Vrouwke van Stavast schreef een stukje op haar blog met de titel ‘Maak niet alle mannen verdacht‘.
Een persoonlijke reactie.
Ik heb 15 jaar van mijn leven in de GGZ gewerkt, waarvan een jaar of 7 in een centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Ik ben op mijn werk beschuldigd. Van seksueel misbruik. Die beschuldiging is nooit verder gekomen dan, laten we zeggen, het ziekenhuisterrein waar het zich afspeelde.
De beschuldiging is ook weer ingetrokken, net zo gemakkelijk als dat hij werd uitgesproken.
Ik werkte op een afdeling acute psychiatrie voor volwassenen toen ik tijdens een late dienst een telefoontje kreeg van het dienstdoende Avondhoofd. Deze collega vertelde mij dat een patiënte haar had verteld dat ik die patiënte, in de doucheruimte, verkracht zou hebben.
Om zo iets te horen is, kan u zeggen, zo schokkend dat ik ook nu – een jaar of 20 later – nog begin te trillen als ik er aan terugdenk. Want, wat moet je? Je zegt uiteraard dat het niet waar is, je vraagt wat er nu van je verwacht wordt en je geeft aan mee t zullen werken aan welk onderzoek dat ook maar nodig is, of nodig wordt geacht.
‘Wil je dat ik naar huis ga?’, vroeg ik met een brok in mijn keel.
‘Wil jij naar huis?’, was de tegenvraag.
Ja, dat wilde ik wel.
De volgende ochtend ben ik naar de directeur van het ziekenhuis gegaan. Ik weet eerlijk gezegd niet meer of dat was omdat ik om een afspraak gemaakt had, of omdat ik ontboden werd.
De directeur was allervriendelijkst en drukte mij op het hart, net als mijn collega’s overigens, dat hij geen enkele andere reden had om dit te onderzoeken dan de klacht die door een vrouwelijke patiënt was neergelegd. Inmiddels had de toenmalige Patiënten Vertrouwens Persoon al hier en daar over de beschuldiging verteld dus het hele ziekenhuis (patiënten en personeel) was snel op de hoogte.
De directeur vertelde dat het ziekenhuis de klacht moest onderzoeken. Dat vond ik ook. Uiteraard, zou ik zeggen.
Om kort te gaan: de patiënte die mij beschuldigd had gaf nog die middag te kennen dat zij ‘in de war was geweest’ en dat het verhaal niet waar was.
Het feit dat ik die patiënte de avond daarvoor van de eettafel had gestuurd wegens anti sociaal gedrag had er, uiteraard, niets mee te maken.
De beschuldiging werd weggeworpen en ik werd onschuldig verklaart en bedankt voor de medewerking.
Hoe dat voelt?
Ik voelde (en voel) mij ernstig misbruikt.
Ik ben een man. En dat was alles wat er voor nodig was. Want mannen doen die dingen. En een vrouw dient serieus genomen te worden wanneer zij een beschuldiging uit (En terecht overigens).
Maar, ik zou niet weten wat ik had kunnen doen om mijzelf te verdedigen wanneer zij bij die beschuldiging was gebleven.
De verdenking alleen kan je een leven lang achtervolgen.
14 december 2010 op 18:36
Maar hier werd het omgekeerde gedaan:
ouders weggestuurd omdat “kinderen van 4 jaar fantaseren” .
Dat is net zo erg, alleen zo’n kind kan geen blog schrijven.
14 december 2010 op 20:08
Dat is niet net zo erg, dat is erger…
15 december 2010 op 08:44
Wat een verschrikkelijk verhaal. Je staat zo machteloos en kunt alleen maar ontkennen, meer niet. Ik kan me indenken dat je maag er nog van omkeert wanneer je er aan denkt.
15 december 2010 op 21:34
In de 35 jaar dat ik nu in de gezondheidszorg werk heb ik dit ook helaas meerdere malen mee moeten maken, maar nooit zo erg als jij, nl. als onterecht beschuldigde. Wel heb ik als leidinggevende een medewerker zoals jij naar huis moeten sturen ivm ook een onterechte beschuldiging van seksueel misbruik. Dat schrijft tegenwoordig het protocol voor. Wat een ontstellende ellende. En wat weten clienten van tegenwoordig dit thema goed te gebruiken. Ikzelf ben toen ik in de psychiatrie werkte door mijn eigen mannelijke collega’s in een avonddienst op het bed van een patient gegooid en die patient – een oude baas – bovenop mij. De man gelukkig, de collega’s flauw van het lachen, ik stok- en stokongelukkig. Ik heb het nooit gemeld, maar dat was natuurlijk schandelijk. Jaren 70 vorige eeuw.
Dit gebeuren in Amsterdam is idd van een andere orde. De pedofielen die ik met tbs verpleegd heb en het boek van Swaab (wij zijn ons brein) hebben me doen inzien dat de pedo-voorkeur een aangeboren afwijking is en ongeneeslijk. Maar dat is geen enkel excuus voor het acteren er op. Je blijft met je smerige poten van kinderen af. Professionals blijven met hun handen van de aan hen toevertrouwde clienten, kinderen, patienten, etc af. Maar net die ene zieke gek die kan het niet laten. Straffen gaat niet helpen. Alleen voor het rechtvaardigheidsgevoel van de maatschappij. Kinderen en ouders zijn voorgoed getraumatiseerd.