Een kleine anekdote

De lente komt! Ook Berend voelt het aan z’n water. Nog even en het gras kan weer gemaaid,  nog een poosje en de appelboom staat weer in bloei. dan nog een tijdje en we oogsten appels. En dan, appeltaarten bakken en jam maken.

Eind augustus vorig jaar had Berend, ik weet niet meer waarom, beloofd op maandagmorgen een appeltaart mee te nemen. Zelfgebakken, van appels uit eigen tuin natuurlijk.
Op zondagavond had Berend wel wat beters te doen, dus besloot hij maandagmorgen de daad bij het woord te voegen.
Maar goed, om half negen appeltaart serveren betekent wel vroeg op wanneer je de appels nog moet oogsten en de taart nog moet bakken.
En dus stond Berend om een uur of vijf ‘s morgens, in zijn onderbroek, op de trap, met emmer bij het licht van een kaars met zijn handen in een donkere appelboom te graaien.

Berend woont in Burgwerd, en dat is Fries. Friezen, het woord zegt het al, zijn cool.
Een oudere buurman, wiens naam ik niet ken, was ofwel een slechte slaper, of had een hondje die vroeg voor een plas de deur uit wilde. Of beide wellicht.
Afijn, ik hoorde de man een kuchje doen (het was een zware shag roker) en zag hem tussen de bladeren van de appelboom voorbij wandelen.

Hij keek niet op of om.
Hij groette wel.
‘Ah, Questra. Verder alles goed jongen?’
En zonder het antwoord af te wachten wandelde hij rustig verder.