemand: ‘Wat een psychopaat!!’
Er is iemand die dit minuten later op het Internet zet.
Binnen no-time gonst het rond op Twitter.
En we roepen ‘ohhh’ en ‘ahhhh’ en we vinden het allemaal vreselijk.

En natuurlijk lieve, meevoelende, inlevende en zorgzame medeburgers: Berend Quest is infaam, abject, niet grappig en kwetsend.
Waren wij allemaal zo warm en betrokken als u dan kwamen deze wanhoopsdaden veel minder voor.