Brief aan Ben

Beste Ben,

Vandaag is het alweer de 10e dag dat jij verder leeft zonder Alice. Verder leeft, omdat het leven nu eenmaal gewoon doorgaat, ook zonder Alice.
Wanneer ik jouw blog lees, wat ik dagelijks doe (en waarmee je vooral niet mag stoppen), dan zou je daaruit kunnen opmaken dat ‘het niet zo goed met je gaat’.
Ik wil je van deze plaats zeggen dat ik vind dat het wel goed met je gaat. En dat je dat ook kunt lezen, op jouw blog.
Je bent in diepe rouw, je hebt enorm veel verdriet en je mist Alice.
En, dat hoort ook zo. Het zou veel minder goed met je gaan als dit niet zo was.

Ook ik heb altijd moeite om woorden van troost te vinden.
Alles wat je zegt tegen iemand die net de liefde van zijn leven is kwijtgeraakt doet bij voorbaat onrecht aan de intimiteit van de relatie, wordt pathetisch, clichématig of kan volledig verkeerd worden uitgelegd.

Zo zou ik je bijvoorbeeld graag willen zeggen dat je nooit kunt kwijtraken wat je met Alice hebt beleefd, besproken, gemaild, gezien of beluisterd. Dat is allemaal nog steeds van jou en zal altijd bij je blijven.
Maar het zal in schril contrast staan met jouw beleving van dit moment: het mag dan allemaal wel zo zijn, maar er komt nooit meer iets meer bij!

Waarom ik dit schrijf is om je op het hart te drukken het onvermogen van ons, buitenstaanders, vooral te zien als een gebrek aan de juiste woorden. En niet zozeer aan een gebrek aan de juiste gedachte.

Ik wil je ook vertellen dat jij nu voor mij (en ik denk ook voor anderen) tot steun bent.
Je schrijft dagelijks op jouw blog en toont daarmee aan dat het leven inderdaad doorgaat. Ook nadat je het meest dierbare in je leven verliest.
Dat steunt mij, dat biedt mij troost en het geeft mij moed.

Ik zou heel graag willen afsluiten met een passend muziekje, maar ik doe dat maar niet.
Berend Quest eet veel en graag kaas, maar van klassieke muziek heeft hij echt geen kaas gegeten.

O ja, en als het even mag.
Ik vond die mevrouw op de crematie wel grappig.
Dat ze de microfoon nam en zei: ‘En dan vraag ik nu graag een minuut stilte’.
Ik bedoel, zo rumoerig was het niet.

Houdt moed Ben.

2 Reacties

  1. hemelwandelaar

    21 juni 2010 op 07:59

    Prachtig gezegd….

  2. Ben Hoogeboom

    21 juni 2010 op 11:01

    Prachtig gezegd. Die mevrouw die ons op de crematie vroeg een minuut stil te zijn en te gaan staan, is inderdaad de medewerkster van uitvaartvereniging Memento Mori, die ik in een van mijn stukjes bedoelde. Het is een echte vrouw uit het Derp, en ik vond haar vernieling van het decorum niet vervelend. Aan het einde van de crematie zei ze nog tegen me: ‘Vond je de crematie wel mooi? Beter dan dit konden we het niet doen.’
    Dat zijn dingen waar ik wel om kan lachen.

Zeg het maar!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.