Brief aan mijn dochter

Lieve schat,

Je bent mijn kleine meisje niet meer. Althans, dat heb jij mij gisteren verteld.
En dat snap ik. Heel goed zelfs.
Ik moest daar wel een beetje om huilen. Niet van verdriet. Niet omdat het pijn doet en ook niet omdat mij iets afgenomen is.
Het zijn de tranen die je ziet bij een sporter voor wie als kampioen het Wilhelmus klinkt.

Ik weet het wel.
Ik ben niet meer papa die alles weet, ik ben nu papa die alles beter denkt te weten.
Ik ben ook niet meer die papa die altijd gelijk heeft, maar papa die altijd gelijk wil hebben.
En, waar je nu vooral voelt dat papa niet alles weet, en helemaal niet altijd gelijk heeft, over een poosje heb je ook de juiste woorden gevonden om mij helder te maken dat jij niet meer in mijn wereld woont, maar dat er nog een wereld is; jouw wereld.
Jouw wereld. Met jouw regels en met jouw waarheid.

Het besef dat jouw wereld steeds meer vorm en inhoud krijgt en jij jouw wereld steeds meer zelf weet in te richten is een overwinning.
Een hele grote overwinning zelfs. Voor jou, maar ook voor mij.

Dus, lief kind van mij, pak jij de hand van je vriendje maar en ontdek wat je ontdekken moet.
En wat er ook gebeurt, waar je ook tegen aan loopt en wat je ook ontdekt.
Het zal nooit zo zijn dat ik je zal helpen herinneren aan wat je mij gisteren hebt verteld.

Het gaat nooit uit, tussen jou en mij.
Je blijft voor altijd mijn meisje.

Papa

8 Reacties

  1. Geert van den Munckhof

    5 juni 2010 op 06:54

    Heel mooi verwoord, Berend. Mijn dochter van zestien heeft ook haar eerste (serieuzere?) vriendje. Ik herken het gevoel. Het is loslaten en vasthouden in één… Prachtig beschreven in je brief!

  2. Prachtig!

    Mijn eerste grote liefde, die uit mijn lijf en in mijn leven verscheen, is soms onherkenbaar veranderd. Haar zelfverzekerde onzekerheid, de recalcitrante gehoorzaamheid en de nukkige gezelligheid maken de strijd uit. De wijze waarop zij haar weg gaat maken, is vaak boeiend. Meestal vermoeiend.

    "Mam, bljf van nou eens van mijn spullen af!" zei ze gisteren toen ik op haar verzoek (!) iets moest inscannen. Ik bekeek haar van top tot teen en stelde vast dat ze mijn rokje aanhad, mijn topje en mijn schoentjes. Ze volgde mijn blik, stelde eveneens vast wat ik net had vastgesteld en ze lachte. Gelukkig heeft ze mijn gevoel voor humor. Het komt vast goed.

  3. Berend Quest

    5 juni 2010 op 07:48

    @LiqueAngel
    En dan bof je nog! Dat zij jouw kleding aantrekt, en niet zucht: 'Ja, ehh duuhhh, mam, schaaamend!! Zo ga ik niet met je over straat!' ;-)

  4. Martin Janssen

    5 juni 2010 op 09:16

    Mooi Berend, heel mooi geschreven. Loslaten is onlosmakelijk verbonden met houden van.

  5. slik en zo herkenbaar.

    mooi doan mien jong.

  6. Er Mooi geschreven, als vader van een 25 jarige dochter heel herkenbaar.

  7. je bent lief pap
    weet je nog: 'wij zijn vriendjes, vriendjes voor altijd'

    x je dochter

  8. Mooi geschreven Berend, Lieve reactie Floor. Zie jullie huis altijd een beetje gloeien als ik over de autoweg zoef. Weet nu dat het door de LIEFDE komt. En niet omdat Berend weer 's overloopt van energie. #gloeilamp

Zeg het maar!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.